Tip:
Highlight text to annotate it
X
-Décimo primeiro libro. CAPÍTULO I - PARTE 2.
O sapatinhos.
Un riso gutural respondeu desde o interior do muro a estas palabras de sangue - "hah!
hah! hah! "- A xitana viu o sacerdote xubilarse na dirección da Pont Notre-
Dame.
A cabalgada foi oído nesa dirección. A moza tiña recoñecido a spiteful
recluído. Ofegante con terror, ela intentou soltar
si mesma.
Ela contorcida, ela fixo moitos comeza de agonía e desesperación, pero o outro seguro-a con
unha forza incrible.
Os dedos delgados e ossudos que machucado ela, cerrados na súa carne e reuniuse en torno a
-Lo. Un diría que esta man era
remachadas para o brazo dela.
Era máis que unha cadea, máis dun grilhão, máis dun anel de ferro, era unha
par de pinzas de vida dotada de intelixencia, que xurdiu a partir da parede.
Ela caeu de costas contra a parede exhausto, e entón o medo á morte tomou posesión
dela.
Ela pensou na beleza da vida, da xuventude, da visión do ceo, os aspectos
da natureza, do seu amor por Phoebus, de todo o que estaba a desaparecer e todo o que foi
achegando-se, do sacerdote, que foi
denunciando a, do carrasco que estaba por vir, da forca que estaba alí.
Entón, ela sentiu o terror para montar as propias raíces do seu pelo e ela escoitou a burla
risa do recluso, dicindo a ela nun ton moi baixo: "hah! hah! hah! está
vai ser aforcado! "
Ela virou-se de unha mirada morrendo cara á fiestra, e viu o rostro feroz da
dimitido monxa a través das reixas. "O que eu fixen para ti?", Dixo ela, case
sen vida.
O recluso non respondeu, pero comezou a resmungar cun singsong irritado, mofando
entonação: "Filla de Exipto! filla de Exipto! filla do Exipto! "
A Esmeralda infeliz deixou caer a cabeza baixo o pelo fluíndo, comprendendo
que non era home que tiña que tratar.
De súpeto, o recluso exclamou, como se pregunta o xitano tomara todas as
este tempo para chegar a la ,--"' cerebro O que fixo para min? 'vostede di!
Ah! o que fixo para min, xitana!
Ben! escoitar .-- Eu tiven un fillo! ve!
Eu tiña un fillo! un neno, eu digo a ti - unha rapaza linda -! meu Agnes ", ela continuou
incontrolado, bico algo na escuridade .-- "Pois ben! ve, filla de Exipto? eles
levou o meu fillo de min, eles roubaron o meu fillo, eles comeron o meu fillo.
Iso é o que fixo para min "A nena respondeu como un año,. -
"Ai de min! por acaso eu non nacín despois! "
"Oh! si! "devolveu o recluso", ten que ter nacido.
Estaba entre eles.
Ela sería a mesma idade que ti! así - Eu teño aquí 15 anos;! 15 anos
sufrín; 15 anos teño orado; 15 anos eu bater miña cabeza
contra estas catro paredes - Dígovos que
'Twas os xitanos que roubou ela de min, escoitou isto? e que comeron ela cos seus
dentes .-- Ten un corazón? imaxina un neno xogando, un chupando neno, un neno durmindo.
É tan inocente unha cousa! - Ben! que, que é o que tirou de min, o que
mortos. O bo Deus sabe o ben!
A día, é a miña vez, eu vou comer o xitano .-- Oh!
Quere morde-lo ben, as barras non impediu-me!
A miña cabeza é moi grande! - Un pouco pobre! mentres ela estaba durmindo!
E a acordo cando a levaron, en balde, pode chorar, eu non estaba alí -!
Ah! nais de etnia xitana, que devorou o meu fillo! veña ver o seu propio. "
Entón ela comezou a rir ou range os dentes, para as dúas cousas parecían cada
outras en que o rostro furioso. O día estaba comezando a amencer.
Un brillo ashy mal iluminado esta escena, ea forca creceu máis e máis distinguidas en
a praza.
Por outra banda, na dirección da ponte de Notre-Dame, os pobres condenados
nena imaxinaba que escoitou o son de cabalería achegando.
"Señora", ela gritou, apertando as mans e caendo de xeonllos, desgrenhados,
distraída, tola de medo, "a miña señora! ten piedade!
Eles están chegando.
Non fixen nada para ti. Quere verme morrer neste
moda horrible ante os seus ollos? Está triste, estou seguro.
É moi asustado.
Deixe-me facer a miña fuxida. Liberar-me!
Misericordia. Non quero morrer así! "
"Devolve-me meu fillo!", Dixo o recluso.
"Misericordia! Misericordia! "
"Devolve-me meu fillo!" "Liberar-me, en nome do ceo!"
"Devolve-me meu fillo!"
De novo a nena caeu, exhausto, roto, e xa tendo o ollo vitrificado
dunha persoa na tumba. "Ai!", Ela dubidou, "buscar o seu fillo,
Eu busco os meus pais. "
"Dáme a miña Agnes pouco!" Perseguido Gudule.
"Non sabe onde está? Despois morrer! - Vou dicirlle.
Eu era unha muller da cidade, tiña un fillo, eles levaron o meu fillo.
Foi a xitanos. Vostede ve claramente que ten que morrer.
Cando súa nai, o xitano, vén reclamar de ti, eu vou dicir para ela: "Nai,
mirar para o patíbulo! - Ou, devolva o meu o meu fillo.
Vostede sabe onde está, a miña filla pequena?
Ir! Vou te amosar.
Aquí é o seu zapatos, todo o que queda-me dela.
