Tip:
Highlight text to annotate it
X
CAPÍTULO XIII Parte 1 Baxter Dawes
Despois Paul fora ao teatro con Clara, estaba bebendo no zócalo
Conca con algúns amigos, cando da súa Dawes veu dentro
Marido de Clara estaba crecendo forte; súas pálpebras estaban de descanso sobre o seu marrón
ollos, estaba perdendo a súa firmeza saudable de carne.
El quedou moi evidente na banda descendente.
Ter batallar con súa irmá, el fora para aloxamento barato.
A súa amante deixara a un home que se casaría con ela.
El fora prendido dunha noite para loitar cando estaba borracho, e houbo un
episodio de apostas sombrías en que estaba preocupado.
Paul e el foron confirmados inimigo, e aínda non había entre eles que peculiar
sentimento de intimidade, como se fosen secretaría próximas unhas das outras, que
ás veces existe entre dúas persoas, aínda que nunca falan entre si.
Paul moitas veces pensado Baxter Dawes, moitas veces, quería ter con el e ser amigo de
el.
El sabía que Dawes frecuentemente pensaba nel, e que o home foi levado a el por algúns
fianza ou outras. E nunca os dous se entreolharam
salvo en hostilidade.
Dende que era un empregado máis de Jordan, que era a cousa para Galicia
Dawes ofrecer unha bebida. "O que vai ter?", El lle pedía.
"Nowt wi 'un sangrador como!", Respondeu o home.
Paul virou-se cun lixeiro movemento desdenhoso dos ombreiros, moi irritante.
"A aristocracia", continuou el, "é realmente unha institución militar.
Levar a Alemaña, agora. Ten miles de aristócratas, cuxa
único medio de existencia é o exército.
Son mortais pobres, e lenta mortal da vida.
Entón eles esperan para unha guerra. Eles miran para a guerra como unha oportunidade de estar
en.
Ata hai unha guerra que están ociosos boa para nada.
Cando hai unha guerra, son líderes e comandantes.
Aí está vostede, entón - eles queren a guerra "!
El non era un debatedor favorito no público casa, sendo moi rápida e
arrogante. El irritou os homes máis vellos pola súa asertiva
xeito, ea súa cocksureness.
Eles ouviron en silencio, e non foron moi cando rematou.
Dawes interrompido o fluxo do mozo de elocuencia, pedindo, nun sorriso de escarnio voz alta:
"Vostede aprendeu todo o que a outra noite 'th teatro' th?"
Paul mirou para el, os seus ollos se atoparon. El sabía que Dawes viu saíndo
do teatro con Clara.
"Por que, o que sobre teatro th '", dixo un dos compañeiros de Galicia, feliz por conseguir unha escavación no
nova, e cheirando algo saboroso.
"Oh, el nun traxe de noite Bob-tailed, na lardy-da" mofou Dawes, sacudindo a
cabeza con desprezo para Paul. "Isto é Comino 'é forte", dixo o mutuo
amigo.
"'Unha Tart todos?" "Tart, begod!", Dixo Dawes.
"Dalle;! Imos telo", berrou o amigo en común.
"Ten iso", dixo Dawes, "un 'creo Morelly tiña un" todo ".
"Ben, eu vou estar jiggered!", Dixo o amigo en común.
"Un 'foi unha boa torta?"
"Tart, caramba Deus - si!" "Como vostede sabe?"
"Oh", dixo Dawes, "Eu creo que pasou a noite do th '-"
Houbo unha boa dose de gargalladas á conta de Galicia.
"Pero quen era ela? D'coñeces? ", Preguntou o amigo en común.
"Eu debería Shay Sho", dixo Dawes.
Iso trouxo outra gargallada. "Entón cuspir-la", dixo o amigo en común.
Dawes balance a cabeza e tomou un grolo de cervexa.
"É unha marabilla que non deixou a si mesmo", dixo.
". El vai estar gabándose de que en algo" "Imos, Paul", dixo o amigo, "non é ningunha
bo.
Vostede podería moi ben propio para arriba. "" Propia o que?
Que pasou de eu ter un amigo para o teatro? "
"Oh ben, se estaba todo ben, di-nos que era ela, rapaz", dixo o amigo.
"Ela estaba ben", dixo Dawes. Paul estaba furioso.
Dawes limpou o bigode cos dedos de ouro, sarcástico.
"Strike-me -! Un o 'de que tipo? ", Dixo o amigo en común.
"Paul, rapaz, eu estou sorpresa con vostede.
E vostede sabe dela, Baxter? "" Tan só un pouco, como! "
El chiscou para os outros homes. "Oh ben", dixo Paul, "Eu vou estar indo!"
O amigo en común puxo a man deténdose no seu ombreiro.
"Non", dixo, "non saia tan fácil como iso, meu rapaz.
Temos que ter un relato completo deste negocio. "
"Entón obtelo de Dawes", dixo. "Non debe o funk seu propios actos, o home",
protestou o amigo.
Entón Dawes fixo un comentario que causou Paulo para xogar medio vaso de cervexa no seu rostro.
"Oh, Sr Morel", berrou a camareira, e ela tocou o timbre para o "Chuck-out".
Dawes cuspiu e foi para o mozo.
Naquel minuto un compañeiro forte, con mangas de camisa arregaçadas e pantalóns
axustado sobre as patas traseiras interveu. "Agora, entón!", Dixo el, empurrando o seu peito en
fronte de Dawes.
"Vén para fóra!", Gritou Dawes. Paul estaba inclinándose, branco e trémulo,
contra o Brass Rail do bar.
El odiaba Dawes, desexaba algo podería exterminalo-lo nese minuto, e no
mesmo tempo, a ver o pelo mollado na testa do home, el pensou que parecía patético.
Non se moveu.
"Vén para fóra, -", dixo Dawes. "Isto é o suficiente, Dawes", berrou a camareira.
"Imos", dixo o "Chuck-out", con insistencia amable, "é mellor estar recibindo
por diante. "
E, facendo bordo Dawes lonxe da súa proximidade para pechar, traballou el cara á porta.
"Ese é o sod pouco como comezou isto", gritou Dawes, medio intimidado, apuntando para Paul
Morel.
"Por que, o que é unha historia, o Sr Dawes", dixo a camareira.
"Vostede sabe que foi vostede o tempo."
Aínda así, o "Chuck-out" mantivo empurrando o peito cara adiante para el, aínda mantivo edging
cara atrás, ata que estaba na porta e nas etapas fóra, entón el volveuse.
"Todo ben", dixo, abaneando a cabeza en liña recta no seu rival.
Galicia tivo unha curiosa sensación de pena, case de afecto, mesturado con violentos
odio, para o home.
O porto balance a cor; houbo silencio no bar.
"Servir, el, alegre ben certo!", Dixo a camareira.
"Pero algo desagradable É un para coller un vaso de cervexa nos seus ollos", dixo o amigo en común.
"Eu digo-lle que eu estaba feliz que fixo", dixo a camareira.
"Será que ten outra, o Sr Morel?"
Ela ergueu o vidro de Galicia interrogativas. El balance a cabeza.
"El é un home que non lle importa nada, é Baxter Dawes", dixo un deles.
"Pooh! é el? ", dixo a camareira.
"É un un alto-boca, é, e non é moi bo.
Déame un suxeito de fala agradable, se quere un demo! "
"Ben, Paul, meu rapaz", dixo o amigo, "vai ter que coidar de si mesmo agora
por un tempo. "" Non terá que lle dar unha oportunidade ao longo
ti, iso é todo ", dixo a camareira.
"Pode caixa?", Preguntou un amigo. "Nin un pouco", dixo el, aínda moi branca.
"Eu podería darlle un quenda ou dous", dixo o amigo.
"Grazas, eu non teño tempo."
E actualmente tomou a súa partida. "Vaia xunto con el, o Sr Jenkinson,"
murmurou a camareira, o depósito Mr Jenkinson a piscadela.
O home balance a cabeza, colleu o sombreiro, dixo: "Boa noite todos os" moi calorosamente, e seguido
Paul, chamando: "A metade de un home, minutos de idade.
Vostede un 'me vai polo mesmo camiño, eu creo. "
"Mr Morel non gusta diso ", dixo a camareira.
"Vai ver, non debe telo en moito máis.
Sinto moito, é boa compañía. Baxter e Dawes quere trabando, iso é
o que quere. "
Paul morrería en vez de súa nai debe coñecer deste caso.
El sufriu torturas de humillación e auto-consciencia.
Había agora un bo negocio da súa vida que, necesariamente, non podería falar co seu
nai. Tivo unha vida máis alá da súa - a súa ***
a vida.
O resto ela aínda mantiña. Pero el sentía que tiña algo que ocultar
dela, e iso irritou el.
Houbo un certo silencio entre eles, e sentía que tiña, naquel silencio, para
defender-se contra ela; sentiu condenado por ela.
Entón ás veces el odiaba, e tirou a súa escravitude.
