Tip:
Highlight text to annotate it
X
Momento de Reflexión
Buscar Deus na oración
Irmáns, irmás, as veces, nas nosas oracións, en vez de buscar a Deus,
deixamos correr a nosa fantasía e imaxinación detrás dos nosos intereses materiais.
O verdadeiro camiño da oración é só este:
Esquecer-nos das preocupacións e coidados terreos,
e ocultar-nos en pequeno ceo da nosa alma para poñer en íntimo contacto con Deus.
1 - «Ti porén, cando orar, entra no teu cuarto e, pechada a porta, en segredo ora ao teu Pai» (Mt 6, 6).
A soidade exterior, o retirarse se materialmente do ruído, das ocupacións e preocupacións desta vida,
é un gran medio, indispensable ata o punto, para unha vida interior seria.
Toda a regra de vida relixiosa, mesmo a dun Instituto Secular,
prescribe determinadas horas de oración,
durante as cales debemos suprimir decididamente calquera ocupación e retirarmo connosco para a soidade
a fin de retemperar o espírito nun contacto máis directo e máis intenso con Deus.
Sen estes «compases de espera», é ilusión pretender vivir,
non só unha vida seria, pero ata unha vida interior máis elemental.
Debe suspenderse por tanto, neses tempos, calquera actividade por importante e urxente que sexa,
para se concentraren as forzas na actividade suprema da oración.
San horas sagradas, das cales unha alma consagrada a Deus non pode restar,
por propia iniciativa, nin sequera unha mínima parte, so pena de ver estiolada a súa vida espiritual.
Pode aplicar-se aquí aquela sublime sentenza de Xesús:
«Buscai primeiro o Reino de Deus» (Mt 6, 33).
E xa sabemos que este reino está dentro de nós e que, ao atopar,
temos necesidade absoluta deses momentos de retiro, de soidade,
de total abandono das criaturas, dos negocios e das ocupacións.
Nestes momentos podemos e debemos «saír»
efectivamente de todas as cousas e «afastar-nos» de todas as criaturas para buscar Deus escondido en nós.
2 - Cando a samaritana preguntou en que lugar Deus debía ser adorado, Xesús respondeulle:
«Deus é espírito e en espírito e verdade é que o deben adorar os que o adoran» (Jo. 4, 24).
Con isto o divino Mestre dános a entender que o espírito interior é máis necesario que o «lugar» de oración,
polo tanto só el pode brotar a «verdadeira adoración» a Deus que é «espírito e verdade".
E, aínda que o retiro ea soidade material teñan grande importancia para a oración,
non serán suficientes se non se acompañados do recollemento interior.
S. João da Cruz di
«... Cerrando a porta tras de ti (a saber, as túas ganas a todas as cousas) ora en segredo a teu Pai»
Non se trata só de cerrar a porta material da propia vivenda,
senón que se debe cerrar as ganas a todas as cousas, é dicir,
como di aínda o Santo, cerrar «todas as túas potencias a todas as criaturas".
Para pensar Deus na oración é mister inicia-la con ganas decisiva:
poñer de lado todas as cousas, todos os coidados e preocupacións humanas
co fin de centrarse en Deus as potencias da alma.
Sta Teresa de Xesús exhorta connosco
a «que este bocadinho de tempo que determinamos darlle,
Llo demos co pensamento libre e desocupado de outras cousas e con toda a determinación
de nunca máis lle facer a retirar, por máis traballos, contradicións e secura que aí nos advenham »(Cam 23, 2).
Moitas veces damos á oración o tempo prescrito,
pero non damos o corazón que permanece Prezo ás preocupacións terreais;
retiran connosco para a capela, para o cuarto, pero non sabemos fuxir aos pensamentos e ao coidado da vida
e, por iso, non podemos chegar ao íntimo agocho onde Deus se oculta.
Irmáns, Oren así:
- Os meus Deus, ensinai-me a buscar-te na oración, e poñer o meu corazón en contacto co teu,
a saber afastar-me, non só material senón tamén espiritualmente, de todas as cousas da terra.
Cantas veces estou de xeonllos, pero o meu espírito segue a vaguear polos camiños do mundo!
Ó Trindade Santísima, ti estás no fondo da miña alma
para te manifestar a min, na intimidade da oración;
estades aí para me atrae ao agocho secreto onde te ocultas,
pero non o podedes facer porque o meu espírito permanece fóra, inmerso nas cousas e preocupacións humanas.
Se como consecuencia da miña debilidade natural, das lagoas da miña pobre natureza humana,
non sempre me pode facer parar o movemento do meu pensamento,
éme con todo sempre pode buscar-te co corazón, e coa vontade.
E isto é precisamente o que ti me pedis.
Facede o meu entender que a esencia da oración "non está en pensar moito, pero en amar moito» (TJM).
Ajudai-me a desprenderse o corazón das criaturas para que, na oración,
eu poida libremente empregalos lo e buscar-te e amar-te, só a ti.
Facede Señor, que a miña vontade decida a deixar todo para ocuparse únicamente de ti:
dade-me a forza de resistir, de continuar a buscar-te,
non obstante as penosas divagações do pensamento, as Secure, as impaciencia ...
«O reino dos ceos, adquire-se á forza» (Mt 11, 12).
Con estas palabras queredes dicirme, ó meu Deus, que para conquistar tamén ese reino dos ceos
que está dentro de min, é dicir, para te atopar dentro de min, é necesario facer-me violencia.
Cando ti mesmo, Señor, me atrae, desaparecen todas as dificultades;
pero cando te ocultas,
a miña pobre alma vagueia inqueda, sen saber a que coller-me e pode-lle a máis leve recordo
ou memoria das cousas para distraerse.
Ó meu Deus, vide fixar en ti a miña mente eo meu corazón!
Oren coa Cabicha Isabel da Trindade:
«Ó meu Deus! Trindade que eu adoro, ajudai-me a esquecerme totalmente de min,
para me recibir en ti, inmóbil e pacífica, como se a miña alma está xa na eternidade.
Que nada poida perturbar a miña paz, nin facerme saír de ti,
ó meu inmutable, senón que cada minuto me faga penetrar máis en profundidade do teu misterio!
Pacificai a miña alma, facede nela o teu ceo, a vosa dirección querida, eo lugar do teu repouso.
Que eu non te deixes só! ... pero que aí permanece con todo o meu ser, así desperta na miña fe,
sempre en adoración, toda entregado á vosa acción creadora »(IT)
Irmáns, procuremos Deus na nosa oración!
+ A bendición de Deus todopoderoso,
Pai, Fillo e Espírito Santo desc sobre vós e permaneza para sempre. - Amen.