Tip:
Highlight text to annotate it
X
CAPÍTULO XIII Alicia Pyncheon
Había unha mensaxe trouxo, un día, desde o Pyncheon Gervayse adoración para mozos
Matthew Maule, o carpinteiro, desexando a súa presenza inmediata na Casa da
Seven Gables.
"E o que o seu mestre quere comigo?", Dixo o carpinteiro para *** Sr Pyncheon de
servo. "A casa precisa de ningún reparo?
Ben, pode, por esta época, e non culpar a meu pai que construíu, non!
Eu estaba lendo lápida do vello coronel, non máis atrás do que sábado pasado, e,
cómputo a partir desa data, a casa ficou sete-e-trinta anos.
Non admirar que se debe haber un traballo que facer no tellado. "
"Non sei o que quere masa", respondeu Scipio.
"A casa é unha casa de baga boa, e Pyncheon vello coronel tamén penso así, eu creo; -
senón, por que o vello asombra-la así, e asustar un *** pobre, como fai? "
"Ben, ben, amigo Scipio, deixe o seu mestre sabe que eu estou chegando", dixo o carpinteiro
cunha risada. "Para un traballo xusto, primorosa, que vai me atopar
o seu home.
E así a casa está asombrada, non é? Vai levar un obreiro máis axustado do que eu para
manter os espíritos fóra do Seven Gables.
Aínda que o coronel sería tranquila ", engadiu el, resmungando para si mesmo", meu amigo
avó, o asistente, será a certeza de se cinguir aos Pyncheons mentres
súas paredes realizar en conxunto. "
"O que é que murmurar para si mesmo, Matthew Maule", preguntou Scipio.
"E o que para ti parece tan *** para min?" "Non importa, DarKy", dixo o carpinteiro.
"Pensas que ninguén está a ollar ***, pero a si mesmo?
Vaia dicir ao seu patrón que vou, e se ocorrer de ver Mistress Alicia, a súa filla,
dar humildes respectos Matthew Maule para ela.
Ela trouxo un cara xusto de Italia, - xusto e amable, e orgullosos, - ten o mesmo
Pyncheon Alicia "" Fala da señora Alicia ", gritou Scipio,
como voltou o seu labor.
"O baixo carpinteiro-man! Non tanto o negocio como para ollar para ela unha
boa forma fóra! "
Este novo Matthew Maule, o carpinteiro, debe ser observado, era unha persoa pouco
entendido, e non me gustou moito, xeralmente, na cidade onde residía, non para que
nada podería ser alegado contra o seu
integridade, ou a súa habilidade e dilixencia na artesanía que exerceu.
A aversión (como podería ser xustamente chamado) que moitas persoas consideraban a
en parte o resultado do seu propio carácter e conduta, e en parte unha herdanza.
El era neto dun ex Matthew Maule, un dos primeiros colonos da
cidade, e que fora un bruxo famoso e terrible na súa vida.
Este réprobo idade foi un dos que sofren cando Cotton Mather, e seu irmán
ministros, e os xuíces aprenderon e outros sabios, e Sir William Phipps, o
gobernador sagaz, fixo tal louvável
esforzos para debilitar o gran inimigo das almas, enviando un gran número dos seus adeptos se
o camiño rochoso de Gallows Hill.
Desde aqueles días, sen dúbida, tiña crecendo para sospeitar que, en consecuencia dun
esaxerando infeliz dun louvável traballo en si, o proceso
contra as bruxas demostrou moito menos
aceptable para o Pai Beneficente que o inimigo moi Arch quen eran
destínase a angustia e totalmente oprimir.
Non é menos certo, non obstante, temor e terror que permanecía sobre as memorias de
aqueles que morreron por este crime horrible de feitiçaria.
As súas sepulturas, nas fendas das rochas, era suposta ser incapaz de reter
os ocupantes que foran tan apresuradamente impelidos para eles.
Antigo Matthew Maule, especialmente, era coñecido por ter tan pouca dúbida ou dificultade para
saíndo do seu túmulo como un home común en saír da cama, e era tan frecuentemente
visto á medianoite como persoas vivas, ao mediodía.
Este asistente fedorento (en quen o seu xusto castigo parecía ter feito ningunha maneira
de alteración) tiña o costume inveterado de asombrando unha mansión certo, o estilo
House of the Seven Gables, contra o
propietario, que pretendía realizar unha reclamación inestable para o encaixe territorial.
A pantasma, ao parecer, - coa pertinácia que era un dos seus
características distintas, mentres vivo, - insistiu en que el era o lexítimo
propietario do local en que a casa estaba.
Os termos eran, de que tanto a referida renda da terra, desde o día en que a adega
comezou a ser escavado, deben ser pagados para abaixo, ou a mansión en si renuncia, senón que, o
valor fantasmagórico, tería o dedo na
todos os asuntos dos Pyncheons, e facer todo dar mal con eles, aínda que
debe ser de mil anos despois da súa morte.
Foi unha historia tolo, quizais, pero parece que non totalmente tan incrible para aqueles que
conseguía lembrar o que un compañeiro inflexívelmente obstinado de idade este Maule asistente fora.
Agora, o neto do asistente, o mozo Matthew Maule da nosa historia, era popularmente
debería herdar algunhas características cuestionabades seu antepasado.
É marabilloso cantos absurdos foron promulgadas en referencia ao novo.
Era fabuloso, por exemplo, ter un estraño poder de entrar en persoas de
soños, e regular as cuestións non de acordo coa súa propia fantasía, moi bonito
como o director de escena dun teatro.
Houbo unha gran discusión entre os veciños, especialmente o petticoated
entes, sobre o que chamaban de feitiçaria do ollo do Maule.
Algúns dicían que podería ollar para as mentes das persoas, outros, que, pola marabillosa
poder deste ollo, podería atraer xente na súa propia mente, ou envialos, se
satisfeito, a facer recados ao seu avó,
no mundo espiritual, mentres que outros, unha vez máis, que era o que se chama Ollo do Mal, e
posuía a facultade valiosa de que aflixe, millo e secado nenos en momias con
a azia.