A súa vida quería liberarse dela. Era como un círculo onde a vida volveu
sobre si mesmo, e non teño máis lonxe.
Ela lle deu, o amaba, mantivo-o, eo seu amor volveuse cara a ela, para que puidese
non ser libre para ir adiante coa súa propia vida, realmente amo outra muller.
Neste período, sen saber, el resiste a influencia da súa nai.
Non lle dixen cousas, había unha distancia entre eles.
Clara estaba feliz, case seguro del.
Ela sentiu que finalmente o levou para si mesma, e entón, de novo chegou o
incerteza. Dixo a ela jestingly do caso con
seu marido.
A súa cor apareceu, os ollos grises brillaron. "É el a un 'T'", ela gritou - "como un
navvy! Non está apto para se mesturar con xente decente. "
"Pero se casou con el", dixo.
El fixo súa furiosa que recordou ela. "Eu fixen!", Ela chorou.
"Pero como eu ía saber?" "Creo que podería ser ben legal",
dixo.
"Pensas que eu fixen o que é!", Exclamou ela.
"Oh non! fixo a si mesmo. Pero hai algo sobre el - "
Clara mirou para o seu amante de preto.
Había algo nel que odiaba, unha especie de crítica distanciada de si mesma, unha
frialdade que fixo a súa muller alma endurecer contra el.
"E o que vai facer?", Preguntou ela.
"Como?" "Sobre a Baxter."
"Non hai nada que facer, non é?", Respondeu el.
"Vostede pode loitar con el tes que, eu supoño?", Dixo.
"Non, eu non teño o menor sentido do 'puño'.
É divertido.
A maioría dos homes non hai o instinto de cerrar o puño e bateu.
Non é así comigo. Eu debería quere un coitelo ou unha pistola ou
algo para loitar con el. "
"Entón é mellor levar algo", dixo.
"Non", el riu: "Eu non son daggeroso." "Pero que vai facer algo para ti.
Non o coñece. "
"Todo ben", dixo, "imos ver." "E vai deixar lo?"
"Talvez, se eu non podo axudar." "E se che mata?", Dixo.
"Eu debería estar triste, por mor del eo meu."
Clara quedou en silencio por un momento. "Vostede me fai rabia!", Exclamou ela.
"Isto é de novo nada", el riu. "Pero por que é tan tola?
Non o coñece. "
"E non quere." "Si, pero non vai deixar que un home fai
como gusta de ti? "" ¿Que debería facer? ", respondeu el, rindo.
"Eu debería levar un revólver", dixo.
"Estou seguro que é perigoso." "Eu podería explotar os meus dedos", dixo.
"Non,? Pero non ten", ela suplicou. "Non"
"Non é nada?"
"Non" "E vai deixar lo -?"
"Si" "Vostede é un tolo!"
"Feito"
Puxo os dentes de rabia. "Eu podería xogar contigo!", Ela berrou, tremendo
con paixón. "Por que?"
"Que un home como el facer o que quere con vostede."
"Pode ir de volta para el se triunfos", dixo.
"Quere que eu che odio?", Preguntou ela.
"Ben, eu só che dicir", dixo. "E di que ama-me!", Ela exclamou:
baixa e indignada. "Eu debería matalo para agradar-lo?", El
afirmou.
"Pero se eu fixen, ver o que un espera que el sobre min."
"Pensas que son un tolo!", Exclamou ela. "Nin un pouco.
Pero non me entende, miña querida. "
Houbo unha pausa entre eles. "Pero non debe expoñer", ela
suplicou. El encolleu os ombreiros.
"'O home na xustiza vestida, O fígado puros e irrepreensíveis,
Necesidades non a lámina afiada Toledo, nin veleno cargado Kiwi '"
el citou. Ela mirou para el extensa.
"Eu quero que eu podería entendelo lo", dixo. "Non hai simplemente nada para entender", el
riu.
Ela baixou a cabeza, pensativo. Non viu Dawes por varios días, a continuación,
Unha mañá, subiu correndo as escaleiras da sala de Spiral el case colidiu co
burly metalúrxico.
"O que o -", berrou o ferreiro. "Síntoo", dixo Paul, e pasou diante.
"Sentímolo!" Mofou Dawes. Paul Sibila suavemente, "Put me entre os
Girls ".
"Eu vou deixar o seu asubío, meu jockey", dixo.
O outro non fixo caso. "Está indo para responder por que o traballo do
outra noite. "
Paul foi á súa mesa no seu canto, e virou-se sobre as follas do libro.
"Vaia e di *** Quero orde 097, rápido!", El dixo ao seu neno.
Dawes quedou parado na porta, alto e ameazante, mirando para arriba da
cabeza nova. "Seis e cinco de once e sete de one-and-
seis ", Galicia engadiu en voz alta.
"Un 'que se escoita, ti!", Dixo Dawes. "Cinco e nove centavos!"
El escribiu unha figura. "Que é iso?", Dixo.
"Eu vou amosar para vostede o que é", dixo o ferreiro.
O outro foi sobre como engadir os números en voz alta. "Yer pouco crawlin '-, yer rostro ousaría
me apropiado! "
Paul rapidamente arrebatou o gobernante pesado. Dawes comezou.
O mozo decidiu algunhas liñas no seu libro.
O home máis vello estaba enfurecido.
"Pero espera ata que luz sobre ti, non importa onde está, eu vou resolver o seu hash a un
bit, porcina yer pouco! "" Todo ben ", dixo Paul.
En que o smith comezou fortemente da porta.
Só entón un asubío estridente encanada. Paul foi para a lingua tubo.
"Si!", Dixo el, e el escoitou.
"Er - si!" El escoitou, el riu.
"Vou baixar directamente. Eu teño un visitante só agora. "
Dawes sabía desde o ton que falara con Clara.
Deu un paso adiante. "Yer diabinho!", Dixo.
"Eu vou visitante que, dentro de dous minutos!
Creo que estou quedando 'para ter vostede whipperty-Snappin' round? "
Os outros funcionarios do depósito mirou cara arriba.
Galicia office-boy apareceu, seguro algún artigo branco.
"*** di que podería ter tido onte á noite se deixar la saber", dixo.
"Todo ben", respondeu Galicia, ollando para o medio.
"Get it off". Dawes quedou frustrado, impotente, con rabia.
Morel se converteu.
"Desculpe-me un minuto", dixo a Dawes, e el corrido alí embaixo.
"Por Deus, eu vou deixar o galope!", Berrou o ferreiro, agarrouno polo brazo.
El virou-se rapidamente.
"Hey! Hey! ", Berrou o office-boy, alarmado. Thomas Jordan comezou fóra do seu pequeno
de vidro da oficina, e veu correndo da sala.
"O que é unha cuestión-, o que é unha cuestión?", Dixo, en voz estridente seu vello.
"Eu só vou ter solucionar isto pouco -, iso é todo", dixo Dawes desesperadamente.
"O que quere dicir?" Bati Thomas Jordan.
"O que eu digo", dixo Dawes, pero desconectou o lume. Morel estaba apoiado na barra,
avergoñado, medio rindo. "Que é iso todo?" Bati Thomas
Jordan.
"Non se podía dicir", dixo Paul, bailando a cabeza e encollendo os ombros.
"Non se puido yer, non podería yer", gritou Dawes, empurrando cara diante o seu fermoso, furioso
cara, e en cuadratura co seu puño.
"Xa acabou?", Exclamou o vello, strutting.
"Get off sobre a súa empresa, e non vir aquí embriagado pola mañá."
Dawes virou o gran cadro lentamente sobre el.
"Tipsy!", Dixo. "Quen está embriagado?
Eu non son máis tonto do que é "" Nós escoitamos esa música antes ", retrucou o
vello.
"Agora saia, e non quede moito tempo sobre isto.
Comino 'aquí co seu rowdying. "O ferreiro mirou con desprezo no seu
emprego.
As súas mans, grandes e sucias, e menos mal moldeado para o seu traballo, traballou sen descanso.
Galicia recordou que estaban nas mans do home de Clara, e un flash de odio pasou
por el.
"Sae antes de que está virado para fóra!" Bati Thomas Jordan.
"Por que, que vai virar-me para fóra?", Dixo Dawes, comezando a mofar.
Mr Jordan comezou, marcharon ata o ferreiro, acenando-lo, enfiando a stout
figurinhas para o home, dicindo: "Sae da miña instalacións - saia!"
El aproveitou e contorce de brazo Dawes.
"Sae!", Dixo o ferreiro, e cun empurrón do cóbado enviou o pouco
fabricante intercambio de volta. Antes de que alguén puidese axudar, Thomas Jordan
había chocar coa fráxil primavera-porta.
El deu lugar, e deixar accidente descendendo os chanzos en media ducia de sala de ***.
Houbo un segundo de asombro, a continuación, os homes e as nenas estaban en execución.
Dawes quedou un momento mirando amargamente en escena, el tivo a súa partida.
Thomas Jordan foi abalada e asadas, se non non machucar.
