Capítulo 26 - Candide por Voltaire - De cea que Cândido e Martin levou con seis Strangers

CAPÍTULO XXVI DUNHA cea que levou Cândido e Martiño Con seis estranxeiros, e quen eran. Unha noite que Cândido e Martin estaban indo sentar a cear con algúns estranxeiros que presentou na mesma pousada, un home cunha aparencia era tan negra como a tisne, veu detrás de Cândido, e tomando-o polo brazo, dixo: "Prepare-se para ir xunto con nós, non falla." Tras iso, el se virou e viu - caçamba! Nada, pero á vista de Cunegundes podería sorprendido e encantado-lo máis. Estaba a piques de tolear de alegría. El abrazou o seu querido amigo. "Cunegundes está aquí, sen dúbida, onde está? Léveme a ela que eu morra de alegría na súa compañía. " "Cunegundes non está aquí", dixo caçamba, "se está en Constantinopla." "Oh, ceos! en Constantinopla! Pero foi en China, eu voaría para alí; imos estar fóra. " "Nós establecerá despois da cea", dixo caçamba. "Eu podo dicirlle nada, eu son un escravo, meu mestre me espera, debo servir a el en mesa; falar nin unha palabra, comer, e entón prepare-se ". Candid, distraído entre alegría e tristeza, pracer en ver o seu fiel axente de novo, atónitos coa atopalo un escravo, cheo coa esperanza de recuperar frescos súa amante, o seu palpitante corazón, a súa entendemento confuso, sentouse á mesa con Martin, que viu todas esas escenas moi despreocupado, e con seis estranxeiros que viñeran pasar o entroido en Venecia. Caçamba esperou á mesa sobre un dos estraños; ao final do entretemento, que se achegou do seu mestre, e murmurou no seu oído: "Sire, Vosa Maxestade pode comezar en calquera momento, o navío está preparado." En dicir estas palabras saíu. A empresa en gran sorpresa se entreolharam sen falar unha palabra, cando outra doméstica achegouse do seu mestre e díxolle: "Sire, chaise de Vosa Maxestade está en Padua, eo barco está listo." O mestre deu un aceno de cabeza eo servo marchou. A empresa todos miraron un para o outro novo, ea súa sorpresa redobrada. A bordo terceiro veu ata un estraño terceiro, dicindo: "Sire, cren en min, a súa maxestade non debe ficar aquí por máis tempo. Vou deixar todo listo. "E inmediatamente desapareceu. Cândido e Martiño non tiña dúbidas de que este era un baile de máscaras do Entroido. Un cuarto dixo a un mestre cuarto: "Vosa Maxestade poderá partir en calquera momento." Dicindo isto retirouse como o resto. O quinto creado dixo o mesmo para o quinta mestre. Pero o sexto falou diferenza bordo para o estraño sexto, que se sentaba preto Cândido. Díxenlle: "A fe, Señor, das veces deixan de dar crédito á súa Maxestade, nin para min, e quizais poidamos nós dous ser posto na cadea desta mesma noite. Por iso eu vou coidar de min. Adieu ". Os servos Tendo desaparecido todos, os seis estraños, con Cândido e Martin, permaneceu nun silencio profundo. Finalmente candid rompe. "Señores", dixo, "esta é unha moi boa broma de feito, mais por que debería todos ser reis? Para min, eu que nin o propio Martin nin eu é un rei. " Mestre caçamba, entón gravemente respondeu en italiano: "Eu non estou de todo a xogar. O meu nome é Achmet III. Quedei anos Sultão moitos. Destronar o meu irmán, meu sobriño me destronou, meu vizires foron decapitados, e eu son condenado a rematar os meus días no vello cerrallería. O meu sobriño, o gran sultán Mahmud, me permite viaxar algunhas veces para o meu saúde, e eu vin pasar o entroido en Venecia. " Un novo que estaba sentado á beira de Achmet, falou entón da seguinte forma: "O meu nome é Iván. Eu era unha vez máis o Emperador de todas as Rusia, pero foi destronado no meu berce. Os meus pais estaban confinados no cárcere e fun educado alí, aínda así eu son, ás veces, permitido viaxar en compañía de persoas que actúan como gardas, e eu vin para gastar o entroido en Venecia. " O terceiro dixo: "Eu son Charles Edward, o rei de Inglaterra, o meu pai renunciou todos os seus dereitos legais para min. Teño lutado en defensa deles, e por riba de 800 adeptos do meu ser enforcados, arrastrados e esquartejado. Eu teño sido confinados no cárcere, eu estou indo a Roma, para pagar unha visita ao rei, meu pai, que foi destronado como eu e meu avó, e eu vin para gastar o entroido en Venecia. " O cuarto falou así, á súa vez: "Eu son o Rei de Polonia, a sorte da guerra privou-me do meu hereditaria ámbitos, o meu pai sufriu as mesmas vicisitudes, resigna-me á Providencia da mesma maneira en que Sultan Achmet, o Emperador Ivan eo rei Charles Edward, a quen Deus conceda longa vida, e eu vin para o . Entroido en Venecia "O quinto dixo: "Eu son o Rei de Polonia tamén; Estiven dúas veces destronado, pero a Providencia deu me outro país, onde fixen mellor do que todos os reis sármatas foron sempre capaz de facer á beira do Vistula, resigna-me tamén á Providencia, e vin para pasar o Entroido en Venecia. "Agora era a quenda do monarca para sexta Fala: "Señores", dixo, "eu non son tan grande como un príncipe calquera de vostedes, con todo, eu son rei. Estou Theodore, elixido Rei de Córsega, eu tiña o título de Maxestade, e agora estou mal tratado como un cabaleiro. Eu teño o diñeiro acuñado, e agora non vallo un centavo, eu tiven dous secretarios de Estado, e agora eu teño un bordo escasos, eu vinme nun trono, e eu teño me vin enriba de palla nunha prisión común, en Londres. Teño medo de que hei de atopar-se co mesmo tratamento aquí, porén, como Vosa Maxestade, Eu vin para ver o entroido en Venecia. " Os outros cinco reis escoitou este discurso con compaixón xenerosa. Cada un deles deu vinte sequins ao rei Teodoro para mercar-lle roupa e sabas, e Candid fíxolle un regalo dun diamante por valor de dous mil sequins. "Quen pode esta persoa ser privada", dixo o cinco reis a outro, "que é capaz de dar, e realmente deu, cen veces máis que calquera de nós? " Así como se levantaron da mesa, en catro viñeron Altezas Sereno, que tamén fora desposuído dos seus territorios por fortuna de guerra, e chegaron a pasar a Entroido en Venecia. Pero Cândido non pagou ningún respecto a estes recén chegados, os seus pensamentos eran totalmente empregados na súa viaxe a Constantinopla, en busca da súa amada Cunegundes.