Pero, ao final, o que funcionou máis desvantajosas para o novo carpinteiro foi, primeiro,
a reserva e severidade da súa disposición natural, e no próximo, o feito de non
sendo unha igrexa comunicante, eo
sospeita da súa participación doutrinas heréticas en materia de relixión e política.
Despois de recibir a mensaxe do Sr Pyncheon, o carpinteiro só tardou a rematar un pequeno
traballo, que pasou a ter na man, e, a continuación, tomou o seu camiño cara á Casa do
Seven Gables.
Este edificio observou, aínda que o seu estilo pode estar quedando un pouco pasada de moda, foi
aínda como respectable residencia dunha familia como a de calquera cabaleiro da cidade.
O actual propietario, Pyncheon Gervayse, dixo contratado unha aversión ao
casa, en consecuencia dun choque para a súa sensibilidade, na primeira infancia, a partir da
morte súbita do seu avó.
No propio acto de executar para subir xeonllo Coronel Pyncheon, o neno tiña descuberto a
vello Puritan ser un cadáver.
Ao chegar á idade adulta, o Sr Pyncheon visitara a Inglaterra, onde casou cunha señora de
fortuna, e tiña posteriormente pasou moitos anos, en parte do país, nai e
en parte, en varias cidades do continente de Europa.
Durante este período, a mansión da familia fora remitido ao cargo dun parente,
que foi autorizado a facelo na casa súa, polo de agora, en cambio de manter a
instalacións de reparación completa.
Tan fielmente este contrato fora cumprida, que agora, como o carpinteiro
se aproximou da casa, o seu ollo experimentado pode detectar nada que criticar na súa
condición.
Os picos do Seven Gables levantouse bruscamente, o tellado de tellas parecía
completamente á proba de auga, eo xeso brillante traballo totalmente cuberto exterior
paredes, e brillaban baixo o sol de outubro, como se fose novo só unha semana.
A casa tiña aquel aspecto agradable da vida, que é como a expresión alegre de
actividade cómodo no rostro humano.
Vostede podería ver, dunha vez, que houbo a axitación dunha gran familia dentro del.
A enorme carga de madeira de carballo estaba pasando polo pasarela, para as dependencias
parte traseira, o cociñeiro gordo - ou, se cadra, podería ser a ama de casa - estaba á beira
negociación porta, para algúns pavos e
aves de curral que un campesiño trouxera para a venda.
Agora e despois unha serva, ben vestido, e agora o brillante rostro de sabre
un escravo, se pode ver axitada a través das fiestras na parte inferior da casa.
Nunha xanela aberta dun cuarto no segundo andar, que paira sobre algúns botes de fermosa
e delicadas flores, - exóticas, pero que nunca coñecera un sol máis xenial que
que do New England outono, - era o
figura dun mozo, un exótico, como as flores, e fermosa e delicada como
eles.
A súa presenza revisou un bruxería graza e feble indescritível para todo o
edificio.
Noutros aspectos, foi unha substancial mansión alegre aspecto, e parecía apto a ser
a residencia dun patriarca, que pode establecer a súa sede propia na parte dianteira
parede medianeira e asignar unha parte do resto para
cada un dos seus seis fillos, mentres que a gran cheminea no centro que simbolizar a
corazón hospitalario vello compañeiro, que mantiña todo quente, e fixo un gran todo da
os sete menores.
Había un reloxo de sol vertical na parede medianeira frontal, e como o carpinteiro pasou por baixo
, El mirou cara arriba e notou a hora. "Tres horas!", Dixo para si mesmo.
"O meu pai me dixo que cita leva só unha hora antes de que o vello coronel
morte. Como realmente se mantivo todo o tempo eses e sete correo
trinta anos pasado!
O arrastra-sombra e creeps, e está sempre mirando por riba do ombreiro do sol! "
Podería conviña a un artesán, como Matthew Maule, ao ser enviado a unha
casa de cabaleiros, para ir á porta de servizo, onde funcionarios e traballo de persoas eran xeralmente
admitido, ou polo menos para a entrada lateral,
onde a mellor clase de comerciantes fixo a aplicación.
Pero o carpinteiro tiña unha gran dose de orgullo e rixidez na súa natureza, e, neste
momento, ademais, o seu corazón era amargo coa sensación de mal hereditario, porque
considerada a Casa Pyncheon grande para ser
pé no chan, que debe ser o seu propio.
Nesta web moi, á beira dunha fonte de auga deliciosa, o seu avó había derrubado
os piñeiros e construíu unha casa, en que os nenos naceran para ela, e lle
Foi soamente a partir dun morto enrijecido
dedos que Pyncheon coronel arrancada título-feitos.
Maule tan novo foi directo para a entrada principal, baixo un portal de
esculpido en carballo, e deu como un repique da aldrava de ferro que imaxinase
o asistente de popa de idade estar de pé na soleira.
*** Escipión respondeu a convocatoria dunha présa, prodixioso, pero mostrou os brancos
os ollos de sorpresa ao contemplar só o carpinteiro.
"Señor a misericordia, o que é un gran home que sexa, este home carpinteiro" murmurou Scipio, o
súa garganta. "Alguén pensa que bateu na porta co seu
maior martelo! "
"Aquí estou!", Dixo Maule severamente. "B-me o camiño para a sala de seu señor."
Como Stept na casa, unha nota de música doce e melancólico emocionado e tensou
ao longo do paso de ida, procedendo a partir dun dos cuartos enriba escaleiras.
Foi o cravo que Alicia Pyncheon trouxera con ela do alén-mar.
A Alicia feira concedeu a maior parte do ocio de solteira entre flores e música, aínda que
os primeiros eran aptos a inclinarse, e as melodías eran moitas veces triste.
Era da educación estranxeira, e non podería ter a amabilidade de os modos de Nova Inglaterra de
vida, en que nada fermosa nunca foran desenvolvidos.
Como o Sr Pyncheon fora impaciente esperando a chegada do Maule, *** Scipio, de
claro, non perdeu tempo en inaugurando o carpinteiro na presenza do seu mestre.
A sala en que este señor estaba asentado era un salón de tamaño moderado, mirando cara arriba
o xardín da casa, e coas ventás parcialmente sombreado pola follaxe
árbores froiteiras.