Vostede sabe onde está o seu compañeiro?
Se sabe, me diga, e se é só no outro extremo do mundo, eu vou rastexaren para
Lo nos meus xeonllos. "
Mentres ela falaba así, co seu outro brazo estendido a través da fiestra, ela mostrou a
xitana do sapatinhos borda. Xa estaba claro o suficiente para distinguir
súa forma e as súas cores.
"Déixeme ver que o zapato", dixo o cigano, tremendo.
"Deus! Deus! "
E, ao mesmo tempo, coa man que estaba en liberdade, ela rapidamente abriu a
saquinho ornamentados con vidro verde, que levaba no seu pescozo.
"Dalle, dalle!" Resmungou Gudule, "busca o seu amuleto demo!"
De súpeto, ela parou, tremeu en cada membro, e gritou con voz que
procedeu das profundidades do seu ser: "A miña filla!"
O xitano acabara de sacar do saco un zapato pouco absolutamente semellante ao
outras.
Para este sapatinhos foi adxunta un pergamiño no que estaba escrito este
encanto, - cando le parell retrouveras Ta che mera
les bras tendras .*
* Cando ti atopar o seu compañeiro, túa nai vai estirar os brazos cara a ti.
Máis rápido que un lóstrego, o recluso colocara os dous zapatos en conxunto,
lera o pergamiño e puxo preto dos bares da ventá do seu rostro radiante
con alegría celestial mentres ela choraba, -
"A miña filla! miña filla! "" A miña nai! ", dixo o cigano.
Aquí estamos á altura da tarefa de describir a escena.
A parede e as barras de ferro estaban entre eles.
"Oh! o muro ", berrou o recluso. "Oh! vela e non para abrazalo la!
A súa man! súa man! "
A moza pasou o brazo pola apertura, o recluso lanzouse sobre ese
Por outra banda, apertou os beizos para el e alí permaneceu, enterrado en que bico, non dando
outro sinal de vida que un salouco que soltou o peito de cando en vez.
Nese medio tempo, ela chorou en torrents, en silencio, na escuridade, como unha choiva de noite.
A pobre nai derramado en ríos sobre que adoraba a man no escuro e profundo pozo de
bágoas, que estaba dentro dela, e en que a súa tristeza tiña filtrado, pinga a pinga, a
15 anos.
Todos dunha vez ela levantouse, xogou de lado os longos cabelos grises da súa fronte, e sen
dicir unha palabra, comezou a tremer as barras da súa cela gaiola, con ambas as mans, máis
furiosamente que unha leoa.
As barras mantívose firme.
Entón ela foi en busca na esquina da súa cela unha enorme pedra de pavimentación, que serviu a
como un almofada, e lanzou contra eles con tal violencia que un dos bares
rompe, emitindo miles de chispas.
Un segundo golpe completamente destruíu a cruz de ferro vello que barricada a xanela.
Despois coas súas dúas mans, ela rematou de romper e retirar os tocos de enferrujado
as barras.
Hai momentos nos que as mans da muller teñen forza sobre-humana.
Unha pasaxe rota, menos dun minuto foi necesario para ela aproveitar a súa filla por
medio do seu corpo, e trae-la para a súa cela.
"Veña déixenme chamar-lo para fóra do abismo", ela murmurou.
Cando a súa filla estaba dentro da célula, que puxo delicada no chan, despois levantouse
novo, e téndose nos brazos coma se estivese aínda só o seu pequeno
Agnes, ela camiñou ata alí e para aquí no seu pequeno
cuarto, embriagado, frenética, alegre, berrando, cantando, bico súa filla, falando
para ela, caendo na gargallada, derretendo en bágoas, dunha soa vez e con vehemencia.
"A miña filla! miña filla! ", dixo.
"Eu teño a miña filla! aquí está ela! O bo Deus lle deu de volta para min!
Ha ti! veñen todos vós! Hai alguén aí para ver que eu teño
miña filla?
Señor Xesús, como ela é fermosa! Vostede me fixo esperar 15 anos, o meu
Deus bo, pero era para dar de costas a min linda .-- Entón os xitanos fixeron
non come-la!
Quen dixo iso? A miña filhinha! miña filhinha!
Beija-me. Os bos xitanos!
Eu amo os xitanos! - É realmente vostede!
Iso foi o que fixo o meu corazón saltar cada vez que pasou.
E eu levei isto para o odio! Perdoe-me, meu Agnes, me perdoe.
Penso que me deixou moi mal intencións, non foi?
Quérote. Aínda a marca pouco sobre o seu
pescozo? Imos ver.
Ela aínda ten.
Oh! é linda! Fun eu quen lle deu os ollos grandes,
mademoiselle. Beija-me.
Quérote.
Non é nada para min que outras nais teñen fillos, e eu desprezo-os agora.
Teñen só de vir e ver. Aquí é o meu.
Ver seu pescozo, os seus ollos, os seus cabelos, as súas mans.
Atopar-me nada tan bonito como aquel! Oh! Eu prometer a vostede que vai ter amantes,
que vai!
Teño chorado de 15 anos. Toda a beleza meu partiu e caeu
para ela. Beija-me. "
Ela dirixiuse a ela un milleiro de outras observacións extravagante, cuxo acento
constituíu a súa beleza única, disarranged vistes da pobre moza ata o punto
de facer corar, alisando a seda
pelo coa man, bicou a pé, xeonllo, a fronte, os ollos, estaba en éxtase
sobre todo.
A moza deixar que ela ten o seu xeito, repetindo a intervalos e moi baixa e
con infinita tenrura: "A miña nai!"
"Ve, miña filhinha", retomou o recluso, intercalando con as súas palabras
bicos, "Eu te amo moi caro? Imos saír de aquí.