Foi, con todo, fóra de si de rabia.
El descartou Dawes do seu emprego, e chamouno para o asalto.
No xuízo de Paul Morel tivo que prestar declaración.
Preguntado sobre como o problema comezou, el dixo:
"Dawes tivo ocasión de insultar a Sra Dawes e eu, porque eu acompañei a ata a
teatro, unha noite, entón eu xoguei un pouco de cervexa para el, e el quería se vingar ".
"Cherchez la femme", sorrir o maxistrado.
O caso foi destituído tras o maxistrado dixo Dawes pensou un gambá.
"Vostede deu o caso de distancia", retrucou o Sr Xordán, para Paul.
"Eu non creo que eu fixen", respondeu o segundo.
"Ademais, realmente non quería unha condena, non é?"
"¿Que pensas que eu levei o caso ata a?" "Ben", dixo Paul, "Me Sentímolo se eu dixo que o
cousa errada. "
Clara foi tamén moi anoxado. "Por necesidade meu nome ser arrastrado en?"
ela dixo. "É mellor falar abertamente que deixar para ser
murmurou. "
"Non había necesidade de algo", dixo ela.
"Estamos non os máis pobres", dixo con indiferenza.
"Non pode ser", dixo.
"E vostede?", Preguntou el. "Eu teño nunca ser mencionado."
"Sinto moito", dixo, pero el non parecía arrepentido.
Dixo a si mesmo de maneira doada: "Ela virá round."
E ela o fixo. El contou a nai sobre a caída do Sr
Xordania e do xuízo de Dawes.
Mrs Morel observa-lo de preto. "E o que pensas de todo isto?", Ela
preguntou. "Creo tolo El é un", dixo.
Pero era moi desconfortável, a pesar de todo.
"Xa penso onde iso vai acabar?" Dixo súa nai.
"Non", el respondeu: "as cousas funcionan fóra de si."
"Eles fan, de certa forma un non lle gusta, como regra", dixo a súa nai.
"E entón alguén ten que poñer-se con eles", dixo.
"Vai considerar que non é tan bo en" poñer "como imaxina", dixo.
Pasou a traballar rapidamente no seu deseño.
"Sempre pide a opinión dela?", Dixo por fin.
"O que de?" "É vostede, ea cousa toda."
"Non ligo para o que a súa opinión sobre min é.
É terriblemente apaixonado por min, pero non é moi profundo. "
"Pero é tan profundo como o seu sentimento por ela."
El mirou para a súa nai, curiosa.
"Si", dixo. "Vostede sabe, nai, eu creo que debe haber
algo a materia comigo, que eu non podo amar.
Cando está alí, como unha regra, eu amo ela.
Ás veces, cando vela así como a muller, eu amo a súa nai, pero entón, cando
ela fala e critica, moitas veces eu non oín-la. "
"Con todo, ela é tanto sentido como Miriam".
"Talvez, e eu amala mellor que Miriam.
Pero Por que non me abraza? "A última pregunta era case unha lamentação.
A súa nai virou a cara, sentou-se mirando a través da sala, moi calma, grave,
con algo de renuncia. "Pero non quere casar con Clara?", Ela
afirmou.
"Non, no comezo, talvez o faría. Pero por que - por que non quero casar con ela ou
alguén? Eu me sinto ás veces como se me condenar as mulleres,
nai ".
"Como lles fixeron mal, meu fillo?" "Non sei".
Pasou a pintar no canto desesperado, el tocara a rápida do problema.
"E, por querer casar", dixo a súa nai, "hai moito tempo aínda."
"Pero non, nai. Eu mesmo o amor de Clara, e eu fixen Miriam, pero para
Déame a eles en casamento eu non podía.
Eu non podería pertencer a eles. Eles parecen querer ME, e eu non podo dar sempre
que eles. "" Non atopou a muller correcta. "
"E non vou atopar coa muller dereita, mentres que vive", dixo.
Ela era moi tranquila. Agora ela comezou a sentir de novo cansados, como se
fose feito.
"A ver, meu fillo", respondeu ela. A sensación de que as cousas estaban indo nunha
círculo feito tolo.
Clara foi, de feito, namorada del, e el con ela, tanto como
paixón pasou. Durante o día, lle esqueceu-lle un bo negocio.
Ela estaba traballando no mesmo predio, pero el non estaba ao tanto diso.
El estaba ocupado, ea súa existencia foi de non importa para el.
Pero o tempo estaba no seu cuarto Spiral tiña un sentido de que estaba alí enriba, un
sensación física da súa persoa no mesmo edificio.
Cada segundo que ela esperaba que viñese pola porta, e cando chegou foi unha
choque para ela. Pero el foi curto e moitas veces improvisar con
dela.
El lle deu súas instrucións de forma oficial, manténdose a na bahía.
O xuízo que deixara que o ouvía.
Non se atreveu a interpretar mal ou non se lembran, pero foi unha crueldade para con ela.
Quería tocar-lle o peito.
Ela sabía exactamente como o seu peito nacín baixo o chaleco, e ela quería
tocalo. Ela enlouquecida-á escoitar a súa mecánica
voz dando ordes sobre o traballo.
Ela quería romper a farsa del, esmagar o revestimento trivial de empresas que
cubriuse con dureza, no home outra vez, pero ela estaba con medo, e antes de que
podía sentir o Preme do seu calor tiña ido aínda, e ela doía novo.
El sabía que estaba triste, cada noite ela non velo, el deulle un bo
tratar do seu tempo.
Os días eran unha miseria, moitas veces con ela, pero as noites e as noites eran xeralmente un
felicidade para ambos. Entón eles ficaron en silencio.
Por horas se sentaron xuntos, ou camiñaron xuntos na escuridade, e falou só unha
poucos, as palabras case sen sentido.
Pero tiña a man na súa, e deixou o seu seo o calor do seu peito, facendo-o
sentir todo. Unha noite, eles estaban camiñando pola
canle, e que algo estaba dando guerra.
Ela sabía que non tiña el. O tempo que Sibila suavemente e
persistente a si mesmo. Ela escoitaba, sentindo que podería saber máis
do seu asubío do que do seu discurso.
Era unha música triste insatisfeito - unha canción que a fixo sentirse que non ía estar con ela.
Ela camiñou en silencio.
Cando chegaron á ponte balance, el sentou no gran centro, ollando para o
estrelas na auga. Foi un longo camiño dela.
Ela estaba pensando.
"Vai estar sempre en Xordania?", Preguntou ela.
"Non", el respondeu sen reflexionar. "Non, eu s'll deixar BNG e ir ao estranxeiro-
-En breve. "
"Ir no exterior! Para que? "
"Eu non sei! Síntome inquedo. "
"Pero o que fai?"
"Terei de comezar un traballo constante deseño, e algún tipo de venda para as miñas fotos
primeiro ", dixo. "Estou facendo o meu camiño aos poucos.
Sei que eu son. "
"E cando pensas que vou?" "Eu non sei.
Debo ir mal por moito tempo, mentres que hai á miña nai. "
"Non podería deixar la?"
"Non por moito tempo." Ela ollou para as estrelas na auga escura.
Colócanse moi branca e mirando.
Foi unha agonía para saber que ía deixala, pero era case unha agonía en telo preto
dela. "E se fixo moito diñeiro bo, o que
que faría? ", preguntou ela.
"Vaia a algún lugar nunha casa moi preto de Londres coa miña nai."
"Eu vexo." Houbo unha longa pausa.
"Eu aínda podería vir velo", dixo.
"Eu non sei. Non me pregunte o que debo facer, eu non
saber. "Houbo un silencio.
As estrelas estremeceuse e rompe sobre a auga.
Veu un vento de vento. Foi de súpeto, con ela, e puxo a man
no seu ombreiro.
"Non me pregunte nada sobre o futuro", dixo miserabelmente.
"Eu non sei de nada. Estar comigo agora, vai, non importa o que
é? "
E ela levou-o nos seus brazos. Ao final, ela era unha muller casada, e ela
non tiña o dereito mesmo ao que el lle deu. El precisaba dela mal.
Ela tiña nos seus brazos, e foi infeliz.
Co seu calor, ela dobrouno, consolou-o, o amou.
Ela ía deixar o momento quedar para si.
Despois dun momento en que levantou a cabeza coma se quixese falar.
"Clara", dixo, esforzo-se. Ela colleu o apaixonadamente a ela, preme
a cabeza no seu peito coa man.
Ela non podía soportar o sufrimento na súa voz.
Ela estaba con medo na súa alma. El podería ter nada dela - nada;
pero ela non quere saber.
Ela sentiu que non podía soporta-lo. Ela quería que se calmar sobre ela -
soothed.
Ela quedou seguro-o e acariciar-o, e el era algo descoñecido para ela -
algo case sobrenatural. Ela quería acougalo-lo
esquecemento.
E logo a loita foi para abaixo na súa alma, e se lle esqueceu.