Foi apartamento peculiar Sr Pyncheon, e foi equipado con mobles, nunha
estilo elegante e caro, sobre todo a partir de París, o chan (o que era inusual naquel
día), sendo cuberto con unha alfombra, así
habilmente e ricamente traballado que parecía brillar como con flores vivas.
Nunha esquina estaba unha muller de mármore, a quen a súa propia beleza era o único e suficiente
vestiario.
Algunhas fotos - que parecía máis vello, e tiña un ton suave difundida por toda a súa
esplendor artístico - pendurados nas paredes.
Preto da lareira estaba un armario grande e moi bonito de ébano, embutidos de
marfil, unha peza de mobiliario antigo, que o Sr Pyncheon comprara en Venecia, e
que era usada como o tesouro local para
medallas, moedas antigas, curiosidades e todo pequenas e valiosa que tiña pego
nas súas viaxes.
A través de toda esa variedade de decoración, con todo, o ambiente, mostrou o seu orixinal
características, ea súa stud baixa, a súa varanda, a súa cheminea peza, coa de idade
formado azulexos holandeses, de xeito que era o
emblema dunha mente industriously almacenado con ideas estranxeiras, e elaborado en
refinamento artificial, pero non máis, nin, no seu propio eu, máis elegante que
antes.
Había dous obxectos que apareceron un pouco fóra de lugar neste moi xenerosamente
mobilidade sala.
Un deles era un gran mapa, ou plan de agrimensor, dunha gleba de terra, que parecía coma se
foi elaborado moitos anos, e agora estaba sucio de fume, e sucio, aquí e
alí, co toque dos dedos.
O outro era un retrato dun home duro de idade, cunha roupaxe puritano, pintado aproximadamente,
pero cun efecto de negra, e unha expresión extraordinariamente forte de carácter.
Nunha pequena mesa, antes dun lume de carbón Inglés mar, sentou o Sr Pyncheon, tomando café,
que crecera a ser unha bebida moi favorito con el en Francia.
Era un home de mediana idade e moi bonito, cunha perruca que descende sobre a súa
ombros, o abrigo era de veludo azul, con lazo nas fronteiras e no botón
buratos, e á luz do lume brillaba no
amplitude espazos do chaleco, que foi floreceu todo de ouro.
Na entrada de Escipión, inaugurando o carpinteiro, o Sr Pyncheon virou parte
rolda, pero retomou a súa posición anterior, e pasou deliberadamente a rematar o seu vaso de
café, sen notificación inmediata do hóspede a quen el chama a súa presenza.
Non era que el pretendía calquera grosería ou neglixencia axeitado, - que, de feito, sería
ter corado de ser culpable, - pero nunca se lle ocorreu que unha persoa en Maule do
estación tiña un crédito no seu servizo de cortesía, ou
ía incomodar-se sobre el dunha maneira ou outra.
O carpinteiro, no entanto, entrou dunha vez para a lareira, e volvéndose, de forma
ollar Pyncheon Sr na cara.
"Vostede mandou me chamar", dixo. "Ser o pracer de explicar a súa empresa, que
Podo volver para os meus propios temas. "" Ah! desculpe-me, "dixo o Sr Pyncheon calma.
"Eu non tiven a intención de tributar o tempo sen unha recompensa.
O seu nome, creo, é Maule, - Thomas ou Matthew Maule, - un fillo ou neto do
constructor desta casa? "
"Matthew Maule", respondeu o carpinteiro, - "fillo de quen construíu a casa, - neto
do titular de dereito do chan ".
"Sei que a disputa para o que alude", observou o Sr Pyncheon con imperturbável
equanimidade.
"Estou ben en conta que o meu avó foi grazas a recorrer a un traxe en lei, en
a fin de establecer a súa solicitude para a fundación do lugar deste edificio.
Non imos, por favor, renovar a discusión.
O asunto foi resolto na época, e polas autoridades competentes, - de forma equitativa, que
É de supor, - e, en todos os eventos, de forma irrevogable.
Con todo, singularmente o suficiente, hai unha referencia incidental a este tema
no que eu estou a piques de lle dicir.
E este rancor mesmo inveterado, - Desculpe-me, eu non quero ofender, - este irritabilidade,
que acaba de amosar, non é enteiramente ademais da materia. "
"Se pode atopar calquera cousa para o seu propósito, o Sr Pyncheon", dixo o carpinteiro, "nun
resentimento natural do home para os erros cometidos no seu sangue, está invitado a iso. "
"Eu che recibín na súa palabra, Goodman Maule", dixo o propietario da Seven Gables, cun
sorrir ", e vai continuar a suxerir dun modo en que os seus resentimentos hereditarios -
xustificable ou non - pode ter unha influencia sobre os meus asuntos.
Xa escoitou falar, supoño, que a familia Pyncheon, desde que a miña
día do avó, foron procesar unha reivindicación aínda inestable a un gran
extensión do territorio ao leste? "
"Moitas veces", respondeu Maule, - e dise que un sorriso apareceu no seu rostro, - "moi
moitas veces, - do meu pai "
"Esta reivindicación", continuou o Sr Pyncheon, tras unha pausa de un momento, como considerar que
sorriso do carpinteiro podería dicir, "parecía estar á beira dun acordo moito e
subsidio integral, no período de falecemento do meu avó.
Era ben coñecido, para os da súa confianza, que adiantou nin
dificultade nin demora.
Agora, Pyncheon coronel, eu teño dicir, era un home práctico, ben familiarizado con
empresas públicas e privadas, e non en toda a persoa para durmir esperanzas infundadas, ou
probar o seguinte dun esquema de impracticable.
É evidente concluír, polo tanto, que tiña motivos aparentes, e non aos seus herdeiros,
para a súa anticipación seguro de éxito en materia de esta afirmación Oriental.
Nunha palabra, creo eu, - e os meus asesores xurídicos coinciden na crenza de que,
Ademais, está autorizado, en certa medida, polas tradicións da familia, - que a miña
avó estaba en posesión de algún acto,
ou outro documento, esencial para esa afirmación, pero que desde entón desapareceu. "
"Moi probable", dixo Matthew Maule, - e unha vez máis, dise, había un sorriso escuro
na cara, - "pero o que pode un pobre carpinteiro ten que ver cos asuntos gran
da familia Pyncheon? "
"Quizais nada", volveu o señor Pyncheon ", posiblemente moi"
Aquí se seguiu unha serie de palabras entre Matthew Maule e ao titular da
Seven Gables, sobre o tema que este, así, abordada.