Nós imos ser moi felices.
Eu herdei algo en Reims, no noso país.
Vostede sabe Reims? Ah! non, non sabe, era
pequeno!
Se soubese o no; fermosa estaba na idade de catro meses!
Pés minúsculos que a xente viñeron ata de Epernay, que é sete leguas de distancia, para
ver!
Teremos un campo, unha casa. Vou poñelo a durmir na miña cama.
Meu Deus! meu Deus! quen ía crer niso? Eu teño a miña filla! "
"Oh, miña nai!", Dixo a moza, con forza de lonxitude atopar para falar no seu
emoción ", a muller xitana díxome así.
Había unha xitana bo da nosa banda, que morreu o ano pasado, e que sempre coidou de min como
unha enfermeira. Foi ela quen colocou este saco pouco sobre
meu pescozo.
Ela sempre me dixo: 'un pouco, garda ben esta xoia!
'Tis un tesouro. Vai causar-te para atopar a túa nai xa
de novo.
Ti wearest túa nai ao teu pescozo ". - A xitana preveu que"!
A monxa despedido novamente presionado a filla nos brazos.
"Veña, déixeme bicar-te!
Vostede di que fermosa. Cando estamos no país, imos poñer
estes sapatinhos nun neno Xesús na igrexa.
Nós seguramente debémosllo á Virxe, bo e santo.
O que unha voz fermosa que ten! Cando falou para min agora, foi
música!
Ah! Señor meu Deus! Eu atopei o meu fillo de novo!
Pero esta historia é credível? Nada vai matar un - ou eu debería ter
morreu de alegría. "
E entón comezou a bater palmas de novo e rir e berrar: "Imos
para ser tan feliz! "
Naquel momento, a célula resoaba con o ruído de armas e un galope de cabalos
que parecía estar vindo da Pont Notre-Dame, en medio de máis para avanzar e
máis ao longo do peirao.
O xitano se xogou coa angustia nos brazos da monxa despedido.
"Save me! salva-me! nai! están chegando! "
"Oh, ceos! o que está dicindo?
Eu tiña esquecido! Eles están en busca de ti!
? O que fixo "" Non sei ", respondeu o neno infeliz;
"Pero eu estou condenado a morrer."
"Para morrer", dixo Gudule, cambaleando como se alcanzado por un raio! "Morrer", ela repetiu
devagar, mirando para a filla cos ollos arregalados.
"Si, nai", respondeu o neno asustado ", queren matarme.
Eles están vindo para me prender. Forca que é para min!
Salva-me! salva-me!
Eles están chegando! Salva-me! "
O recluso permaneceu por varios momentos, inmóbil e petrificado, entón ela se mudou
a cabeza en sinal de dúbida, e de súpeto dar vazão a unha explosión de risa, pero
con aquela risada terrible que volvera para ela, -
"Ho! ho! non! 'Tis un soño de que está me dicindo.
Ah, si!
Eu perdín ela, que durou 15 anos, e despois atopei ela de novo, e que durou un
minuto! E que irían leva-la de min de novo!
E agora, cando ela é linda, cando é adulta, cando fala comigo, cando
me ama, agora que virían para devoralos la, diante dos meus ollos, e eu dela
nai!
Oh! non! esas cousas non son posibles. O bo Deus non permite cousas como
iso. "Aquí, o desfile pareceu parar, e unha
voz foi escoitada para dicir a distancia, -
"Desta forma, Messire Tristan! O padre di que imos atopala en
o buraco de rato. "O ruído dos cabalos comezou de novo.
O recluso saltou aos seus pés con un grito de desesperación.
"Fly! voar! meu fillo! Todo volve a min.
Ten razón.
É a súa morte! Horror!
Maldicións! Fly! "
Ela enfiou a cabeza pola fiestra e retirouse de novo a correr.
"Remain", dixo, nunha baixa, curta, eo ton lúgubre, como se apertou a man de
o xitano, que estaba máis morto que vivo.
"Remain! Non respirar!
Hai soldados por todas partes. Non pode saír.
É moi lixeiro. "
Os seus ollos estaban secos e ardor.
Ela permaneceu en silencio por un momento, pero ela andaba a célula a correr, e deixou agora
e despois a arrincar puñados de seus cabelos gris, que máis tarde rompeu con ela
dentes.
De súpeto, ela dixo: "Eles se aproximan. Vou falar con eles.
Ocultar-se neste recuncho. Eles non van velo.
Eu lles direi que fixo a súa fuga.
Que eu solte ti, i 'fe! "
Puxo a súa filla (abaixo para ela aínda estaba cargando o seu), nunha esquina da
móbil que non era visible de fóra.
Ela fixo a súa agóchase se, arranxou-la coidadosamente, de xeito que nin pé nin man
deseñado a partir da sombra, desatouse o seu pelo ***, que espallou sobre o seu manto branco
esconde-lo, puxo por diante dela ela
vasos ea súa pedra de pavimentación, os únicos artigos de mobiliario que posuía, imaxinando
que este vasos e pedra sería esconde-la. E cando esta rematou, ela tornouse máis
tranquila, e axeonllouse para orar.
O día, que só foi amencer, aínda restan moitas sombras no burato de rato.
Naquel momento, a voz do pai, aquela voz infernal, pasou moi preto
da célula, chorando, -
"Desta forma, o capitán Febo de Chateaupers." Aquel nome, en que a voz, la Esmeralda,
agochado no seu canto, fixo un movemento. "Non se mexa!", Dixo Gudule.
Ela apenas terminara cando un tumulto dos homes, espadas e cabalos detido en todo o
célula.