Pero, entón, Clara non estaba alí para el, só unha muller, quente, algo que el amou e
case adorado, alí na escuridade.
Pero non era Clara, e ela presentou a el.
A fame núa e inevitablemente do seu amor a ela, algo forte e cego e
desapiadado no seu primitivismo, feito á hora case terrible para ela.
Ela sabía como austero e estaba só, e ela sentiu que era grande que chegou a ela;
e ela levou-o simplemente porque a súa necesidade era maior que ou ela ou el, ea súa
alma aínda estaba dentro dela.
Ela fixo iso para el na súa necesidade, aínda que el a deixou, para que ela o amaba.
Todo o tempo do peewits estaban berrando no campo.
Cando volveu a si, el preguntas o que estaba preto dos seus ollos, curvándose e forte coa vida en
escuro, e que voz estaba falando. Entón el entender que era a herba, e os
pavoncinho estaba chamando.
A calor estaba respirando Clara arfando. El levantou a cabeza e mirou nos seus
ollos.
Eles eran escuros e brillantes e estraños, a vida salvaxe na fonte mirando para o seu
estraño a vida, para el, pero coñece-lo, e puxo a cara para abaixo na súa gorxa, con medo.
Cal foi ela?
Un forte, a vida, estraña e salvaxe, que respiraba a súa na escuridade a través desa hora.
Foi todo moi maior que a si mesmos que foi silenciado.
Eles se coñeceron, e incluíu na súa reunión o impulso das puntas de herba múltiples, as
berro do Galeno, a roda das estrelas. Cando se levantou viu que outros amantes
roubar as hedge oposto.
Parecía natural que estaban alí, a noite os contiña.
E despois dunha noite así que ambos eran moi aínda, coñecer a inmensidade do
paixón.
Sentiron-se pequeno, media-medo, infantís e se pregunta, como Adán e Eva cando perderon
a súa inocencia e entender a grandeza do poder que os levou
fóra do Paraíso e en toda a gran noite eo día grande da humanidade.
Era para cada un deles unha iniciativa e unha satisfacción.
Para coñecer o seu propio nada, para saber o diluvio vivindo unha tremenda que os levaron
sempre, lles deu descanso dentro de si.
Se tan gran poder de un magnífico podería domina-los, a identificación dos por completo
con ela mesma, de xeito que xa sabían que estaban grans só na tremenda heave que
incrementar cada folla de herba a súa pouca altura,
e todas as árbores e os seres vivos, entón por que se preocupan eles mesmos?
Eles poderían deixar-se ser levado para sempre, e eles sentiron unha especie de paz en cada
o outro.
Houbo unha comprobación que tiveron xuntos.
Nada podería anula-lo, nada podería tiralo, pero foi case a súa crenza na
a vida.
Pero Clara non estaba satisfeito. Algo gran estaba alí, ela sabía;
algo envolto gran ela. Pero non mantela.
Pola mañá non era o mesmo.
Eles se coñeceron, pero ela non podería manter o momento.
Ela quería o de novo, ela quería algo permanente.
Ela non tiña entender plenamente.
Ela pensou que era el quen ela quería. El non era seguro para ela.
Este que fora entre eles nunca podería ser de novo, pode deixala.
Ela non tiña el, ela non estaba satisfeito.
Ela tiña estado alí, pero ela non tiña agarrado ao - a algo - ela non sabía o que -
que era tolo para ter.
>
CAPÍTULO XIII Parte 2 Baxter Dawes
Pola mañá tiña paz considerable, e estaba feliz en si mesmo.
Parecía case coma se tivese coñecido o bautismo de fogo na paixón, e iso o deixou
en repouso.
Pero non era Clara. Foi algo que aconteceu por mor de
ela, pero non era ela. Eran pouco máis preto uns dos outros.
Era coma se fosen axentes cego de unha gran forza.
Cando o viu aquel día na fábrica do seu corazón derreter como unha pinga de lume.
Foi o seu corpo, as súas cellas.
A caída de lume creceu máis intensa no peito, ela debe seguro-lo.
Pero, moi tranquilo, moi moderada, esta mañá, pasou a dar a súa instrución.
Ela seguiu ata o soto escuro, feo, e levantou os brazos cara a el.
El bico, e da intensidade da paixón comezou a queima-lo de novo.
Alguén estaba á porta.
El subiu correndo as escaleiras, ela volveu para o seu cuarto, movéndose como se estivese en transe.
Despois de que o lume descendeu lentamente. Sentiu-se cada vez máis que a súa experiencia
fora impersoal, e non Clara.
El amaba. Había unha tenrura grande, como despois dunha
emoción forte que coñeceran en conxunto, pero non foi ela quen podería manter a súa alma
estable.
El quería que fose algo que non podía ser.
E ela estaba tola de desexo del. Ela non podía ve-lo sen tocar nela.
Na fábrica, mentres falaba con ela sobre mangueira espiral, ela pasou a man secretaría
ao longo da súa parte.
Ela seguiuno ata o soto para un bico rápido, os seus ollos, sempre mudo e
anhelo, cheo de paixón desenfreada, ela mantivo fixos nos del.
El estaba con medo dela, para que ela non debe entregarse demasiado flagrante lonxe antes do
outras nenas. Ela sempre esperou por el á hora da cea
para el para abrazalo la antes que ela fose.
El sentiu como se fose impotente, case un fardo para el, e iso o irritaba.
"Pero o que sempre quixo ser bicos e abrazos para?", Dixo.
"Por suposto hai unha hora para todo."
Ela mirou para el, e veu o odio nos seus ollos.
"Eu sempre quixen ser bico vostede?", Dixo.
"Sempre, aínda que eu veño a lle preguntar sobre o traballo.
Non quero nada que ver co amor cando estou no traballo.
Traballo obra - "
"E o que é amor?", Preguntou ela. "Ten que haber horarios especiais?"
"Si,. Fóra do horario de traballo" "E vai regula-lo de acordo co Sr
Tempo de peche da Jordan? "
"Si, e de acordo coa liberdade de empresa de calquera especie."
"É só a existir no tempo libre?" "Isto é todo, e non sempre despois - e non o
tipo de amor bico. "
"E iso é todo o que pensas disto?" "É dabondo."
"Estou feliz que pense así."
E ela era fría con el por algún tempo - ela odiaba, e mentres ela estaba fría e
desprezo, estaba inquedo ata que o había perdoado novo.
Pero cando eles comezaron de novo eles non estaban máis cerca.
El mantivo-la, porque nunca a satisfixo. Na primavera foron xuntos para o
beira do mar.
Eles tiñan habitacións unha pequena cabana preto Theddlethorpe, e viviu como home e muller.
Mrs Radford, ás veces, ía con eles.
Era coñecido en Nottingham que Paul Morel e Sra Dawes estaban indo xuntos, pero como
nada era moi evidente, e Clara sempre unha persoa solitaria, e parecía tan sinxelo
e inocente, non fixo moita diferenza.
El amaba a costa Lincolnshire, e ela amaba o mar.
No inicio da mañá, moitas veces saímos xuntos para tomar baño.
O gris do amencer, o momento, chega desolada do fenland smitten co inverno,
o posto de mar-prados con herba, foron Stark suficiente para alegrarse súa alma.
A medida que pisou a highroad da súa ponte de táboas, e mirou para o
monotonía infinita de niveis, a terra un pouco máis escuro que o ceo, o mar
soando pequena alén do sandhills, a súa
corazón cheo forte coa implacabelmente varrer da vida.
Ela quería entón. Era solitario e forte, e os seus ollos
tiña unha fermosa luz.
Eles estremeceron co frío, polo que foi-la na estrada para a ponte céspede verde.
Ela podería funcionar ben. A súa cor logo veu, a súa garganta estaba espido,
os seus ollos brillaban.
El amaba por ser tan luxosamente pesado, e aínda así tan rápido.
Aínda era a luz, foi cunha carreira bonita.
Eles creceron quente, e andou da man.
Un rubor veu para o ceo, a lúa wan, a medio camiño para abaixo ao oeste, afundiuse se
insignificancia.
Sobre as cousas da terra sombría comezou a quitar a vida, plantas con follas grandes tornar-se
distintas. Eles viñeron a través dun pase en grande frío
sandhills á praia.
O pérdida de tempo foreshore estaba xemendo baixo o amencer eo mar, o océano era un
franxa escura plana, con un borde branca. Sobre o mar sombrío o ceo quedou vermello.
Axiña o lume se espallar entre as nubes e as espallou.
Carmesim queimada para laranxa, laranxa ao ouro maçante, e nun brillo dourado do sol veu
arriba, driblando fierily sobre as ondas en Espirrar pouco, como se alguén tivese ido
xunto ea luz caera do seu balde mentres ela camiñaba.
Os interruptores correu pola praia en cursos longos, rouca.
Gaivotas pequenas, como partículas de spray, rodas por encima da liña de surf.
O seu choro parecía máis grande que eles.