Parece (aínda que o Sr Pyncheon tivo algunha dúbida ao referirse a historias así
moi absurdo no seu aspecto) que a crenza popular sinalou algúns
misteriosa conexión e dependencia,
existente entre a familia dos Maules e estas posesións non realizados de vastos
os Pyncheons.
Foi un dito común que o vello bruxo, aínda que fose enforcado, obtivera
a mellor parte do acordo na súa disputa con Pyncheon coronel; na medida en que el
ten a posesión da gran demanda do Leste,
a cambio de un ou dous hectáreas de xardín-terra.
Unha muller moi anciá, recentemente falecido, tiña moitas veces usou a expresión metafórica, no seu
Conversa lareira, que as millas e millas das terras Pyncheon fora empurrada para
Tumba do Maule, o que, por certo, era só un
recanto moi raso, entre dúas rocas, preto do cumio do monte Gallows.
Unha vez máis, cando os avogados estaban facendo investigación para o documento en falta, era un por palabra
que nunca sería encontrado, a non ser na man do asistente do esqueleto.
Tanto peso tiveron os avogados astutos asignados a estas fábulas, que (aínda que o Sr
Pyncheon non dignar informar o carpinteiro do feito) que secretamente
causada tumba do mago a ser investigado.
Nada foi descuberto, con todo, agás que, inexplicablemente, da man dereita do
esqueleto fora aínda.
Agora, o que foi, sen dúbida importante, unha parte deses rumores populares poderían ser
trazado, aínda que un pouco de dúbida e indistintamente, ás palabras casuais e escura
consellos do fillo do asistente executado, eo pai deste presente Matthew Maule.
E aquí o Sr Pyncheon podería traer un elemento do seu testemuño persoal en xogo.
A pesar dun neno, pero no momento, ou que se acordou ou imaxinou que o pai de Mateo
tivo algún traballo para realizar, o día anterior, ou posiblemente na mañá do
Falecemento do coronel, na sala privada
onde el eo carpinteiro estaban neste momento a falar.
Certos papeis pertencentes a Pyncheon coronel, como o seu neto distintas
recollido, foran espallados sobre a mesa.
Matthew Maule entendeu a sospeita insinuou.
"O meu pai", dixo, - pero aínda había aquel sorriso escuro, facendo un puzzle da súa
cara, - "o meu pai era un home máis honrado do que o coronel sanguenta vello!
Non para obter os seus dereitos de volta que levaría un deses papeis! "
"Non vou cambiar as palabras que ti", observou o estranxeiro de raza Pyncheon Sr,
con compostura altiva.
"Non se fará a resentíuse-me calquera grosería ou para o meu avó ou
min mesmo.
Un cabaleiro, antes de buscar relacións sexuais con persoas da súa estación e hábitos,
ha primeiro analizar a urxencia do fin pode compensar a
desagradabilidade dos medios.
Faino no presente caso. "
A continuación, el renovou a conversa, e fixo ofertas pecuniarias grandes para o carpinteiro, en
caso de que este último debe dar información que leven ao descubrimento dos perdidos
documento, ea consecuente éxito da reivindicación Oriental.
Por moito tempo Matthew Maule dise virar unha orella fría para estes
proposicións.
Finalmente, con todo, cun tipo raro de rir, el preguntou se o Sr Pyncheon
faría a el o vello bruxo da herdade terreo, xunto coa Cámara
do Seven Gables, agora de pé sobre ela, en
retribución da proba documental tan urxentemente necesario.
O salvaxe, lenda canto da cheminea (que, sen copiar todas as súas extravagancias, o meu
narrativa segue esencialmente) aquí dá conta dun comportamento moi raro en
a parte do retrato do coronel Pyncheon da.
Esta imaxe, que debe ser entendido, era suposta ser tan intimamente ligado con
o destino da casa, e así Magic construído en súas paredes, que, unha vez que
debe ser eliminado, naquel mesmo instante o
edificio enteiro viría trovejando en unha chea de ruínas empoeirado.
Durante toda a conversa anterior entre o Sr e Pyncheon o carpinteiro, o
retrato fora engurrando a fronte, cerrando o puño, e dando moitas probas de tales
discomposure excesivo, pero sen
atraer o aviso de calquera dos dous colloquists.
E, finalmente, a suxestión audaz Matthew Maule, dunha transferencia do sete
gabled estrutura, o retrato fantasmagórico e afirmaron perder toda a paciencia, e
mostraron-se sobre o punto de descender do corpo da súa marco.
Pero estes incidentes son só incribles a ser mencionado de lado.
"Deixa-se a casa", exclamou o Sr Pyncheon, con asombro a proposta.
"Se fose eu a facelo, o meu avó non estaba a descansar tranquilo no seu túmulo!"
"El nunca foi, se todas as historias son certas", comentou o carpinteiro composedly.
"Pero esta cuestión concierne ao seu neto máis que Matthew Maule.
Non teño outros termos para propoñer. "
Imposible que no comezo pensei que cumprir as condicións Maule, aínda, nun
segundo ollar, o Sr Pyncheon era de opinión que se poidan polo menos pode facer cuestión de
discusión.
El mesmo non tiña apego persoal para a casa, nin todas as asociacións agradables
conectado coa súa residencia infantil nel.
Pola contra, despois de sete-e-30 anos, a presenza do avó morto
parecía aínda a impregnar-lo, como naquela mañá, cando o neno tiña atemorizados contemplou
el, con tan aterrador un aspecto, enrijecimento na súa cadeira.
Súa morada longa en terras estranxeiras, ademais, a familiaridade e con moitos dos castelos
e salóns ancestrais de Inglaterra, e os palacios de mármore de Italia, fixo que el
ollar con desprezo na Casa da
Seven Gables, sexa no punto de esplendor ou conveniencia.
Era unha mansión moi axeitado para o estilo de vida que sería
Corresponde ao Sr Pyncheon para apoiar, despois de entender os seus dereitos territoriais.
O seu mordomo pode se dignou a ocupa-lo, pero nunca, por suposto, o gran pousou
propio titular.