A nai ergueuse rapidamente e foi para publicar-se diante da súa ventá, a fin de deixar
-Lo. Ela viu un grupo grande de homes armados, tanto
cabalo e pé, elaborado con Folga.
O comandante descendeu e veu na súa dirección.
"Vella muller!", Dixo este home, que tiña unha cara atroz, "estamos en busca dunha
bruxa para pendurar-la, fomos informados de que tiña o seu ".
A pobre nai asumida como un aire indiferente que puido, e dixo: -
"Eu non sei o que quere dicir." O outro continuación, "Tete Dieu!
O que foi que dixo archdeacon medo?
Onde está el? "" Monseñor ", dixo un soldado", ten
desapareceu. "
"Ven agora tola de idade", o comandante comezou de novo ", non menten.
A feiticeira foi dado en custo para vostede. O que fixo con ela? "
O recluso non quería negar todo, por medo a espertar sospeitas, e respondeu en
un ton sincero e mal humor, -
"Se está falando de unha gran rapaza nova que foi posto nas miñas mans hai un tempo, eu
vai che dicir que me mordeu, e que eu liberei ela.
Alí!
Déixame en paz. "O comandante fixo unha mueca de
decepción. "Non minta para min, vello pantasma!", Dixo.
"O meu nome é Tristan l'Hermite, e eu son de fofocas do rei.
Tristan o Eremita, escoita? "
Engadiu, como el ollou para a Place de Folga en torno a el: "É un nome que ten unha
echo aquí. "
"Pode ser Satanás, o eremita", respondeu Gudule, que estaba recuperando a esperanza ", pero eu
debe ter máis nada que dicir a ti, e eu nunca debe ter medo de ti. "
"Tete-Dieu", dixo Tristan, "aquí é unha vella!
Ah! Entón a nena meiga fuxiu! E en que dirección foi? "
Gudule respondeu nun ton brusco, -
"A través da Rue du Mouton, eu creo." Tristan virou a cabeza e fixo un sinal para
súa tropa para se preparar para emprender a marcha de novo.
O recluso respirou unha vez máis.
"Monseñor", dixo de súpeto un arqueiro, "pedir o elfo de idade porque as barras da súa xanela
son quebradas desa forma. "Esta cuestión trouxo de novo para a angustia
corazón da nai miserable.
Con todo, ela non perdeu toda a presenza de espírito.
"Eles sempre foron así", ela gaguejava.
"Bah!" Respondeu o arqueiro, "só onte aínda formou unha cruz fina negra, que
devoción inspirada. "Tristan unha mirada de esguello ao leste no
recluído.
"Eu creo que a vella señora está quedando confuso!" A infeliz muller sentiu que todos os
dependía da súa auto-posesión, e, aínda que coa morte na súa alma, ela comezou
a sorrir.
As nais teñen tal forza. "Bah!", Dixo ela, "o home está borracho.
'Tis máis dun ano desde que a cola dun cesta de pedra foi contra a miña fiestra e
rompe na reixa.
E como eu maldixo o Carter, tamén. "" 'Tis verdade ", dixo outro arqueiro," Eu estaba
alí. "Always e en todas partes a xente está a ser
atopou que viron todo.
Este testemuño inesperado da re-encoraxados arquero do recluso, a quen este
interrogatorio estaba forzando a atravesar un abismo ao bordo dun coitelo.
Pero foi condenada a unha alternativa perpetua de esperanza e de alarma.
"Se fose unha cesta que fixo iso", replicou o primeiro soldado ", os tocos das barras
debe ser empurrado para dentro, mentres que realmente son empurrados para fóra. "
"Ho! ho! ", dixo Tristan ao soldado," ten o nariz dun inquisidor da
Châtelet. Responde-lo que di a muller, vello. "
"Deus do ceo!", Exclamou ela, levaron a baía, e cunha voz que estaba cheo de bágoas
a pesar dos seus esforzos, "Eu te interese, monseñor, que 'twas unha cesta que rompe
os bares.
Escoita o home que viu. E entón, o que isto ten que ver co seu
xitana? "" Hum! "rosmou Tristan.
"O diaño!" Continuou o soldado, lisonjeado co eloxio do reitor ", estas fracturas
do ferro son perfectamente fresco. "Tristan sacudiu a cabeza.
Ela quedou pálida.
"Como hai moito tempo, digamos que, está no carrinho de facelo?"
"Un mes, unha quincena, quizais, monseigheur, eu non sei."
"Ela primeiro dixo que máis de un ano", sinalou o soldado.
"Isto é sospeitoso", dixo o reitor.
"Monseñor", ela gritou, aínda preme contra a apertura, e tremor de non
sospeita que levalos a empuxar a cabeza e ollar para a través da súa cela;
"Monseñor, eu xuro a vostede que 'twas unha cesta que rompe esa reixa.
Eu xuro a vostede polos anxos do paraíso.
Se non fose unha cesta, que eu sexa condenado eternamente, e eu rexeitar a Deus! "
"Vostede puxo unha gran cantidade de calor en que o xuramento,", dixo Tristan, coa súa inquisitorial
ollada.
A pobre muller sentiu garantía desaparecendo máis e máis.
Ela chegara ata o punto de torpe, e ela comprendía con terror que
estaba dicindo que non debería ter dito.
Aquí outro soldado achegouse a, chorando, - "Monsieur, a vella bruxa mentiras.
A feiticeira non fuxir a través da Rue de Mouton.
A cadea de rúa mantívose estendeuse durante toda a noite, eo protector de cadea viu ninguén
pasar. "Tristan, cuxo rostro se fixo máis sinistro
en cada momento, dirixiuse ao recluso, -
"O que ten que dicir sobre isto?" Ela tentou facer a cabeza contra esta nova
incidente, "Isto non sei, monseñor, que eu
pode ser enganado.
