Tip:
Highlight text to annotate it
X
Momento de reflexión
Dunha carta de San Luís Gonzaga A súa nai
San Luís Gonzaga naceu en 1568 preto de Mantua, en Lombardía - Italia,
fillo dos príncipes de Castiglione.
Educado cristãmente pola súa nai,
desde cedo mostrou indicio de gran aspiración pola vida relixiosa.
Renunciando ao Principado en favor do seu irmán,
entrou na Compañía de Xesús en Roma e, durante os seus estudos de teoloxía,
entregando-se ao servizo dos enfermos dos hospitais,
contraeu unha enfermidade que o levou á morte no ano 1591.
Tiña só 23 anos.
Cantarei eternamente AS misericordia do Señor
"A graza ea consolo do Espírito Santo estean sempre convosco.
A vosa carta atopouse me aínda vivo na rexión dos mortos;
pero agora espero ir pronto louvar a Deus eternamente na rexión dos vivos.
Pensaba aínda que, a esta hora, xa tería dado este paso.
A caridade, segundo Galicia,
ensina a chorar cos que choran e alegrar-se cos que están alegres,
moi grande debe ser a alegría de Vosa Senhoria,
pola graza moi grande que Deus vos concede na miña persoa,
chamando-me á verdadeira alegría e dándome a seguridade de O non poder perder xamais.
Confeso-vos, Ilustríssima Señora,
que me perdo e arrebato na contemplación da divina misericordia, mar sen praia e sen fondo,
que me chama a un descanso eterno por un traballo tan breve e pequeno;
que me invita e chama ao Ceo para aí me dar aquel soberano ben que tan negligentemente procurei,
e que promete o froito desas bágoas que tan parcamente derramei.
Así pois, Ilustríssima Señora, considerai ben e Ponde todo o coidado en non ofender esta bondade de Deus,
como seguramente pasaría se viésseis a chorar
como morto aquel que vai vivir na contemplación de Deus
e que maiores servizos vos fará as súas oracións que nesta terra vos prestaba.
A nosa separación será breve, alí no ceo nos tornaremos a ver;
alí seremos felices e viviremos para sempre xuntos,
porque estamos unidos ao noso Redentor, louvando-O
con todas as forzas da nosa alma e cantando sempre as súas Misericórdias.
Se Deus toma de novo o que nos deu,
non fai senón a poñer en lugar máis seguro e en virtude de calquera perigo,
e para dar os bens que por riba de todo desexamos.
Digo-vos todo isto para que vos, Señora miña nai,
e toda a familia, aceiteis a miña morte como un don precioso de balde.
Que a vosa bendición de nai me axude a acadar con felicidade porto dos meus desexos e esperanzas.
Escribo-vos con tanto pracer que é certo
que non me queda outra ocasión para vos testemuñar o respecto eo amor filial que che debo ".
(Da liturxia das Horas)
Queridísimos irmáns: que marabillosa carta para a súa nai.
É tan rica de fe no valor da vida eterna para a cal Deus Pai nos creou!
Oh, como S. Luís encara a morte como unha graza do Pai do ceo que vén a buscalo ao Paraíso!
E como desexamos a Vida Eterna? Aspiramos a Ceo, ou seguimos presos aos bens da terra? ....
Unha boa señora fixo uns versos que paga a pena coñecer:
"Teño unha viaxe a facer
O día certo non sei
Sei que do que teño,
nada levarei
Só levo o que dei! "
A bendición de Deus, Pai que nos creou, do Fillo que nos remiu e do Espírito Santo que nos santificou,
descenda sobre vós e permaneza para sempre! - Amen.