En caso de éxito, de feito, era o seu propósito de volver para a Inglaterra, nin, para dicir
a verdade, que recentemente deixar que a casa máis agradable, non tiña o seu propio
fortuna, así como a súa esposa falecida, comezou a dar síntomas de esgotamento.
A alegación do Leste, xa bastante resoltos, e poñer sobre a base firme de real
posesión, propiedade do Sr Pyncheon - para ser medido por quilómetros, e non acres - sería
vale un condado, e sería razoable
lle confire o dereito de solicitar ou permitir-lle mercar, que a dignidade da elevada
Monarca británico.
Señor Pyncheon - ou o Conde de Waldo - como podería ser esperado dun magnate para
o acordo de súa grandeza dentro do compás lamentable of Seven Gables tellas?
En suma, nunha visión amplia da empresa, os termos do carpinteiro apareceu para
ridiculamente fácil que Pyncheon Mr mal podía absterse de rir na cara del.
El era moi avergoñado, despois das reflexións anteriores, de propoñer calquera diminución da
para moderar unha recompensa para o inmenso servizo a ser prestado.
"Estou de acordo coa súa proposición, Maule", gritou el.
"Poña-me en posesión do documento esencial para establecer os meus dereitos, eo
House of the Seven Gables é o seu! "
Segundo algunhas versións da historia, un contrato estándar para o efecto anterior foi
elaborado por un avogado, e asinado e selado, en presenza de testemuñas.
Outros din que Matthew Maule estaba contento con un acordo privado escrito, no que
Sr Pyncheon comprometeuse seu honor e integridade para o cumprimento das condicións
concluíu enriba.
O cabaleiro, entón, ordenou viño, que el eo carpinteiro beberon xuntos, en
confirmación do seu negocio.
Durante as formalidades anteriores enteiros de discusión e posterior, o puritano vello
retrato parece persistido nos seus xestos sombríos de desaprobación, pero
sen efecto, agás que, como o Sr
Pyncheon establecido o vaso baleiro, penso que vimos a súa carranca avó.
"Isto é moi potente Sherry un viño para min, iso afectou meu cerebro xa", el
observaron, tras unha mirada un tanto asustado coa imaxe.
"Ao volver a Europa, vou limitar-me ás colleitas máis delicados da
Italia e Francia, o mellor de que non vai soportar o transporte. "
"Meu Señor Pyncheon pode beber o viño que vai, e onde lle gusta", dixo o
carpinteiro, coma se fose o control de proxectos ambiciosos de Mr Pyncheon.
"Pero, primeiro, señor, se o desexa boas deste documento perdido, teño que anseia a favor
dunha pequena conversa co seu xusto filla Alice ".
"Estás tolo, Maule", exclamou o Sr Pyncheon altivez, e agora, finalmente, hai
foi rabia mesturada co seu orgullo. "O que a miña filla ten que facer un
empresa como este? "
En realidade, a esa nova demanda por parte do carpinteiro, o titular da
Seven Gables foi aínda máis trono do que atinxiu a proposición legal para renderse
súa casa.
Houbo, polo menos, un motivo asignado para a estipulação en primeiro lugar; apareceu
para ser o que non para o pasado.
Con todo, Matthew Maule resistente insistiu a moza ser convocado,
e ata deu a entender o seu pai, un tipo misterioso de explicación - que
feita a materia considerablemente máis escuro do que
parecía antes, - que a única oportunidade de adquirir o coñecemento necesario foi
a través do medio, cristalina dunha intelixencia pura e virxe, como a do
Alicia xusto.
Non onerar a nosa historia con escrúpulos Sr Pyncheon, sexa de conciencia,
orgullo, ou afecto paterno, el finalmente ordenou a súa filla para ser chamado.
El ben sabía que estaba no seu cuarto, e envolto en ningunha ocupación que non podería
ser facilmente posto de lado, pois, como aconteceu desde entón o nome de Alicia fora falado,
seu pai e do carpinteiro tiña oído
a música triste e doce do seu cravo, eo airier melancolía da súa
acompañando de voz. Entón Alicia Pyncheon foi convocado, e
apareceu.
Un retrato desa nova muller, pintado por un artista veneciano, e deixou polo seu pai en
Inglaterra, dise caer nas mans do actual duque de Devonshire,
e para ser preservada agora en Chatsworth, non
en conta as asociacións co orixinal, pero polo seu valor como unha imaxe,
eo carácter elevado de beleza no rostro.
Se algunha vez houbo unha muller naceu, e separado da masa vulgar do mundo por un
imponência suave e frío certo, foi ese Pyncheon Alicia moito.
Con todo, había a mestura de muller nela, a tenrura, ou, polo menos, a proposta
capacidades.
Por unha cuestión de que a calidade redentora, un home de natureza xenerosa tería perdoado
todo o orgullo dela, e ser contido, case, a deitarse no seu camiño, e deixar
Alicia puxo o seu pé delicado no seu corazón.
Todo o que tería esixido era simplemente o recoñecemento de que era realmente un
home, e un compañeiro que, moldeado dos elementos de ela.
Como Alicia entrou na sala, os seus ollos caeron sobre o carpinteiro, que estaba preto
seu centro, vestida de verde de la chaqueta, un par de pantalóns soltas, aberto nos xeonllos,
e cun peto moito tempo para o seu goberno, o
fin de que se proxectaba, era como adecuada unha marca do artesán chamado como o Sr
Espada Pyncheon full-vestido de pretensións aristocráticas que cabaleiro.
Un brillo de aprobación artística iluminou o rostro de Alicia Pyncheon, foi alcanzada con
admiración - que non fixo ningunha tentativa de ocultar - da beleza notable,
forza, enerxía e da figura do Maule.
Pero ese ollar de admiración (que a maioría dos outros homes, se cadra, tería valorado como un
recordo doce por toda a vida) non perdoou o carpinteiro.
Debe ser o propio diaño que fixo Maule tan sutil no seu preception.
"Será que a nena mira para min como se eu fose un animal irracional?", Pensou el, poñendo o seu
dentes.
"Debe saber se eu teño un espírito humano, eo peor para ela, probar
máis forte do que ela propia! "" O meu pai, que enviou a min ", dixo Alicia,
na súa doce voz e arpa-like.
