Capítulo 12 - As aventuras de Alicia no país das marabillas por Lewis Carroll - evidencia de Alicia

Aventuras de Alicia no País das Marabillas de Lewis Carroll Capítulo XII. Evidencia de Alicia "Aquí", berrou Alicia, esquecendo na a axitación do momento que ela tiña como gran cultivadas no últimos minutos, e ela pulou con tanta présa que inclinou sobre os xurados coa beira da súa saia, perturbando todos os xurados para o cabezas da xente de abaixo, e alí eles leigos sobre alastranse, lembrar-lle moito moito dun globo de carpa tiña accidentalmente amolada a semana anterior. 'Oh, eu suplico seu perdón ", exclamou nun ton de desánimo, e comezou a dedillado -Los de novo o máis rápido que puido, para o accidente do peixe continuou a correr na cabeza dela, e ela tiña unha especie de vaga idea de que eles deben ser recollidos dunha soa vez e poñer de volta no cadro de xurado, ou eles ía morrer. "O xuízo non pode continuar", dixo o Rei cunha voz moi grave, "ata que todos os xurados están de volta nos seus debidos lugares - TODOS ", el repetiu con gran énfase, mirando duramente para Alicia que dixo que facer. Alicia mirou para os xurados, e viu que, na súa présa, colocara o Lagarto de cabeza para abaixo, eo coitadiño acena coa cola en cerca dunha melancolía Así, sendo absolutamente incapaz de moverse. Ela pronto comezou-lo de novo, e poñelas dereito, non que iso significa moito ", ela dixo para si mesma, 'Eu penso que debería ser tan grande utilidade para o xuízo dun camiño ata que a outra. " Así que o xurado recuperara un pouco a partir do choque de ser perturbado, e os seus lousas e lápis se atoparon e trasladado de volta para eles, eles comezaron a traballar moito dilixente para escribir unha historia da accidente, todos, excepto o Lagarto, que parecía moi vencer para facer nada, pero sente coa boca aberta, mirando para o teito do tribunal. "O que sabe sobre esta empresa?" O King dixo Alicia. "Nada", dixo Alicia. 'Nada? ", Insistiu o rei. 'Non', dixo Alicia. "Isto é moi importante", dixo o Rei, volvéndose para o xurado. Eles estaban só comezando a escribir isto nas súas lousas cando o Coello Branco interrompe-se: 'sen importancia, a súa Maxestade significa, por suposto ", dixo dunha forma moi respectuoso ton, mais Franz a testa e facendo aceno mentres falaba. 'Sen importancia, por suposto, eu quería dicir, "o Rei apresuradamente dixo, e pasou a si mesmo nun ton, 'Importante - sen importancia - sen importancia - importante - "como se estivese tentando que palabra soaba mellor. Algúns dos xurados escribiron para abaixo 'importante', e algúns "desimportante". Alicia podía ver iso, porque estaba preto suficiente para ollar sobre as lousas, 'pero Non importa un pouco ", pensou a si mesma. Nese momento, o rei, que fora para algún tempo ocupado escribindo no seu caderno, "Silencio!" Fóra gargallada e lidos a partir de seu libro, "Regra Corenta e dous. TODAS AS PERSOAS MÁIS QUE UN Mile High PARA SAÍR O Tribunal de Xustiza. Todo o mundo mirou para Alicia. "Eu non son un quilómetro de altura", dixo Alicia. "É", dixo o rei. "Case dous quilómetros de altura", engadiu a Raíña. "Ben, eu non irei, de calquera forma", dixo Alicia: 'ademais, que non é unha regra regular: Inventou iso agora. " "É a máis antiga regra no libro", dixo o rei. 'Entón el debería ser o número un ", dixo Alice. O Rei palidecer, pechando o seu nótese libro apresuradamente. "Pensen no veredicto", dixo á xurado, con voz baixa e trémula. "Hai máis evidencia para vir, por favor Vosa Maxestade ", dixo o Coello Branco, saltando cara arriba con moita présa, "este papel acaba de ser pego. " "O que está nel?", Dixo a Raíña. "Eu non abri-la aínda", dixo o Branco Rabbit ", pero parece ser unha carta, escrito polo prisioneiro - a alguén. "Debe ser iso", dixo o Rei, "A menos que foi escrito para ninguén, o que non é usual, xa sabe. " "Quen é dirixida?", Dixo un dos xurados. "Non está dirixido a todas", dixo o Branco Coello, "de feito, non hai nada escrito no exterior. " El despregou o papel mentres falaba, e engadiu "Non é unha carta, despois de todo: É un conxunto de versos. " "Eles están en caligrafía do prisioneiro? , Preguntou outro dos xurados. "Non, non se", dixo o Coello Branco, »E que é o máis raro nisto. (O xurado todos parecían confusas.) "Debe ter imitado doutra persoa man ", dixo o rei. (O xurado todo se animou de novo.) 