Tip:
Highlight text to annotate it
X
Éramos cazadores e recolectores.
A fronteira estaba en todas partes.
Só estabamos limitados pola Terra, o océano e o ceo.
O camiño aberto aínda nos chama quedamente.
O noso pequeno globo terráqueo é o manicomio de eses centos, milleiros, millóns de mundos.
Nós, que nin sequera somos capaces de poñer o noso fogar planetario en orde
convulsionado por rivalidades e odios.
Imos aveturarnos no espazo?
Para cando esteamos preparados para establecernos incluso nos sistemas planetarios máis próximos
xa teremos cambiado.
O simple paso de tantas xeracións xa nos terá cambiado.
A necesidade teranos cambiado.
Somos un especie adaptable.
Non seremos nós os que alcancemos Alpha Centuari e outras estrelas próximas.
Será un especie moi similar a nós.
Pero con máis das nosas virtudes
e menos das nosas debilidades.
Máis segura de si mesma, previsora, capaz e prudente.
Con todos os nosos erros, a pesar das nosas limitacións e da posibilidade de equivocarnos
os humanos somos capaces de acadar a grandeza.
Que novas marabillas nin soñadas no noso tempo
serán labradas na próxima xeración?
En na seguinte?
Ata onde terá chegado a nosa especie nómada a finais de de século?
En no próximo milenio?
Os nosos remotos descendentes, instalados sen contratempos en moitos planetas dos sistema solar e máis ala
estarán unidos
pola súa herdanza común, polo aprezo ao seu planeta
e polo coñecemento de calquera forma de vida que poida existir, os únicos humanos en todo o universo
veñen da Terra.
Mirarán cara arriba e esforzaranse en encontrar o pequeno punto azul nos ceos.
Marabillaranse ante o vulnerable que unha vez foi o almacén de todo o noso potencial,
ante o azaroso da nosa infancia,
ante a a humildade dos nosos comezos
e ante a cantidade de rios que tivemos que cruzar antes de encontrar o noso camiño.