"Pero, se ten negocios con este mozo, orar, deixe-me ir de novo.
Vostede sabe que eu non amo esa sala, a pesar de que Claude, coa que intenta pór
de volta lembranzas de sol. "
"Sexa un momento señora, novo, se vostede, por favor!", Dixo Matthew Maule.
"O meu negocio co seu pai acabou. Con a si mesmo, é agora a comezar! "
Alicia mirou para o seu pai, de sorpresa e indagación.
"Si, Alice", dixo Pyncheon, con algunha perturbación e confusión.
"Este novo - o seu nome é Matthew Maule-profesa, tanto como podo entendelo lo,
ser capaz de descubrir, a través dos seus medios, un certo papel ou pergaminho, que era
falta moito antes do seu nacemento.
A importancia do documento en cuestión fai aconsellable neglixencia ningunha
posible, aínda que o método, improbable de recuperar iso.
Vostede pode, polo tanto, obrigar-me, miña querida Alicia, por responder a esta da persoa
enquisas, e que cumpran coas súas solicitudes lexítimas e razoables, ata agora, xa que
parecen ter o obxecto enriba referido á vista.
Como debe permanecer na sala, ten que aprender non groseiro nin impropio
comportamento por parte do novo e, no seu menor desexo, por suposto, o
investigación, ou o que podemos chamalo, debe ser inmediatamente detido. "
"Pyncheon Señora Alicia", comentou Matthew Maule, coa maior deferencia, pero aínda un
medio escondida sarcasmo no seu ollar e ton, "será, sen dúbida, sentir-se moi seguro en
presenza do seu pai, e baixo a súa protección todo suficiente. "
"Eu certamente debe entreter ningunha forma de aprehensión, co meu pai na man", dixo
Alicia coa dignidade de doncela.
"Non podo concibir que unha señora, mentres fiel a si mesma, pode ter algo que temer
de quen, ou en calquera circunstancias! "Pobre Alicia!
Por que infeliz impulso que, así, poñer-se de unha vez en termos de desafío
contra unha forza que non podía estimar?
"Entón, señora Alicia", dixo Matthew Maule, entregando unha cadeira, - normalmente o suficiente, a un
artesán ", vai agradalo-lo só para sentir, e fai-me o favor (aínda que
completamente desertos ademais dun carpinteiro pobre) para fixar os seus ollos na miña! "
Alicia cumprido, ela estaba moi orgulloso.
Deixando de lado todas as vantaxes de clasificación, esta rapaza xusto considerar-se consciente dunha
poder - combinado de beleza, pureza, alto Inmaculada, ea forza de conservante
feminidade - que podería facer a súa esfera
impenetrable, a non ser traizoado por traizón dentro.
Ela sabía instintivamente, pode ser que algúns potencia sinistro ou mal era agora
que se está traballando para pasar as súas barreiras, nin que ía rexeitar o concurso.
Entón Alicia poñer forza da muller contra a forza do home, un xogo moitas veces non é igual na parte
da muller.
O seu pai, con todo, tiña se afastou, e parecía absorto na contemplación dun
paisaxe de Claude, onde unha vista sombrío e sol-listado penetrou tan remota
nunha madeira antiga, que tería
foi ningunha marabilla, se a súa fantasía perdera-se en profundidades sorprendentes da foto.
Pero, en realidade, a imaxe non era máis para el naquel momento que a parede en branco
contra as cales se desconectou.
A súa mente estaba asombrado cos moitos contos e estraño que tiña oído,
atribuíndo misteriosa se non endowments sobrenaturais a estas Maules, así como o
neto aquí presentarse como os seus dous antecesores inmediatos.
Residencia de longa Sr Pyncheon no exterior, e as relacións cos homes de intelixencia e de moda, -
cortesáns, worldings e libres-pensadores, - fixo moito para obliterar a sombría
Puritan supersticións, que ningún home de Nova
Inglaterra nacemento naquel período inicial podería escapar totalmente.
Pero, por outra banda, non tivo toda unha comunidade Crese avó Maule para
ser un mago?
Se non o crime foi probado? Se non o asistente morreu por iso?
Se non tivese deixou un legado de odio contra os Pyncheons para iso só
neto, que, como apareceu, estaba agora a piques de exercer unha influencia sutil sobre
a filla da casa do seu inimigo?
Non podería esta influencia ser o mesmo que foi chamado de bruxería?
Pasando media volta, el tivo un reflexo da figura Maule no espello.
En algúns pasos de Alicia, cos brazos erguidos no aire, o carpinteiro fixo unha
xesto como se dirixir cara a abaixo un peso lento, pesado, e invisible sobre a
doncela.
"Sexa, Maule", exclamou o Sr Pyncheon, un paso adiante.
"Eu proíbo o seu proceso aínda máis!"
"Rogade, meu querido pai, non interrompa o mozo", dixo Alicia, sen alterar
súa posición. "Os seus esforzos, eu lle asegura, vai ser moi
inofensivo. "
Unha vez máis o Sr Pyncheon volveu os seus ollos para o Claude.
Foi entón a vontade da súa filla, en oposición á súa propia, que o experimento
debe ser totalmente xulgado.
De agora en diante, polo tanto, fixo, pero consentimento, non insta-lo.
E non foi por ela moito máis do que pola súa propia que desexaba o seu éxito?
Ese pergamiño perdeu unha vez restaurado, o Pyncheon Alicia bonito, cos ricos
dote que podería, entón, doar, pode casar cun duque ou un alemán Inglés reinando-
príncipe, no canto de un clérigo de Nova Inglaterra ou avogado!
No pensamento, o pai ambicioso case consentiu, no seu corazón, que, se o
poder do diaño eran necesarios para a realización deste grande obxectivo, Maule
podería evocar-lo.
Propia pureza de Alicia sería a súa salvagarda. Coa súa mente chea de imaxinario
magnificencia, o Sr Pyncheon escoitou unha exclamación proferida medio da súa filla.
Foi moi débil e baixo, de modo indistinto, pero que parecía metade dun vai para adaptala
as palabras, e moi indefinidos un pretende ser intelixible.