'Por favor, vosa Maxestade ", dixo o Valete," eu non escribilo lo, e non poden probar que eu fixo: non hai ningún nome asinado o final. "Se non asinalo", dixo o Rei, 'Que só empeora a situación. Ten que significar algún mal, ou ben que tería asinado o seu nome como un honesto home ". Houbo un aplauso xeral das mans en isto: foi o primeiro realmente intelixente o rei dixera aquel día. "Isto proba a súa culpa", dixo a Raíña. "É unha proba nada do tipo", dixo Alice. "Agora ben, nin sequera saben o que están sobre! ' "Le-los", dixo o rei. O Coello Branco puxo os seus lentes. "Por onde debo comezar, por favor, vosa Maxestade? el preguntas. "Comece polo comezo", dixo o Rei grave ", e vai a chegar ao fin: entón pare ". Estes foron os versos o Coello Branco lea-se: - | 'Dixéronme que fora ela, | E falou de min para el: | Ela me deu un bo carácter, | Pero dixo que non sabía nadar. | El envioulles a palabra non fose | (Sabemos que é verdade): | Se que empurrar a materia en, | O que sería de ti? | Dei-lle unha, déronlle dous, | Vostede nos deu tres ou máis; | Todos retornaron con el para ti, | Aínda que eran meus antes. | Se eu ou debería oportunidade de ser | Implicadas neste caso, | El confía en ti para liberalos, | Exactamente como eramos. | A miña idea era que fora | (Antes de que ela tivese ese axuste) | Un obstáculo que se interpunha entre | El e nós mesmos, e el. | Non deixe que sabe que lle gustaba deles, o mellor | Por iso debe ser sempre | Un segredo, gardado dende a todo o resto, |. Entre vostede e eu ' "Esta é a parte máis importante do probas que escoitamos aínda ", dixo o Rei, fregar as mans, "así agora, que o xurado - ' "Se calquera deles pode explicar iso", dixo Alice, (ela crecera tanto nos últimos poucos minutos que non era un pouco de medo de interrompendo-o) "Eu lle darei seis pence. Eu de non crer que hai un átomo de significado nel. " O xurado todo anotou nas súas lousas, "Non cre que hai un átomo de sentido en que ", pero ningún deles tentou para explicar o papel. "Se non hai sentido iso", dixo o Rei ", que garda un mundo de problemas, sabe, como non necesitamos tentar atopar algún. E eu non sei ", continuou el, estendendo-se os versos no seu xeonllo, e mirando para eles con un ollo; "Creo ver algún sentido neles, Despois de todo. "- Eu dixen que non sabía nadar -" non pode nadar, pode? ", engadiu, volvéndose cara o Valete. O Valete balance a cabeza tristemente. "Semella-lo?", Dixo. (Que por suposto non, a ser feita enteiramente de papel.) 'Todo ben, até agora, "dixo o Rei, e pasou a sussurra os versos de si mesmo: "" Sabemos que é certo - "que é o xurado, por suposto - "Eu dei-lle un, ELES Deulle dúas - "por que, que debe ser o que fixo as tortas, sabe - ' "Mais, que vai desde" todos eles retornaron DA Lo para ti '", dixo Alicia. "Porque, alí están eles!", Dixo o Rei triunfante, apuntando para as tortas sobre a táboa. "Nada pode ser máis claro que isto. Entón outra vez - "Antes de que ela tivese ese axuste -" ti nunca se encaixa, querida, que coido? ", dixo á raíña. "Nunca", dixo a Raíña furiosamente, botando un tinteiro no Lagarto, mentres ela falaba. (O Bill infelices pouco parara escrito na súa chapa con un dedo, como el penso feita ningunha marca, pero agora ás présas comezou de novo, a través da pintura, que foi escorrido polo rostro, mentres el durou.) "Entón as palabras non caben ti", dixo o O rei, mirando ao redor do tribunal cun sorriso. Houbo un silencio mortal. "É un trocadilho!" O rei dixo nunha ofendida ton, e todos riron, 'Deixe a xurado considerar o seu veredicto ", dixo o Rei, por sobre a vixésima vez naquel día. 