Lonxe da costa estendeu a man, e se mesturaron a mañá, o sandhills tussocky
parecía afondar ata un nivel coa praia. Mablethorpe era pequeno no seu dereito.
Eles tiñan só o espazo de todos este nivel costa, o mar, eo sol próximo, o
lixeiro ruído das augas, o choro agudo das gaivotas.
Eles tiñan unha cova quente no sandhills onde o vento non veu.
El quedou ollando para o mar. "É moi bo", dixo.
"Agora, non sentimental", dixo.
El irritaba velo en pé mirando ao mar, como un solitario e poético
persoa. El riu.
Ela rapidamente a roupa.
"Hai algunhas ondas ben nesta mañá", dixo triunfante.
Ela era unha mellor nadador do que el, el ficou de brazos cruzados mirando para ela.
"Non ven?", Dixo.
"En un minuto", respondeu el. Ela era branca e pel de veludo, con
ombreiros pesados. Un pouco vento, que chegou do mar, soprou
en todo o seu corpo e ruffled seu cabelo.
A mañá era dunha cor dourada fermoso limpas.
Veos de sombra parecía estar afastando cara ao norte eo sur.
Clara estaba diminuíndo lixeiramente a partir do toque do vento, torcido o pelo.
O mar de herba-rosa detrás da muller branca desposuído.
Ela mirou ao mar, entón mirou para el.
Estaba mirando para ela con ollos escuros que amaba e non podía entender.
Ela abrazouno seus seos entre os brazos, encollendo-se, rindo:
"OO, será tan frío!", Dixo.
El curvouse e bicouna a, seguro-a de súpeto preto, e bicouna de novo.
Ela quedou esperando. El mirou nos seus ollos, entón afastado no
areas pálidas.
"Vaia, entón!", El dixo con calma. Ela lanzou os brazos ao pescozo, tirou-o
contra ela, bicou o apaixonadamente, e foise dicindo:
"Pero vai entrar?"
"En un minuto." Foi arrastrando pesadamente sobre a area
que era suave como veludo. El, no sandhills, asistiu a gran
costa pálidas a envolven.
Ela creceu menores, perdido proporción, parecía só como un gran paxaro *** labuta
para adiante.
"Non hai moito máis que unha pedra grande e branco na praia, non moito máis que un coágulo de
escuma sendo soprada e rolou sobre a area ", dixo para si mesmo.
Parecía moverse moi lentamente da costa ampla auscultação.
Mentres observaba, perdeu ela. Ela estaba deslumbrado fóra da vista pola
sol.
Unha vez que a viu, a mínima mancha branca en movemento contra o branco, murmurando mar
bordo. "Mira como é pouco!", Dixo a
si mesmo.
"Ela está perdida como un gran de area na praia - só unha partícula concentrada soprado
xunto, unha pequena escuma branca-burbulla, case nada entre a mañá.
Por que absorba min? "
A mañá estaba completamente ininterrompida: ela foi na auga.
Moi lonxe da praia, o areal coas súas marrain azul, a auga brillante,
brillaba xuntos na soidade inmensa, irrompible.
"O que é ela, ao final?", Dixo para si mesmo.
"Aquí na mañá litoral, grandes e permanentes e bonito, alí está ela,
fretting, sempre insatisfeita, e temporal como unha burbulla de espuma.
O que significa para min, ao final?
Representa algo, como unha burbulla de espuma representa o mar.
Pero o que se está? Non é ela a que me importa a. "
Entón, asustado polos seus propios pensamentos inconscientes, que parecía falar tan
claramente que toda a mañá podía escoitar, el espiu-se e foi para abaixo da
areas.
Ela estaba mirando para el. O seu brazo chiscou para el, ela soltou nun
onda, diminuíu, cos ombreiros nunha piscina de prata líquida.
El saltou a través da quebra, e nun momento en que a súa man estaba sobre o seu ombreiro.
Era un nadador pobres, e non podía estar moito tempo na auga.
Ela tocou arredor del, en triunfo, xogando coa súa superioridade, que begrudged
dela. O sol estaba profunda e multa sobre o
da auga.
Eles riron no mar por un minuto ou dous, así que correu uns aos outros ao seu
sandhills.
Cando eles estaban secando-se, ofegante, el observaba rindo,
cara ofegante, os seus ombreiros brillante, os seos que balanzas e fíxoo con medo
mentres fregaba a eles, e el pensou de novo:
"Pero é magnífica, e mesmo maior que o da mañá eo mar.
É ela -? É ela - "
Ela, a ver os seus ollos escuros fixos nela, rompeu a súa desecación, cunha risada.
"O que está mirando?", Dixo. "Vostede", respondeu el, rindo.
Os seus ollos atoparon os del, e nun momento en que estaba bico branca "ganso de pulpa" do ombreiro,
e pensar: "Cal é ela?
Cal é ela? "
Ela quería o pola mañá. Había algo de individual, duro e
elemental sobre os seus bicos, a continuación, coma se fose só consciente da súa propia vontade, e non en
polo menos o dela e ela quere que el.
Ao final do día saíu deseñando. "Vostede", dixo a ela: "vaia coa súa nai
de Sutton. Estou moi aborrecido. "
Ela parou e mirou para el.
El sabía que quería vir con el, pero el preferiu ficar só.
Ela o fixo sentirse preso, cando estaba alí, como se el non podería obter un profundo libre
respiración, como se houbese algo sobre el.
Ela sentiu o desexo de ser libre dela.
Á noite volveu para ela. Descenderon á praia na escuridade,
a continuación, sentou-se por un tempo no marco do areal.
"Parece", dixo, mentres miraba sobre a escuridade do mar, onde a luz non se
para ser visto - "era como se só me amou durante a noite - como se non me ama o
durante o día. "
El foi na area fría por entre os dedos, sentíndose culpable baixo a acusación.
"A noite é libre para ti", respondeu el. "Durante o día quero ser por min."
"Pero por que?", Dixo.
"Por que, aínda agora, cando estamos neste vacacións curto?"
"Eu non sei. Facer amor-me sufocar durante o día. "
"Pero non debe ser sempre o amor de decisións", dixo.
"El sempre é", respondeu el, "cando vostede e eu estamos xuntos."
Ela sentouse sentindo moi amargo.
"Sempre quere casar comigo?", El preguntou curiosamente.
"Vostede me?", Respondeu ela. "Si, si, me gustaría que tivésemos
nenos, "el respondeu a modo.
Ela sentou-se coa cabeza inclinada, tocando a area.
"Pero o que realmente non quere o divorcio de Baxter, non é?", Dixo.
Foi uns minutos antes, ela respondeu.
"Non", dixo, moi deliberadamente, "Eu non creo que fago."
"Por que?" "Non sei".
"Se sente como se lle pertencía?"
"Non, eu non penso así." "Cal é, entón?"
"Creo que pertence a min", respondeu ela.
El ficou en silencio por uns minutos, escoitando o vento golpe sobre o rouco, escuro
mar. "E vostede non realmente a intención de pertencer a
ME? ", Dixo.
"Si, eu pertenzo a vostede", respondeu ela. "Non", el dixo: "porque non quere
ser divorciado. "
Era un nodo que non poderían desatar, de xeito que deixou, colleu o que eles poderían obter, e que
eles non podían alcanzar eles ignoraron. "Eu considero que tratou Baxter rottenly"
el dixo outra vez.
El medio que esperaba que Clara lle responder, como a súa nai sería: "Vostede considera a súa propia
asuntos, e non sei moito sobre outras persoas. "
Pero ela levou a serio, case a súa propia sorpresa.
"Por que?", Dixo.
"Eu supoño que penso que era un lírio do val, e así poñer-lo nun
ola axeitada, e tendeu-lo de acordo.
Vostede fixo a súa mente que era un lírio do val e que non era bo que sexa unha vaca-
parsnip. Non tería iso. "
"Eu certamente nunca imaxinei un lírio do val."
"Vostede imaxinaba algo que el non era. Isto é só o que unha muller é.
Ela cre que sabe o que é bo para un home, e vai ver que recibe-lo, e non
importa se está morrendo de fame, pode sentir e asubiar ao que necesita, ao mesmo tempo ten
el, e está dando a el o que é bo para el. "
"E o que está facendo?", Preguntou ela. "Estou a pensar o que vou sintonizar asubío",
el riu.
E no canto de boxeo seus oídos, ela considerábase o en serio.
"Pensas que eu quero darlle o que é bo para ti?", Preguntou ela.
"Espero que si, pero o amor debe dar unha sensación de liberdade, non de prisión.
Miriam fíxome sentir amarrado como un burro a unha estaca.
Debo alimentar do seu parche, e en ningún outro lugar.
É revoltante! "" E deixa unha muller facer o que ela
gusta "" Si;? eu vou ver que gusta de me amar.
Se doesnt - ben, non seguro-la ".
"Se fose tan marabilloso como di -", respondeu Clara.
"Eu debería ser a marabilla que eu son", el riu. Houbo un silencio en que se odiaba
uns dos outros, aínda que eles riron.