Creo que, en efecto, que cruzou a auga. "
"Isto é na dirección oposta", dixo o reitor, "e non é moi probable
que quere volver a entrar na cidade, onde estaba sendo perseguido.
Está mentindo, muller de idade. "
"E entón", engadiu o primeiro soldado, "non hai ningún barco ou deste lado do
transmitir ou doutro. "" Ela nadou ", respondeu o recluso,
defendendo o seu pé chan a pé.
"As mulleres nadar?", Dixo o soldado. "Tete Dieu! vella!
Está mentindo! ", Repetiu Tristan con rabia. "Eu teño unha mente boa para abandonar esa
feiticeira e levalo.
Un cuarto de hora de tortura será, quizais, chamar a verdade da súa gorxa.
Veña! Está a seguir connosco. "
Ela aproveitou estas palabras con avidez.
"Como, por favor, monseñor. Facelo.
Facelo. Tortura.
Eu estou disposto.
Léveme aínda. Rápido, rápido! Imos definir dunha vez! -
Durante este tempo ", dixo para si mesma," miña filla vai facela escapar. "
"Morte" s! ", dixo o reitor," o que un apetito para o rack!
Non entendo esa tola en todo. "
Un vello, de cabelos gris sarxento da garda saíu das filas, e abordando
o reitor, - "Mad en realidade, monseñor.
Se lanzou o xitano, non era culpa dela, pois ela non ama os xitanos.
Eu teño do reloxo eses 15 anos, e eu oín-la cada noite maldición
as mulleres Bohemian con imprecações infinitas.
Se un dos cales estamos en busca é, como eu supoño, a bailarina pouco coa cabra,
Ela detesta que alguén, por riba de todo o resto "Gudule fixo un esforzo e dixo:. -
"Que un por encima de todo."
O testemuño unánime dos homes do reloxo confirmou as palabras do sarxento de idade para
o reitor.
Tristan l'Hermite, en desespero en extraer algo do recluso, virou as costas
sobre ela, e coa ansiedade indizível viu-o dirixir os seus curso lentamente cara
seu cabalo.
"Ven!", Dixo, entre dentes, "March on! imos partiu de novo na procura.
Non vou durmir ata que xitano é aforcado. "
Pero aínda dubidou por algún tempo antes de montar o seu cabalo.
Gudule palpitavam entre vida e morte, como se viu o cast sobre o lugar que
ollar inquedo dun can de caza que instintivamente sente que o covil do
besta é próximo a el, e non está disposto a ir.
Finalmente, el balance a cabeza e saltou para a sela.
Gudule é horrible comprimido corazón agora dilatada, e ela dixo en voz baixa, como
ela lanza un ollar para a filla, a quen non tiña se aventurado a mirar mentres eles estaban
alí, "Saved"
A pobre neno permanecera todo ese tempo no seu canto, sen respirar, sen
en movemento, coa idea de morte á súa fronte.
Ela perdera nada da escena entre Gudule e Tristan, ea angustia da súa
nai tiña atopado o seu eco no seu corazón.
Ela tiña oído todos os estalos sucesivas do fío polo cal ela pendurada suspendida
sobre o golfo; vinte veces ela imaxinaba que o viu romper, e finalmente ela
comezou a respirar de novo e sentir o seu pé en terra firme.
Naquel momento, ela escoitou unha voz dicindo para o reitor: "Corboeuf!
Monsieur le Prevot, 'tis non affair meu, un home de armas, para colgar as bruxas.
A ralé da poboación é suprimida. Deixo-vos a ver o asunto só.
Vai me permitir volver a miña empresa, que están á espera do seu capitán. "
A voz era a de Chateaupers de Phoebus, o que ocorreu dentro
era inefable.
El estaba alí, o seu amigo, o seu protector, o seu apoio, o seu refuxio, o seu Phoebus.
Ela se levantou, e antes de que a súa nai podería impedir-la, ela foi para a fiestra,
chorando, -
"Phoebus! axúdame, meu Phoebus "Phoebus non estaba máis alá.
El acabara de virar a esquina da Rue de la Coutellerie a galope.
Pero Tristan non tiña aínda tomar a súa partida.
O recluso apoderouse da súa filla cun ruxido de agonía.
Ela arrastrouse violentamente cara atrás, escavando as uñas no seu pescozo.
Unha nai tigresa non está en niños. Pero xa era demasiado tarde.
Tristan vira.
"El! el ", dixo cunha risada que puxo ao descuberto os dentes del e fixo o seu rostro
lembran o fociño dun lobo ", dous ratos na trampa!"
"Eu sospeito que logo", dixo o soldado.
Tristan bateu-lle no ombro, - "Vostede é un bo gato!
Ven! ", Engadiu," onde está o primo Henriet? "Un home que non tiña nin a roupa nin a
aire de un soldado, saíu das fileiras.
El usaba un traxe gris media, a metade do cabelo, marrón lisa, mangas de coiro, e cargaba unha
feixe de cordas na man enorme. Este home sempre participou Tristan, que
sempre participaron Louis XI.
"Amigo", dixo Tristan l'Hermite, "Eu presumo que esta é a feiticeira dos cales
estamos na procura. Vai me pendurar este.
Vostede súa escaleira? "
"Hai un alí, baixo a vertente do Pilar-House", respondeu o home.
"É sobre esta xustiza que a cousa é para pode facer?", Engadiu el, apuntando para a pedra
forca.
"Si". "Ho, el", continuou o home cun enorme
ría, que foi aínda máis brutal que a do reitor, "non teremos moito
para ir. "
"Apresura-te!", Dixo Tristan ", haveis de rir despois."
