Tip:
Highlight text to annotate it
X
CAPÍTULO 9. A Raíña dos ratos do campo
"Non podemos estar lonxe da estrada de ladrillos amarelos, agora", comentou o Espantalho, como
quedou ao lado da nena, "para nós vimos tan lonxe como o río levou-nos
de distancia. "
O Home de Lata estaba a piques de responder cando escoitou un rosmando baixo, e virar a cabeza
(Que funcionou marabillosas en bisagras), el viu un bicho raro vén pulando sobre os
herba cara a eles.
Foi, realmente, unha gran Wildcat amarelo, eo Lenhador penso que debe estar perseguindo
algo, polas súas orellas estaban deitados preto da súa cabeza ea súa boca estaba aberta,
amosando dúas fileiras de dentes feos, mentres os seus ollos vermellos brillaban coma bolas de lume.
Como se achegou o Home de Lata viu que en execución antes de que o animal foi un pouco de cinza
rato do campo, e aínda que non tiña corazón, sabía que era malo para o Wildcat para intentar
para matar un tal criatura, bastante inofensivo.
Así, o Woodman ergueu o machado, e como o Wildcat foi por el deu un golpe rápido, que
cortar a cabeza do animal é limpa fóra do seu corpo, e rolou a seus pés en dúas
pezas.
O rato de campo, agora que foi liberado do seu inimigo, parou un pouco, e está lentamente
ata o Woodman se dixo, con voz esganiçada pouco:
"Oh, grazas!
Grazas sempre tanto para salvar a miña vida. "" Non fale del, eu lle pido ", respondeu
o Lenhador.
"Eu non teño corazón, xa sabe, entón eu teño moito coidado para axudar a todos aqueles que poden ter un amigo,
mesmo que pasa a ser só un rato. "" Só un rato! ", berrou o pequeno animal,
indignada.
"Agora ben, eu son unha raíña! - A Raíña de todos os ratos de campo"
"Oh, en realidade," dixo o Lenhador, facendo unha reverencia.
"Polo tanto, ten feito un gran feito, así como un bravo, en salvar a miña vida",
engadiu a Raíña.
Naquel momento, varios ratos foron vistos correndo tan rápido como as súas pernas pouco
podería levalas, e cando viron a súa raíña, exclamaron:
"Oh, a súa Maxestade, nós pensamos que sería morto!
Como conseguiu escapar do Wildcat gran? "
Eles todos se curva para abaixo para a Raíña pouco que case estaba sobre as súas cabezas.
"Este home de lata divertido", ela respondeu, "matou o Wildcat e salvou a miña vida.
Entón ten que seguir todos os servi-lo, e obedecer ao seu menor desexo. "
"Imos!", Gritou todos os ratos, nun coro estridente.
E entón eles correron en todas as direccións, por Toto tiña espertado do seu sono, e
vendo todos eses ratos arredor da cal deu un latido de alegría e pulou para a dereita en
no medio do grupo.
Toto sempre adorei a perseguir ratos cando vivía en Kansas, e non viu ningún mal niso.
Pero o Home de Lata pegou o can no colo e seguro-o axustado, mentres el chamaba a
os rato, "Volva!
Volver! Toto non debe prexudicalo. "
Neste Raíña dos rato enfiou a cabeza para fóra debaixo dunha moita de capim
e preguntoulle, con voz tímida: "¿Está seguro de que non vai morder a xente?"
"Eu non vou deixar", dixo o Woodman, "polo que non teña medo."
Un por un, os ratos volveron asustar, e Toto non latiu outra vez, aínda que tentase
para saír dos brazos do Lenhador, e tería mordido se non tivese coñecido moi ben
el era feito de lata.
Finalmente un dos maiores ratos falou. "¿Hai algunha cousa que podemos facer", el preguntou:
"Recompensa-lo para salvar a vida da nosa Raíña?"
"Nada do que eu coñezo", respondeu o Lenhador, pero o Espantalho, que fora
intentando pensar, pero non puido porque a súa cabeza estaba recheo con palla, dixo, axiña,
"Oh, si, podes gardar o noso amigo, o
León covarde, que está durmindo na cama de papoula ".
"A Lion", berrou a Raíña pouco. "Por que, iria comer connosco todo."