"Love'sa can nunha pesebre", dixo. "Cal de nós é o can?", Preguntou ela.
"Oh ben, vostede, por suposto." Polo tanto, non se nunha batalla entre eles.
Ela sabía que nunca totalmente del.
Algunha parte, grande e vital nel, non tiña dominio sobre, nin ela nunca intentar obtelo,
ou mesmo a entender o que era. E el sabía dalgún xeito que suxeitaba
se aínda como a Sra Dawes.
Ela non quería Dawes, nunca o amou, pero ela cría que a amaba, no
polo menos dependía dela. Ela sentiu unha certa garantía de que sobre el
nunca sentiu con Paul Morel.
A súa paixón para o mozo tiña enchido a súa alma, dado a ela unha certa satisfacción,
aliviou a da súa auto-desconfianza, a súa dúbida. Calquera outra cousa que ela estaba, ela foi para dentro
asegurada.
Era case como se gañase soa, e quedou agora distinguido e completo.
Ela recibira a súa confirmación, pero nunca creu que a súa vida pertencía a
Paul Morel, nin o seu para ela.
Eles terían separado, ao final, eo resto da súa vida sería unha dor despois
el. Pero en calquera caso, ela sabía que agora, ela tiña seguro
de si mesma.
E o mesmo podería ser dito de case-lo. Xuntos, eles recibiran o bautismo de
vida, cada un a través do outro, pero agora as súas misións foron separados.
Onde quería ir, ela non podería vir con el.
Eles terían que parte antes ou despois.
Aínda que se casaron, e foron fieis un ao outro, aínda que tería que deixar
ela, ir só, e ela só tería que ver a el cando el volveu para casa.
Pero non foi posible.
Cada un quería un compañeiro para ir de xeito conxunto con. Clara fora vivir coa nai sobre
Mapperley Plains. Unha noite, como Paulo e ela estaba camiñando
xunto Woodborough Road, eles se atoparon Dawes.
Morel sabía algo sobre o rolamento do home achegando, pero el estaba absorbido en
o seu pensamento no momento, de xeito que só os ollos da artista asistiu a forma do
estraño.
Entón de súpeto virou-se para Clara cunha risada, e puxo a man no seu ombreiro,
dicindo, rindo:
"Pero nós andamos de xeito conxunto, e aínda estou en Londres a discutir cun Orpen imaxinario, e
onde está vostede? "Naquel momento pasou Dawes, case
tocar Morel.
O mozo mirou, viu os ollos castaño escuro ardente, cheo de odio e aínda canso.
"Quen era?", El preguntou de Clara. "Foi Baxter," ela dixo.
Paul tirou a man do ombreiro e mirou arredor, polo que viu de novo distintas
formar o home que se aproximaba a el.
Dawes aínda camiñaba erecto, cos ombreiros ben arremessado cara atrás, e incrementar o seu rostro;
pero había unha ollada furtivo nos seus ollos que deu unha impresión de que estaba intentando
para obter pasado desapercibida cada persoa que coñeceu,
mirando con desconfianza para ver o que pensaba del.
E as súas mans semellaban estar querendo ocultar.
El usaba roupas vellas, os pantalóns estaban rasgadas no xeonllo, eo pano atado
ao redor da súa garganta estaba sucia, pero o seu límite aínda estaba desafiadoramente sobre un dos ollos.
Como ela o viu, Clara sentiuse culpable.
Houbo un cansazo e desesperación no rostro que a fixo odialo, porque
machucá-la. "Parece sombrío", dixo Paul.
Pero a nota de piedade na súa voz censurou ela, e fixo sentir-se duro.
"A súa vulgaridade verdade sae", respondeu ela.
"Vostede o odia?", Preguntou el.
"Vostede fala", dixo, "sobre a crueldade das mulleres, eu quería que soubese a crueldade dos homes
na súa forza bruta. Eles simplemente non saben que a muller
existe. "
"Non é que eu?", Dixo. "Non", respondeu ela.
"Non sei que existe?" "Sobre o ME non sabe nada", dixo
amargamente - "Quen son eu!"
"Non máis que Baxter sabía?", Preguntou el. "Quizais non tanto."
Sentiu-se perplexo e impotente e con rabia.
Alí, ela andou descoñecido para el, a pesar de teren pasado por tal experiencia
xuntos. "Pero me coñece moi ben", dixo.
Ela non respondeu.
"Sabía Baxter, así como vostede me coñece?", Preguntou el.
"Non me deixou", dixo. "E eu deixar vostede me coñece?"
"É o que os homes non permiten que fai.
Eles non van deixar que queda moi preto deles ", dixo.
"E non deixo que" "Si", ela respondeu lentamente, "pero
nunca veñen preto de min.
Non pode saír de si mesmo, non se pode. Baxter podería facelo mellor que ti. "
El andou sobre ponderando. Estaba anoxado con ela por preferindo Baxter
para el.
"Vostede comeza a valor Baxter agora non ten el", dixo.
"Non, eu só podo ver de onde el era diferente de ti."
Pero el sentía que tiña un rancor contra el.
Unha noite, cando estaban volvendo a casa sobre os campos, ela sorprendeu coa pregunta:
"Pensas que paga a pena - o - parte do sexo?"
"O acto de amar, a si mesma?"
? "Si;? É nada vale para ti" "Pero como pode separa-lo", dixo.
"É o culminar de todo. Todos os nosos intimidade culmina entón. "
"Non para min", dixo.
El quedou en silencio. Un flash de odio por ela subiu.
Ao final, ela estaba insatisfeito con el, mesmo alí, onde el cría que cumpriu
uns ós outros.
Pero el estaba convencido de que ela tamén implícitamente. "Eu me sinto", ela continuou lentamente ", como se eu
se non teño que, como todos vostedes non estaban alí, e como se non fose fose ME
tomando - "
"Quen, entón?" "Algo só para ti.
Foi bo, para que eu non ouso pensar niso.
Pero é ME que quere, ou é de TI? "
De novo sentiu culpable. Deixou Clara fóra da conta, e tomar
simplemente mulleres? Pero penso que era dividir un fío de cabelo.
"Cando tiña Baxter, realmente tiña, entón eu me sentín como se eu tivese toda a el", ela
afirmou. "E foi mellor?", Preguntou el.
"Si, si, era máis enteiro.
Eu non digo que non lle me deu máis do que el me deu. "
"Ou podería darlle." "Si, talvez, pero nunca me deu
si mesmo. "
El engurrou o cello con rabia. "Se eu comezar a facer amor contigo", dixo,
"Acaba de ir para abaixo como unha folla ao vento." "E me deixe fóra da conta", dixo.
"E, entón, é nada para ti?", Preguntou el, case ríxida con desgusto.
"É algo, e ás veces ten levoume - de inmediato - eu sei - e - I
reverencia polo que - pero - "
"Non", pero "me", dixo, bico-a rapidamente, como un lume correndo a través del.
Ela sometidos, e quedou en silencio. Era certo que el dixo.
Como norma xeral, cando empezou a facer o amor, a emoción foi forte abondo para levar con el
todo - razón, sangue, alma - en un gran movemento, como o Trent leva o seu corpo
back-remuíños e entrelazadas, sen ruído.
Pouco a pouco, as críticas pouco, as sensacións pouco, foron perdidos, o pensamento tamén pasou,
todo apoiado ao longo dunha inundación. Tornouse, non un home cunha mente, pero unha
gran instinto.
As súas mans eran como criaturas, que viven, os seus membros, o seu corpo, estaban toda a vida e
conciencia, suxeito a ningunha vontade do seu, pero que viven en si mesmos.
Así como el era, entón parecía que o vigoroso, estrelas de inverno foron fortes tamén coa vida.
El e feriron co mesmo pulso de lume, a mesma alegría e de forza que
realizada a samambaia dura fronde preto seus ollos realizada súa firma propio corpo.
Era coma se, e as estrelas, ea herba escuro, e Clara foron lambeu en
unha lingua inmensa de lume, que alcanzou a adiante e cara arriba.
Todo foi ben na vida ó lado, todo estaba tranquilo, perfecto en
en si, xunto con el.
Esta quietude marabillosa de cada cousa en si, mentres ela estaba sendo soportado durante un
moi éxtase de vivir, parecía o punto máis alto de ben-aventurança.
Clara e sabía que iso o tiña con ela, entón ela confiaba totalmente á paixón.
El, sen embargo, fallou-la moitas veces. Non adoitan chegar de novo a altura
de que unha vez cando o peewits chamara.
Pouco a pouco, un esforzo mecánico romper a amar, ou, cando tiñan espléndida
momentos, eles tiñan a eles por separado, e non tan satisfactoria.
Entón, moitas veces el parecía só estar correndo só, moitas veces eles entenderon que fora un
falla, non o que eles querían. El deixou, sabendo que á noite tiña só
feita unha división pouco entre eles.
O seu amor creceu máis mecánica, sen o glamour marabilloso.