Con todo, foi unha proposta de axuda - a súa conciencia non dubidou dela;! - E pouco máis de un
murmurio ao oído, era un berro triste e longo reechoed así, na rolda rexión
seu corazón!
Pero esta vez o pai non se converteu. Tras un período de máis, Maule falou.
"Velaí a túa filla", dixo. Sr Pyncheon veu a correr cara adiante.
O carpinteiro estaba erecto na fronte da materia de Alicia, e apuntando co dedo
para a doncela cunha expresión de poder triunfante, os límites do que podería
non pode definir, como, de feito, o seu ámbito
estendeuse vagamente para o invisíbel eo infinito.
Alicia sentou-se en actitude de repouso profundo, co marrón longos pestanas caídos
sobre os ollos.
"Alí está ela!", Dixo o carpinteiro. "Fala con ela!"
"Alicia! A miña filla! ", Exclamou o Sr Pyncheon.
"A miña propia Alicia"
Ela non se moveu. "Louder", dixo Maule, sorrindo.
"Alicia! Awake ", berrou o pai.
"Perturba-me a velo así!
Despertade! "El falou en voz alta, co terror na súa voz,
e próximo á orella delicado, que sempre fora tan sensible a toda a discordia.
Pero o son, evidentemente, non chegou a ela.
É indescriptible o que é un sentido de control remoto, din betwixt distancia, inalcanzable se
Alicia e quedou impresionado co seu pai por esa imposibilidade de chegar a ela coa súa
voz.
"Mellor tocala!", Dixo Matthew Maule "Shake a nena, e máis ou menos, tamén!
As miñas mans son endurecidas co uso demasiado de machado, serra, e avión, - algo que eu poida axudar
ti! "
Sr Pyncheon colleu a man dela e apertoulle a coa sinceridade da emoción asustado.
El bico-a, cun tan grande galán no bico, que penso que debe ser precisa
sentín-lo.
Entón, nunha ráfaga de rabia na súa insensibilidade, el balance a forma de solteira
cunha violencia que no momento seguinte, asombra-lo a lembrar.
El retirou os seus brazos envolventes, e Alicia-cuxa figura, aínda que flexible, fora
totalmente impasible - reincidente na mesma actitude antes de que estes intentos de espertar
ela.
Maule mudar a súa posición, o seu rostro se virou cara a el un pouco, pero con
o que parecía ser unha referencia do seu sono moito a súa orientación.
Entón era unha cousa estraña de se ver como o home de convencionalismos sacudiu o
po para fóra da súa perruca, como o cabaleiro reservada e imponente esqueceu a súa dignidade;
como o chaleco bordado en ouro
tremeluziam e brillaba á luz do lume coa convulsión de terror, rabia, e
tristeza no corazón do home que estaba batendo por baixo.
"Vilão", berrou o Sr Pyncheon, sacudindo o puño cerrado no Maule.
"Vostede eo demo, xuntos, roubaron o meu miña filla.
Dea-lle de volta, desova do vello bruxo, ou ten que subir Gallows Hill, no seu
pasos do avó! "" Softly, Pyncheon Sr! ", dixo o carpinteiro
con compostura desdenhoso.
"Softly, un" por favor, que o seu culto, senón vai romper os ricos en babados de ingresos-
os pulsos!
É o meu crime, se ten vendido súa filla para a mera esperanza de conseguir un
folla de pergamiño amarelo na súa embreagem? Non se senta silenciosamente Señora Alicia durmindo.
Agora imos tratar de Matthew Maule se ser tan orgulloso como o carpinteiro atopou algún tempo
desde entón. "
Falou, e Alice respondeu, cun pano suave, a aquiescência, moderada para dentro, e unha dobra
da súa forma para el, como a chama dunha facho, cando se indica un proxecto delicado
de aire.
El aceno coa man, e, levantándose da cadeira, - a cegas, pero undoubtingly, como
tendendo ao seu centro de certo e inevitable, - a Alicia orgullo achegouse a el.
El aceno de volta, e, recuando, Alicia afundiu novo na súa cadeira.
"Ela é miña!", Dixo Matthew Maule. "Minas, polo dereito do máis forte
espírito! "
O progreso da lenda, hai un longo, grotesco e
ocasionalmente conta AWE-impresionante de encantamentos do carpinteiro (así que son a
ser chamado), con vistas a descubrir o documento perdido.
Parece ser o seu obxecto para converter a mente de Alicia nunha especie de
medio telescópica, a través do cal o Sr Pyncheon e pódese obter un vislumbre
para o mundo espiritual.
Conseguiu, por tanto, na realización dunha especie imperfecta da relación ***, nun
eliminar, cos personaxes partiron en cuxa garda o segredo moi valorado tivo
foi feito para alén do recinto da terra.
Durante o seu transo, Alice describiu tres figuras como agasallo para ela
espiritualizada percepción.
Un deles era un vello, digno cabaleiro de aspecto severo, vestida como para unha festa solemne en
grave e caro traxe, pero con unha gran mancha de sangue sobre a súa banda ricamente traballados, o
segundo, un home ancián, vestido pobremente, cun
cara sombrío e maligno, e unha cabeza dobres ao pescozo, o terceiro, unha persoa
non tan avanzado na vida como os dous anteriores, pero máis alá da media idade, vestindo un groso
la túnica e pantalóns de coiro, e
coa regra dun carpinteiro saíndo do peto lateral.
Estes tres personaxes visionarios posuían un coñecemento mutuo do documento en falta.
Un deles, de feito, - foi el coa mancha de sangue na súa banda, - parecía, a non ser
seus xestos foron mal interpretadas, para soster o pergamiño na súa mantemento inmediata, pero
foi impedido polos seus dous socios no
misterio de disburdening-se da confianza.
Finalmente, cando el mostrou un propósito de berrar diante o segredo en voz alta o suficiente para
ser oída a partir da súa propia esfera en que dos mortais, os seus compañeiros loitaron con el,
e apertou as súas mans sobre a boca, e
inmediatamente - se que afogou-se por ela, ou que o segredo en si era dun
matiz tinto - houbo un novo fluxo de sangue sobre a súa banda.
Tras iso, as dúas figuras vestidas mesquinhamente mofado e escarnecido no vello moi avergoñado
dignatario, e apuntou o dedo a Mancha.