'Non, non! ", Dixo a Raíña. «Primeira sentenza - sentencia despois." "Pero que disparate!", Dixo Alicia en voz alta. "A idea de que a primeira frase! "Manteña a súa lingua", dixo a Raíña, transformando vermello. "Eu non vou", dixo Alicia. "Cortar a cabeza dela!" A raíña berrou o cumio da súa voz. Ninguén se mexeu. "Quen coida de ti?", Dixo Alicia (ela crecendo a seu tamaño normal nesta época). 'Non é nada, un xogo de cartas! Neste paquete o conxunto subiu ata os aire e veu voando baixo sobre ela: deu un gritinho, medio de susto e metade da rabia, e tentou bater-los fora, e viu-se deitada na base, con a cabeza no colo da súa irmá, que foi xentilmente afastaba algunhas follas mortas que caeran das árbores enriba dela rostro. "Acorda, Alice querida", dixo a súa irmá; "Agora ben, o que é un longo sono que tivo! 'Oh, eu tiven un soño curioso ", dixo Alice, e ela contou a súa irmá, así como ela puidese lembrar deles, todos eses estraños Aventuras dela que acaba ler sobre, e cando terminou, súa irmá a bico e dixo: "Foi un soño curioso, querida, certamente, pero agora realizar para o seu té, pois está quedando tarde ". Así, Alicia se levantou e saíu correndo, pensando mentres ela corría, así pode, o que é un soño marabilloso que fora. Pero a súa irmá, quedou sentada como deixou ela, inclinando a cabeza na man, asistindo o pór do sol, e pensar de pouco Alicia e todas as súas marabillosas aventuras, ata que tamén comezou a soñar despois dun moda, e este era o seu soño: - En primeiro lugar, ela soñou con pequena Alicia soa, e unha vez as mans pequenas foron postas sobre o xeonllo, e os ollos brillantes ávidos estaba mirando para o dela - ela podía escoitar os tons moi da súa voz, e ver que pouco estraña xogada de cabeza para manter volta o cabelo errantes que sempre comeza nos seus ollos - e aínda que escoitou, ou parecía escoitar, todo o lugar en torno a ela se tornou viva as estrañas criaturas de o soño da súa irmá menor. A herba alta susurran aos seus pés como a White Rabbit correu por - o medo Rato Espirrar seu camiño a través do veciños piscina - ela podía escoitar o chocalho das cuncas como a Lebre de marzo e seus amigos compartiron súa comida sen fin, ea voz estridente da Raíña ordenando fóra dos seus convidados infelices para execución - unha vez máis o bebé-porco estaba Espirrar no xeonllos Duquesa, mentres pratos e travesas caeu en torno a ela - unha vez máis o grito de o Grifo, o renxer do lagarto lapis de lousa, eo estrangulamento do suprimida cobaias, encheu o aire, mesturados cos saloucos distantes da miserable Falsa Tartaruga. Entón, ela sentou-se, cos ollos pechados, e metade Considera-se no país das marabillas, aínda que ela sabía que tiña, pero para abri-los de novo, e todo ía cambiar a realidade sen balde - a herba sería só no sussurro do vento, e as piscina ondulado ao acenar da cana - as cuncas de té de chocalho mudaría tilintar de ovellas campás, e da Raíña berros agudos a voz do pastor neno - e do espirro do bebé, o guincho do Grifo e calquera outro tipo *** ruídos, ía cambiar (ela sabía) para o confuso clamor da facenda ocupada curro - mentres que o mugido do gando no distancia tomaría o lugar do Mock saloucos pesada tartaruga. Finalmente, ela imaxinou a si mesma como esta irmãzinha dela mesma que, no despois do tempo, ser ela mesma unha muller adulta, e como se vai manter, a través de todos os seus máis madura anos, o corazón simple e amorosa da súa infancia: e como se se reunían ao redor seus outros fillos pequenos, e facer a súa ollos brillantes e ansiosos con moitos unha estraña conto, quizais ata o soño de Marabillas de hai moito tempo: e como se sentir con todas as súas penas simple e atopar un pracer en todas as súas alegrías simple, lembrar o seu propio fillo a vida, e os feliz día de verán. THE END cc prosa ccprose audiobook audiolivro da literatura clásica closed captions subtítulos subtítulos ESL texto sincronizado