"Oh, non", declarou o Espantalho "; este León é un covarde."
"Serio?", Preguntou o rato.
"Di iso mesmo," respondeu o Espantalho ", e nunca fixo mal a ninguén
que é o noso amigo. Se vai axudarnos a garda-lo eu prometo
que debe tratar a todos con bondade. "
"Moi ben", dixo a Raíña, "nós confío que. Pero o que temos que facer? "
"Hai moitos deses ratos que chamalo de Raíña e están dispostos a seguir-lle?"
"Oh, si, existen miles", respondeu ela.
"Entón mande a todos eles para vir para aquí o máis axiña posible, e deixar que cada un traia un
longo anaco de corda. "
A raíña virou-se para os ratos que participaron dela e díxolles para ir dunha vez e obter toda a
seu pobo.
Así que ouviron súas ordes fuxiron en todas as direccións tan rápido como
posible.
"Agora", dixo o Espantalho para o Home de Lata ", ten que ir para aquelas árbores polo
río e facer un camión que vai levar o León ".
Así, o Woodman foi inmediatamente para as árbores e comezou a traballar, e logo fixo un camión
de membros das árbores, desde que fora cortado todas as follas e pólas.
Amarrou o xuntamente con cravetas de madeira e fixo as catro rodas fóra do curto
anacos de un tronco de árbore.
Tan rápido e tan ben que fixo un traballo que no momento en que os ratos comezaron a chegar o camión estaba
todo listo para eles.
Eles viñeron de todas as direccións, e había miles deles: os ratos grandes e pequenos
rato e ratos de tamaño medio, e cada un trouxo un anaco de corda na súa boca.
Foi nesa época que Dorothy espertou do seu longo sono e abriu os ollos.
Ela quedou moi sorprendido ao atopar-se deitado sobre o céspede, con miles de
rato en pé ao redor e mirar para ela timidamente.
Pero o Espantalho dixen a ela sobre todo, e volvendo á digna
Rato pouco, dixo: "Permítame presentar-lle Súa Maxestade,
a raíña. "
Dorothy asentiu gravemente ea Raíña fixo unha reverencia, despois de que ela se tornou bastante
agradable coa meniña.
O Espantalho eo Lenhador agora comezou a prender os ratos para o camión, usando o
cadeas que trouxeran.
Unha extremo dunha corda foi amarrada ao redor do pescozo de cada rato ea outra extrema á
camión.
Por suposto, o camión foi mil veces maior do que calquera dos ratos que foron para
deseñalos-lo, pero cando todos os ratos foran aproveitados, eles foron capaces de puxa-lo bastante
facilmente.
Mesmo o Espantalho eo Home de Lata podería sentir sobre el, e foron atraídos pola rapidez
súa estraña cavalinhos para o lugar onde o León estaba durmindo.
Despois dunha gran cantidade de traballo duro, pois o León era abondo, conseguiron levalo ata
no camión.
Entón a Raíña deu ás présas seu pobo para comezar, pois ela temía que o
rato quedou entre as papoula moito tempo eles tamén adormecía.
En primeiro lugar as pequenas criaturas, moitos que fosen, dificilmente podería axitar a fuertemente
camión cargado, pero o Lenhador eo Espantalho tanto empurrado por tras, e
dávamos mellor.
Logo eles rolou o León para fóra da cama de papoula para os campos verdes, onde podía
respirar o aire doce e fresco, de novo, en vez do perfume das flores velenosas.
Dorothy veu a atopalos e agradeceu aos Ratinho calor para salvar o seu compañeiro
da morte. Ela crecera tanto gusta o León grandes ela
estean feliz que fora rescatado.
A continuación, os ratos foron desatrelados do camión e saíu correndo pola herba
para as súas casas. A Raíña dos Ratos foi a última a
saír.
"Se algún día precisa de nós de novo", dixo, "saír ao campo e chamar, e nós
debe oín-lo e chegar a súa axuda. Adeus! "
"Adeus" Todas elas respostar, e lonxe da Raíña correu, mentres Dorothy realizada Toto firmemente
para que non deben correr atrás dela e asustalos la.
Tras iso, sentouse a carón do león ata que debe espertar, eo Espantalho
Dorothy trouxo algunhas froitas dunha árbore preto, que comeu para a cea.