Mentres tanto, o recluso non había pronunciado unha palabra desde Tristan vira
súa filla e toda a esperanza estaba perdida.
Ela tiña tirado o xitano pobre, medio morto, no canto do soto, e tiña
puxo-se máis unha vez na fiestra coas dúas mans descansando no ángulo do peitoril
como dúas garras.
Nesta actitude, ela foi vista a lanzar sobre os soldados que tiña o seu ollar
chegar a ser salvaxe e frenética, unha vez máis.
No momento en que Coalho primo achegouse súa cela, ela mostrou-lle tan salvaxe afrontar unha
que recuou. "Monseñor", dixo, volvendo para a
rector ", que estou a tomar?"
"A un mozo". "Tanto mellor, para o antigo
seemeth difícil "." bailarina Pobre pouco co chivo ", dixo
o sarxento maior do reloxo.
Callo primo se aproximou da fiestra de novo. Ollos da nai fixo a súa propia inclinación.
Dixo que con unha boa dose de timidez, - "Señora" -
Ela interrompeu cunha voz moi baixa, pero furioso, -
"O que pregunta?" "Non é vostede", dixo, "é o
outro ".
"Que outros?" "A un mozo."
Comezou a balancear a cabeza, chorando, - "Non hai ninguén! non hai ninguén! hai
ninguén! "
"Si, hai!" Respondeu o verdugo ", e vostede sabe diso tamén.
Déixeme tomar a un mozo. Non quero prexudicalo. "
Ela dixo, cun sorriso estraño, -
"Ah! entón non ten desexo de me prexudicar "" Deixe-me ter a muller, outros; 'tis
Monsieur o reitor, que o quere "Ela repetiu cunha mirada de tolemia. -
"Non hai ninguén aquí."
"Dígovos que non hai!", Respondeu o verdugo.
"Todos nós xa vimos que hai dous de vós."
"Mira, entón!", Dixo o recluso, cun sorriso de burla.
"Thrust súa cabeza pola fiestra." O verdugo observou a nai
dedo-cravos e non se atreveu.
"Apresura-te!", Gritou Tristan, que acabara varios súas tropas nun círculo en torno ao
Rat-Hole, e que estaba sentado no seu cabalo xunto á forca.
Callo retornou unha vez máis para o reitor en gran vergonza.
Que tiña arremessado súa corda no chan, e estaba torcido o sombreiro entre as mans con
un ar estraño.
"Monseñor", el preguntou: "onde estou para entrar?"
"Pola porta." "Non hai ninguén."
"Pola fiestra".
"'Tis moi pequeno." "Make-la maior", dixo Tristan con rabia.
"Non picaretas?" A nai aínda mira fixamente a partir
nas profundidades da súa caverna.
Ela xa non esperaba nada, ela xa non sabía o que quería, agás que
non lles desexo de levar a súa filla.
Callo Cousin foi en busca do baúl de ferramentas para o home da noite, baixo o galpón
Casa do Pilar.
Tirou tamén a escaleira dobre, que estableceu inmediatamente contra a
forca.
Cinco ou seis homes do rector se armaron con picos e palancas, e
Tristan dirixiuse, en compañía con eles, en dirección á fiestra.
"Vella", dixo o reitor, en ton grave: "livrai connosco ata que a nena con calma."
Ela ollou para el como alguén que non entende.
"Tete Dieu!", Continuou Tristan, "por que tentar evitar que isto feiticeira ser colgado como
que agrada ao rei? "A muller miserable comezou a rir no seu
xeito salvaxe.
"Por que? Ela é a miña filla. "O ton en que pronunciou estas
palabras fixeron mesmo Cousin Henriet estremecer. "Eu sinto moito por iso", dixo o reitor,
"Pero é boa vontade do rei."
Ela chorou, redobrado seu riso terrible, - "Cal é o seu rei para min?
Dígovos que é miña filla! "" Pierce a parede ", dixo Tristan.
Co fin de facer un oco o suficientemente ancho, isto bastou para desaloxar un curso
de pedra baixo da fiestra.
Cando a nai oíu os picos e palancas de minería súa fortaleza, ela deu un
berro terrible, e entón ela comezou a camiñar sobre a súa cela cunha rapidez asustado, unha
hábito feras 'que a súa gaiola deu a ela.
Ela non dixo nada, pero os seus ollos ardía.
Os soldados foron arrefriados para a propia alma.
Todos dunha vez ela colleu a súa pedra de pavimentación, riu, e arremessou-a con ambos os puños encima
os traballadores.
A pedra, apenas xogou (polas súas mans tremían), ninguén tocou, e quedou lonxe
baixo os pés de cabalo de Tristán. Ela rangia os dentes.
Nese medio tempo, aínda que o sol aínda non subira, foi plena luz do día, unha
linda rosa cor animou o antigo, chemineas decadente do Pilar Casa.
Foi o momento en que as primeiras fiestras da gran cidade aberta alegremente sobre a
tellados.
Algúns traballadores, algúns froitos-sellers no seu camiño para os mercados nos seus burra, comezou a
atravesan a Folga; eles pararon por un momento antes de este grupo de soldados
agrupados arredor do burato de rato, mirou para el con un aire de espanto e faleceu.
O recluso fora e sentou-se pola súa filla, cubrindo a co seu corpo,
por diante dela, cos ollos arregalados, escoitando a pobre neno, que non
trasfega, pero que mantivo murmurando en voz baixa, estas palabras só: "Phoebus!
Phoebus! "
Na proporción en que o traballo da demolición parecía avanzar, a nai
mecánicamente recuou, e presionou a nena para máis preto e máis preto da pantalla.