Aos poucos, eles comezaron a introducir novidades, para conseguir de volta parte do sentimento
de satisfacción.
Eles serían moi preto, case perigosamente preto do río, de xeito que a auga negra
foi, non moi lonxe da súa cara, e deu un pouco de emoción, ou amaron ás veces nun
pouco cova debaixo da cerca do camiño
onde as persoas pasaban ocasionalmente, na beira da cidade, e oíron
pasos que chegou, case sentiu a vibración da banda de rodaxe, e oíron o que o
transeúntes dixo - estraña pequenas cousas que nunca foron destinados a ser oído.
E despois cada un deles foi moi avergoñado, e isto causou unha distancia
entre os dous.
Empezou a desprezo-la un pouco, como se tivese merecido iso!
Unha noite, el a deixou ir á Estación Daybrook sobre os campos.
Estaba moi escuro, con un intento de neve, aínda que a primavera era tan avanzada.
Morel non tiña moito tempo, el mergullouse para adiante.
A cidade deixa case abruptamente á beira dun burato íngreme, hai as casas con
súas luces amarelas se erguer contra a escuridade.
Foi o estilo, e caeu rapidamente no oco dos campos.
Baixo o pomar dunha fiestra xeneroso brillaba no Farm Swineshead.
Paul mirou arredor.
Atrás, as casas ficaba no bordo do mergullo, *** contra o ceo, como salvaxes
animais gritante curiosamente con ollos amarelos para abaixo na escuridade.
Foi a cidade que parecía salvaxe e rudo, mirando sobre as nubes na parte de atrás
del. Algunha criatura axitada baixo os salgueiros da
a lagoa Facenda.
Estaba escuro de máis para distinguir nada. Estaba preto ata o próximo antes que stil
viu un vulto escuro encostado el. O home mudou de lado.
"Boa noite!", Dixo.
"Boa noite!" Morel respondeu, sen entender.
"Paul Morel?", Dixo o home. Entón, el sabía que era Dawes.
O home parou o seu camiño.
"Eu teño yer, non teño?", Dixo el sen xeito. "Vou perder o meu tren", dixo Paul.
Non podía ver nada da cara de Dawes. Os dentes do home parecía conversa como
falou.
"Vai busca-la de min agora", dixo Dawes.
Morel intentou avanzar, o outro home entrou na fronte del.
"Ten yer goin 'para tomar esta top coat-off", dixo, "ou estás indo a deitar-se a
iso? "Paul estaba con medo que o home estaba tolo.
"Pero", dixo, "Eu non sei como loitar."
"Todo ben, entón", respondeu Dawes, e antes de que o mozo sabía onde estaba,
estaba cambaleando atrás dun golpe na cara.
A noite enteira quedou escuro.
El arrincou o seu abrigo e abrigo, evitando un golpe, e arremessou a roupa máis Dawes.
Este último xurou salvaxe. Morel, en mangas de camisa, estaba agora alerta
e furioso.
El sentiu o seu corpo enteiro unsheath-se como unha garra.
El non podería loitar, polo que el usaría a súa intelixencia.
O outro home tornouse máis distinguida para el, el podía ver particularmente a camisa de mama.
Dawes tropezou en abrigo de Galicia, entón veu correndo cara diante.
Boca do mozo estaba sangrando.
Era a boca do outro home que estaba morrendo de ganas de chegar, eo desexo era angustia en
a súa forza.
El pisou rapidamente a través do estilo, e como Dawes viña a través de tras el, como
un flash recibiu un golpe enriba da outra boca.
El estremeceu de pracer.
Dawes avanzado lentamente, cuspindo. Paul estaba con medo, el mudouse para chegar á rolda
o estilo novo.
De súpeto, da nada, veu un gran golpe contra o seu oído, que o enviou en caída
desamparado cara atrás.
El escoitou Dawes é abondo ofegante, como un bicho salvaxe, entón veu unha patada no xeonllo,
dándolle a agonía de tal forma que se levantou e, moi cego, limpa saltou baixo o seu inimigo
garda.
Sentiu-se a golpes e patadas, pero non doeu.
Pendurou para o maior home como un gato salvaxe, ata que Dawes pasado caeu cun estrondo,
perder a súa presenza de espírito.
Paul descendeu con el.
Puro instinto levou as mans ao pescozo do home, e antes de Dawes, en frenesí e
agonía, podería clave-lo libre, conseguiu a súa afección en puños o pano eo seu
Knuckles escavado na gorxa do outro home.
Era un instinto puro, sen razón ou sentimento.
O seu corpo, duro e marabilloso, por si só, Clive loitando contra o corpo do
outro home, non un músculo relaxado nel. Estaba bastante inconsciente, só o seu corpo tiña
asumiu a responsabilidade de matar o outro home.
Para si mesmo, non tiña nin sentimento nin a razón.
Estaba fortemente presionado contra o seu rival, o seu corpo axustar-se aos seus unha pura
finalidade de asfixia o outro home, resistindo exactamente no momento, precisamente con
a cantidade correcta de forza, as loitas
do outro, a intención, en silencio, inmutable, gradualmente, presionando os dedos máis profundos,
sentindo as loitas do corpo se fan máis salvaxe e máis frenética.
Máis e máis crecía seu corpo, como un parafuso que está a aumentar gradualmente en
presión, ata que algo rompe. Entón, de súpeto relaxarse, cheo de admiración
e desconfianza.
Dawes foi cedendo. Morel sentín súa chama corpo coa dor, como
entender que estaba facendo, el era todo confuso.
Loitas Dawes de súpeto se renovaron un espasmo furioso.
Mans de Galicia foron arrincados, arrincadas do pano en que foron atados, e
foi arremessado lonxe, indefenso.
El escoitou o son horrible do outro ofegante, pero el estaba atordoado e, entón, aínda
atordoada, sentiu os golpes do outro pé, e perdeu a consciencia.
Dawes, grunhiu coa dor como unha besta, estaba chutado o corpo prostrado do seu rival.
De súpeto, o asubío do tren berrou dous campos de distancia.
El virou e ollou desconfiada.
Que estaba por vir? El viu as luces do tren empate en
súa visión. Parecíalle as persoas estaban achegando.
El fuxiu en todo o campo en Nottingham, e mal na súa conciencia
como foi, sentiu no seu pé o lugar onde a bota batera contra un dos
ósos do mozo.
A batida parecía re-echo dentro del, el foi para estar lonxe del.
Morel gradualmente chegou a si mesmo. El sabía onde estaba eo que acontecera,
pero el non quería moverse.
El ficou inmóbil, con pequenos anacos de neve cóxegas seu rostro.
Foi agradable mentindo moito aínda. O tempo pasou.
Foi a anacos de neve que continuou emocionante cando non quería ser espertado.
Finalmente a súa vontade premendo en acción. "Non debo mentir aquí", dixo, "é
parvo. "
Pero aínda así non se mexeu. "Eu dixen que ía levantarse," el
repetido. "Por que non eu?"
E aínda foi moito tempo antes de que tivese se recompôs suficientemente para
trasfega; entón, gradualmente, que se levantou. Dor o fixo enfermo e parvo, pero o seu cerebro
era clara.
Pendentes el tateou pola súa abrigo e teño-os en, abotoado o abrigo ata a súa
oídos. Foi un tempo antes de que atopou o seu boné.
El non sabía se o seu rostro aínda estaba sangrando.
Camiñando cegamente, cada paso de facer del un enfermo con dor, el volveu ao lago e
lavou a cara e as mans.
A auga xeada ferido, pero axudou a traer de volta a si mesmo.
El se arrastrou de volta ata o outeiro para o eléctrico.
El quería ir a súa nai - el debe chegar á súa nai - que era o seu cego
intención. El cubriu o rostro o máximo que puido,
e loitou ao longo enfermiza.
Continuamente o solo pareceu caer lonxe del mentres el andaba, e sentiu-se
caendo cun sentimento doentio para o espazo, polo que, como un pesadelo, conseguiu pasar
coa viaxe de volta.
>
CAPÍTULO XIII Parte 3 Baxter Dawes
Todo o mundo estaba na cama. El mirou para si mesmo.
O seu rostro estaba sen cor e sucias de sangue, case como rostro dun home morto.
El lavou-o, e fun para a cama.
A noite pasou en delirio. Pola mañá, el atopou a súa nai a buscar
para el. Os seus ollos azuis - eran todo o que quería
ver.
Ela estaba alí, estaba nas súas mans. "Non é a nai, moi", dixo.
"Foi Baxter Dawes." "Dime onde doe vostede", dixo
silenciosa.
"Eu non sei - o meu ombreiro. Dicir que foi un accidente en bicicleta, nai. "
Non podía mover un brazo. Actualmente Minnie, o servo pouco, veu
arriba cun pouco de té.
"A súa nai case me asustou fóra do meu xuíz - esvaeceu", dixo.
El sentiu que non podería soportar. A súa nai coidou del, el dixo a ela sobre
el.