Nesta conxuntura, Maule virou-se para o Sr Pyncheon.
"Nunca se permitirá", dixo.
"A garda dese segredo, que así enriquecer os seus herdeiros, forma parte do seu
retribución avó. Debe engasgar con ela ata que non é máis
de calquera valor.
E mantelo na Casa do Seven Gables! El é moi querido comprou unha herdanza, e
abondo demais coa maldición sobre el, para ser trasladado aínda por algún tempo da do coronel
posteridade. "
Sr Pyncheon intentou falar, pero - o que con medo e paixón - podería facer só unha
gorgolejar murmurio na súa gorxa. O carpinteiro sorriu.
"Aha, adoración señor -! Así que ten sangue Maule vello para beber", dixo sarcasticamente.
"Demo en forma de home! porque fas manter o dominio sobre o meu fillo? ", berrou o señor
Pyncheon, cando a súa fala embargada podería abrir camiño.
"Devolva-me a miña filla.
A continuación, vai teus camiños, e quizais nunca nos atopamos de novo "!
"A súa filla!", Dixo Matthew Maule. "Agora ben, ela é moi meu!
Con todo, para non ser demasiado duro con xusta Señora Alicia, vou deixar a na súa
manter, pero eu non garante-lle que non terá ocasión para recordar
Maule, o carpinteiro ".
El aceno coas mans con un movemento ascendente, e, despois de algunhas repeticións de semellante
xestos, a fermosa Pyncheon Alicia espertou do seu transo estraño.
Ela espertou sen a menor lembranza da súa experiencia visionária;
pero como alguén se perde nun devaneio momentáneo, e retornando á conciencia
da vida real, case como nun breve
intervalo como a chama para abaixo naufraxio do fogar debe tremer unha vez enriba da cheminea.
En recoñecendo Mateo Maule, ela asumiu un aire de dignidade un pouco fría, pero suave,
o mellor, como non había un certo sorriso peculiar no rostro do carpinteiro que
mexeu co orgullo nativo de Alicia xusto.
Así rematou, para a época, a procura do título perdido escritura do territorio Pyncheon
no oriente, nin, a pesar de moitas veces unha renovación, que nunca aínda
sobrevén un Pyncheon para definir o seu ollo sobre ese pergamiño.
Pero, desgraciadamente para a beleza, o suave, Alicia aínda demasiado arrogante!
Un poder que ela soñaba en pouco colocara a súa comprensión sobre a alma dela de solteira.
A vontade, a diferenza da maioría dela, a facer o seu grotesco e fantástico
licitación.
O seu pai, como ficou probado, tiña martirizado a pobre neno a un desexo desordenado de
medición da súa terra por millas en vez de hectáreas.
E, polo tanto, mentres Alice Pyncheon viviu, era escravo Maule, nun catividade máis
humillante, un. mil veces, que a que se conecta a súa cadea en torno ao corpo
Sentado na súa lareira humilde, Maule, pero tivo que acenar a man e, se é o
señora por casualidade orgulloso de ser, - no seu cuarto, ou de entretemento do seu pai
invitados imponentes, ou adorar na igrexa, -
calquera que sexa o seu lugar ou profesión, o seu espírito pasou por debaixo do seu propio control,
e inclinaron-se a Maule.
"Alicia rir!" - O carpinteiro, á beira da súa lareira, diría, ou que intensamente
vontade, sen unha palabra falada.
E, aínda que fose oración tempo, ou nun funeral, Alicia precisa entrar salvaxe
risas.
"Alicia, sexa triste" - E, no momento, ata viría as súas bágoas, extinguíndose todas as
alegría da xente ao seu redor como a choiva repentina encima do lume.
"Alicia, a danza." - E bailar, ela faría, non en tales tribunal como medidas como ela
aprender no exterior, pero algúns GABARITO alto-paced, ou hop-skip rigadoon, condizente co rápido
moças nun rústico divertimentos.
Semella impulso Maule, para non arruinar a Alicia, nin para visita-la con calquera ***
ou mal xigantesco, o que coroado súas mágoas coa graza de
traxedia, pero para causar un desprezo, baixo miserenta sobre ela.
Así, toda a dignidade da vida foi perdida. Ela sentiuse moi humillado, e
desexaba cambiar naturezas con algún gusano!
Unha noite, nunha festa nupcial (pero non a súa propia, pois, tan perdida de auto-control, ela
consideraría que o pecado de casar), a pobre Alicia foi aceno cara atrás polo seu invisible
déspota e restrinxido, na súa tea de araña
chinelos brancos e vestido de satén, para acelerar ao longo da rúa á vivenda media dunha
traballando-home.
Houbo risas e bo humor dentro, para Matthew Maule, aquela noite, estaba para casar
filla do traballador, e tiña convocado Pyncheon Alicia orgullo-se de esperar pola súa
noiva.
E así fixo, e cando o dous fosen unha soa, Alicia espertou do seu encanto
durmir.
Con todo, non máis orgullosa, - humildemente, e con un sorriso toda mergullada na tristeza, - ela bicou
Muller Maule, e foi o seu camiño.
Foi unha noite inclemente, o vento sueste levou a neve mesturada con chuvia en
ela mal abrigados seo; zapatillas seus cetim estaban húmidos por completo, como
ela pisou as calzadas lamacentas.
O día seguinte, un frío, en breve, unha tose pagadas; anon, un rostro axitado, un xeito desperdiçado, que
sentou á beira do cravo, e encheu a casa con música!
Música en que unha tensión dos coralistas celestiais eco!
Oh, a alegría! Para Alicia deu a súa humillación pasada!
Oh, grande alegría!
Para Alice estaba arrepentido do seu pecado dun terreo, e non máis orgullosa!
Os Pyncheons fixo un gran funeral para Alicia.
A parentes e amigos estaban alí, e toda a respectabilidade da cidade alén.
Pero, para rematar, na procesión, veu Mateo Maule, range os dentes, como se quixese
ter mordido o seu propio corazón en dous, - o home máis escura wofullest e que xa andou
detrás dun cadáver!
El quería humilde Alicia, non matala, pero tomara alma delicada dunha muller
na súa queixa rudo, para xogar con - e ela estaba morta!