Todos dunha vez, o recluso viu a pedra (pois ela estaba de garda e nunca tivo
Os ollos del), mover, e ela escoitou a voz de Tristan incentivando os traballadores.
Entón, ela espertou da depresión en que caera durante os últimos
momentos, clamaron, e mentres falaba, a súa voz agora alugar o oído como unha serra, entón
gaguejava, coma se todo tipo de
maldicións estaban presionando os beizos a estourar dunha vez.
"Ho! ho! ho! Por iso é terrible!
Está rufiões!
Realmente vai levar a miña filla? Oh! os cobardes!
Oh! os lacaios carrasco! os miserables, blackguard asasinos!
Help! axudar! lume!
Será que eles van levar o meu fillo de min coma este? Quen é entón que se chama o mesmo Deus? "
Despois, dirixíndose Tristan, escuma pola boca, con ollos salvaxes, todos Erik e en
catro como unha pantera femia, -
"Draw próximo e levar a miña filla! Non entende que esta muller se
que é miña filla? Vostede sabe o que é ter un fillo?
Eh! Lynx, nunca deitado coa súa muller? nunca tivo un filhote? e
ten pequenos, cando uivam vostede nada nos seus órganos vitais que se move? "
"Xoga a pedra para abaixo", dixo Tristan, "que non se sostén máis."
Os pés de cabra levantou o curso pesado. Foi, como xa dixemos, a última da nai
baluarte.
Ela botou encima del, ela intentou seguro-la de volta, ela rabuñou a pedra con
as uñas, pero o bloque macizo, situado no movemento por seis homes, escapou dela e esvarou
suavemente no chan xunto as palancas de ferro.
A nai, entendendo unha entrada feita, caeu fronte ao
apertura, lacrado a ruptura co corpo dela, batendo a calzada coa cabeza,
e berrando cunha voz tan prestados
rouca polo cansazo que era case inaudível, -
"Help! lume! lume! "" Agora tome a moza ", dixo Tristan, aínda
impasible.
A nai ollou para os soldados en forma formidable de tal forma que eles eran máis
inclinado a recuar que avanzar. "Ven agora", repetiu o reitor.
"Aquí, Cousin Coalho!"
Ninguén deu un paso. O reitor xurou, -
"Tete de Cristo! meus homes de guerra! medo dunha muller! "
"Monseñor", dixo Coalho, "vostede chama iso dunha muller?"
"Ela ten a juba dun león", dixo outro. "Ven!", Repetiu o reitor, "a diferenza é
grande abondo.
Entran tres lado a lado, como na violación de Pontoise.
Imos facer un fin de todo, a morte de Mahoma! Vou facer dúas pezas do primeiro home que
chama de volta! "
Colocado entre o reitor ea nai, tanto ameazante, os soldados dubidaron
por un momento, entón colleu a súa resolución, e avanzou cara ao burato de rato.
Cando o recluso viu iso, ela levantouse abruptamente sobre os xeonllos, xogou de lado o pelo
do seu rostro, a continuación, deixar a fina mans esfolados caer ao seu lado.
A continuación, grandes bágoas caeron, un por un, dos seus ollos, xa que corrían polo seu rostro a través dunha
suco, como un torrente a través de un leito que ten excavado por si.
Ao mesmo tempo, ela comezou a falar, pero cunha voz tan suplicante, tan amable, tan
exemplar, tan conmovedora, que máis que un vello presidiário garda-around que Tristan
debe ter devorado a carne humana enxugar os ollos.
"Messeigneurs! messieurs os sarxentos, unha palabra.
Hai unha cousa que teño que dicir a ti.
Ela é a miña filla, que ve? miña filla querida a quen eu perdera!
Escoitar. É unha historia moi.
Considero que eu sabía que os sarxentos moi ben.
Eles sempre foron boas para min os días en que os nenos xogaron pedras en min,
porque eu levaba unha vida de pracer.
Ve? Vai deixarme meu fillo cando vostede sabe!
Eu era unha muller pobre da cidade. Foi o Bohemians que roubou ela de min.
E eu seguín o seu zapatos a 15 anos.
Ficar, aquí está. Que era o tipo de pé que ela tiña.
En Reims! La Chantefleurie!
Rue folle-Pein!
Por casualidade, sabía sobre iso. Foi I.
Na súa mocidade, entón, houbo un tempo alegre, cando pasou unha hora boa.
Vai ter pena de min, non, señores?
Os xitanos roubaron ela de min, eles escondían de min por 15 anos.
Eu penso que a morte dela.
Fantasía, meus bos amigos, ela cría estar morto.
Eu pasei 15 anos aquí nesta adega, sen un lume no inverno.
É difícil.
Os pobres, zapatos querida! Eu chorei tanto que o bo Deus
me escoitou. Esta noite ten dado a miña filla de volta para
É un milagre do mesmo Deus. Ela non estaba morto.
Non vai leva-la de min, estou seguro. Se fose eu, eu diría nada, pero
ela, un neno de dezaseis anos!
Deixe o seu tempo para ver o sol! O que ela fixo para ti? absolutamente nada.
Non teñen I.
Se fixo, pero sei que ela é todo o que teño, que estou vello, que é unha bendición que
Santa Virxe enviou para min! E entón, vostede é todo tan bo!
Non sabía que ela era a miña filla, pero agora sabe diso.
Oh! Eu amo ela! Monsieur, o reitor grande.
Eu preferiría unha facada no meu signos vitais propias a un arranhão no seu dedo!
Ten o aire de un tal señor bo! O que eu dixen-lle explica a materia,
fai iso non?
Oh! se tivo unha nai, monsiegneur! é o capitán, deixe-me o meu fillo!
Considero que vos pido de xeonllos, como se reza a Xesucristo!
Non pido nada de ninguén, eu son de Reims, señores, eu mesmo un campo pouco herdado
do meu tío, Mahiet Pradon. Eu non son un mendigo.
Eu non desexo nada, pero quero o meu fillo! oh!
Eu quero manter o meu fillo! O bo Deus, que é o mestre, non ten
dado de costas a min para nada! O rei! di que o rei!
El non estaba a causar-lle moito pracer de ter a miña filhinha morta!
E entón, o rei é bo! ela é miña filla! ela é a miña propia filla!
Non pertence ao rei! ela non é a súa!
Eu quero ir! queremos ir! e cando dúas pasan as mulleres, unha nai e os
outros unha filla, un deixa-los ir!
Imos pasar! nós pertencemos en Reims. Oh! é moi bo, os señores
sarxentos, eu amo todos vostedes. Non vai tomar un pouco da miña querida, é
imposible!
É absolutamente imposible, non é? O meu fillo, meu fillo! "
Non imos intentar dar unha idea dos seus xestos, o seu ton, das bágoas que
engulido mentres ela falaba, das mans que apertou e torceu, do corazón
quebrando sorrisos, as miradas de natación,
dos xemidos, os suspiros, os gritos miserable e afectando que mesturou con ela
palabras desordenada, salvaxe, e incoherente.
Cando quedou en silencio Tristan l'Hermite engurrou o cello, mais era para ocultar unha bágoa que
brotou cos ollos da tigre. El conquistou esa debilidade, non obstante, e
dixo nun ton ríspido, -
"As ganas king-lo." Entón el se inclinou para a orella de Coalho
Primo, e díxenlle en ton moi baixo, -
"Crear un final de axiña!"
Posiblemente, o reitor temible sentiu o corazón del tampouco.
O verdugo e os sarxentos entrou na cela.
A nai non ofreceu ningunha resistencia, só que arrastrou-se a súa filla e
lanzouse do corpo sobre ela. A xitana viu o enfoque soldados.
O horror da morte reanimado ela, -
"Nai", Ela gritou, en ton de angustia indescritível, "Nai! son
chegando! defender-me! "
"Si, meu amor, eu estou defendendo que", dixo a nai, cunha voz morrer, e axustado
-La de preto nos seus brazos, ela cubriu a con bicos.
Os dous deitados, polo tanto, sobre a terra, a nai sobre a filla, presentou un espectáculo
digno de piedade.
Callo primo agarrou a rapaza polo medio do seu corpo, baixo o seu fermoso
ombreiros. Cando sentiu que a man, ela gritou, "Heuheu!"
e esvaeceu.
O verdugo que estaba derramando bágoas grande sobre ela, pinga a pinga, estaba a piques de
oso-la nos seus brazos.
El tratou de separar a nai, que, por así dicir, as mans atadas ao redor dela
cintura da filla, pero ela agarrouno con tanta forza para o fillo, que era imposible
separa-los.
Entón Coalho Cousin arrastrou a moza para fóra da célula, ea nai detrás dela.
Ollos da nai tamén foron pechados.
Naquel momento, o sol se levantou, e xa no lugar unha moi numerosos
conxunto de persoas que observaban a distancia a que estaba sendo arrastrado, así,
ao longo da calzada para a forca.
Por que foi a forma Provost Tristan en execucións.
Tiña a paixón por impedir o achegamento dos curiosos.
Non había ninguén nas fiestras.
Só a distancia, no cume de que unha das torres de Notre-Dame, que
mandos da Folga, dous homes de *** delineado contra o ceo da mañá, luz e
que parecía estar mirando, eran visibles.
Callo Cousin fixo unha pausa ao pé da escaleira fatal, co que estaba
arrastrando, e, apenas respirar, con tanta pena fixeron a cousa inspira-lo, el
pasou a corda ao redor do pescozo da fermosa moza.
O neno infeliz sentiu o toque horrible do cánabo.
Ela ergueu as pálpebras, e viu o brazo descarnado da forca de pedra estendida
por riba da súa cabeza. Entón ela sacudiu-se e gritou nun
voz alta e dende o corazón: "Non! non!
Eu non vou! "
A súa nai, cuxa cabeza foi enterrada e escondida en roupa da súa filla, dixo
nin unha palabra, só o seu corpo enteiro podería ser visto a tremer, e ela foi oída a
redobrar os seus bicos no seu fillo.
O verdugo aproveitou este momento para a correr solta os brazos cos que
ela apertou a neno condenado. Ou a través de esgotamento ou a desesperación, ela
deixar que o seu camiño.
Entón el levou a rapaza no seu ombreiro, desde o que a criatura encantadora
colgado, graciosamente curvada sobre a súa cabeza grande. El puxo o pé na escaleira, a fin
para ascender.
Naquel momento, a nai que estaba agochado na calzada, abriu os ollos
de ancho.
Sen proferir un grito, ela ergueu-se erecto cunha expresión terrible, entón ela
lanzouse sobre a man do verdugo, como unha fera sobre a presa, e
bit-lo.
Foi feito como un lóstrego. O verdugo uivava de dor.
Os preto correu. Con dificultade que retirou o seu sangrado
man dos dentes da nai.
Ela preservou un profundo silencio. Eles empuxe-la de volta cunha brutalidade moito,
e notei que a súa cabeza caeu pesadamente no chan.
Eles levantaron, ela caeu cara atrás de novo.
Ela estaba morta. O carrasco, que non tiña conexión a
suxeitar a nova, comezou a subir a escaleira unha vez máis.