"E agora eu debería ter feito con todos eles", dixo con calma.
"Eu vou, nai." Ela cobre-lo.
"E non pense sobre iso", dixo - "só tentar ir durmir.
O médico non se ve aquí ata once anos. "Tiña un ombro desprazado, e
segundo día bronquite aguda definir Pol
A súa nai estaba pálida como a morte agora, e moi fina.
Ela senta-se e ollar para el, entón afastado no espazo.
Había algo entre eles que nin ousaría mencionar.
Clara veu velo. Despois diso, el díxolle á súa nai:
"Ela me fai canso, nai."
"Si, gustaríame que non viría", respondeu Mrs Morel.
Outro día Miriam veu, pero ela parecía case como un estraño para el.
"Vostede sabe, eu non me importa con eles, nai", dixo.
"Eu teño medo que non, meu fillo", respondeu ela con tristeza.
Foi dado por toda a parte que era un accidente en bicicleta.
Logo foi capaz de ir para o traballo de novo, pero agora había unha enfermidade constante e
corroendo seu corazón.
Foi para Clara, pero non parecía, por así dicir, ninguén alí.
El non podía traballar. El ea súa nai parecía case a evitar
uns ós outros.
Había algún segredo entre eles, que eles non podían soportar.
Non estaba ao tanto diso.
El só sabía que a súa vida parecía desequilibrado, coma se fose ir a esmagar
en anacos. Clara non sabía cal era o problema
el.
Ela entendeu que parecía inconsciente dela. Mesmo cando chegou ata ela parecía non entender
dela; sempre estaba noutro lugar. Ela sentía que estaba seguro para el, e el
estaba noutro lugar.
É torturaron, e así ela o torturaron. Durante un mes nun momento ela mantívose o nun brazo
lonxitude. El case a odiaba, e foi levado a ela
a pesar de si mesmo.
Foi sobre todo na compañía dos homes, foi sempre o George ou o Cabalo Branco.
A súa nai estaba doente, distante, silenciosa, sombrío.
Tiña pavor de algo, non se atrevía a ollar para ela.
Os seus ollos parecían crecer máis escura, co rostro máis cera, ela aínda arrastrado para ela
de traballo.
No Pentecostés, el dixo que ía para o Blackpool por catro días co seu amigo
Newton. O último foi un compañeiro, gran alegre, cunha
toque do Bound sobre el.
Paul dixo que a súa nai que ir a Sheffield para estar unha semana con Annie, que viviu alí.
Quizais o cambio sería bo para ela. Mrs Morel estaba frecuentando médico dunha muller
en Nottingham.
El dixo que o seu corazón ea súa dixestión estaban errados.
Ela consentiu en ir a Sheffield, aínda que ela non quería, pero agora ela faría
todo o que o seu fillo quería dela.
Paul dixo que viría para ela no quinto día, e quedar tamén en Sheffield ata
o festivo foi cara arriba. Foi acordado.
Os dous mozos partiron alegremente para Blackpool.
Mrs Morel foi bastante animada como Paul bico-a e deixou-a.
Unha vez na estación, se lle esqueceu todo.
Catro días eran claros - non unha ansiedade, non un pensamento.
Os dous mozos simplemente divertirse.
Paulo era como un outro home.
Ningún de si mesmo permaneceu - non Clara, non Miriam, ningunha nai que fretted el.
El escribiu para todos eles, e longas cartas á súa nai, pero eles eran cartas Jolly
que a fixo rir.
Estaba tendo un bo tempo, como compañeiros mozos nun lugar como Blackpool.
Por baixo de todo era unha sombra para ela. Paul era moi gay, animado coa idea
de estar coa súa nai en Sheffield.
Newton foi para pasar o día con eles. O tren estaba atrasado.
Xogar, rindo, cos seus cachimbo entre os dentes, os mozos balance as maletas
para o tranvía.
Paul comprara un colar da súa nai pouco de renda real que quería vela
desgaste, para que puidese provocar-la sobre iso. Annie vivía nunha fermosa casa, e tiña un
Maid pouco.
Paul foi alegremente os banzos. El esperaba que súa nai rindo na
salón, pero era Annie que abriu para el. Parecía lonxe para el.
El parou un segundo no desánimo.
Annie deixar bicar o seu rostro. "É a miña nai enferma?", Dixo.
"Si, ela non está moi ben. Non incomodaba. "
"Ela está na cama?"
"Si" E entón o sentimento estraño pasaron sobre el,
como se todos o sol fora para fóra del, e todo era sombra.
El deixou a bolsa e foi escaleira riba.
Dubidar, el abriu a porta. A súa nai sentouse na cama, vestindo unha
roupão do vello cor de rosa.
Ela mirou para el case como se está avergoñada de si mesma, implorando a el,
humilde. El viu a mirada ashy sobre ela.
"Nai", dixo.
"Pensei que nunca foron chegando", respondeu ela alegremente.
Pero el só caeu de xeonllos á beira do leito, e escondeu a cara no
roupa de cama, chorando en agonía, e dicindo:
"Nai - nai -! Nai" Ela acariciou o pelo aos poucos coa súa fina
man. "Non chores", dixo.
"Non chores - non é nada."
Pero el sentiu como se o seu sangue estaba derretendo en bágoas, e gritaba de terror e
dor. "Non - chorar ve," a súa nai vacilou.
Lentamente, ela acariciou o seu cabelo.
Chocado fóra de si, el chorou, e as bágoas machucar en cada fibra do seu corpo.
De súpeto deixou, pero non se atrevía a levantar a cara para fóra da roupa de cama.
"Está a tarde.
Onde estaba? "A súa nai preguntou. "O tren estaba atrasado", el respondeu, abafada
na folla. "Si, isto Central miserable!
Newton é vir? "
"Si", "Eu estou seguro que ten que estar con fame, e
cea á espera. "Con unha chave, el ollou para ela.
"O que é, nai?", Preguntou brutalmente.
Ela desviou os ollos cando ela dixo: "Só un pouco de un tumor, meu rapaz.
Non é preciso problema. Foi alí - o nódulo ten - unha longa
tempo. "
Up veu as bágoas de novo. A súa mente estaba clara e dura, pero o seu corpo
estaba chorando. "Onde?", Dixo.
Ela puxo a man no seu lado.
"Aquí. Pero vostede sabe que poden sweal un tumor de distancia. "
Estaba sentindo tonto e indefenso, como un neno.
El pensou que quizais fose como ela dixo.
Si, tranquilizar-se así foi. Pero ao mesmo tempo o seu sangue eo seu corpo
definitivamente sabía o que era. El sentouse na cama e colleu a man dela.
Ela nunca tivera, pero o Un Anel - anel de voda.
"Cando estaba mal", cuestionou. "Foi onte que comezou," ela dixo
sumisamente.
"Dores?" "Si, pero non máis do que eu sempre tiña no
a casa. Creo que o Dr Ansell é alarmista ".
"Non debería viaxar só", dixo, para si mesmo máis do que ela.
"Como se iso tivese algo que ver con iso", ela respondeu axiña.
Eles quedaron en silencio por un tempo.
"Agora vai e ter o seu cea", dixo. "Ten que estar con fame."
"Xa tivo o seu?" "Si, unha única linda que eu tiña.
Annie é bo para min. "
Eles conversaron un pouco, polo que descendeu as escaleiras.
El era moi branca e tensa. Newton sentou no simpatía miserable.
Despois da cea, foi para a copa para axudar Annie se lavar.
A empregada pouco fora nunha misión. "É realmente un tumor?", Preguntou el.
Annie comezou a chorar de novo.
"A dor que ela tivo onte - Eu nunca vin a ninguén sufrir como el", ela chorou.
"Leonard correu coma un tolo para o Dr Ansell, e cando chegou á cama, ela dixo-me:
'Annie, ollar este anaco do meu lado.
Eu me pregunta o que é? "E alí vin, e eu penso que debería
caeron. Paul, tan certa que eu estou aquí, é un fixo como
grande como o meu puño dobre.
Eu dixen: "Bo nai, amable, sempre que isto aconteceu?"
'Por que, neno, dixo, "foi hai moito tempo."
Eu penso que debería morrer, o noso Paul, eu fixen.
Ela está a ter esas dores por meses na casa, e ninguén coidar dela. "
As bágoas viñeron aos ollos, a continuación, secas, de súpeto.
"Pero se está frecuentando o médico en Nottingham - e nunca me dixo", el
afirmou.
"Se eu fose na casa", dixo Annie, "Eu debería ter visto por min mesmo."
Sentíase como un home andando en irrealidade. Na parte da tarde foi ver o médico.
Este último era un home astuto encantador.
"Pero o que é?", Dixo. O médico mirou para o mozo, entón
malla dedos.
"Pode ser un gran tumor que se formou na membrana", dixo aos poucos ", e
que podemos ser capaces de facer desaparecer. "" Non se pode operar ", dixo Paulo.
"Non hai", dixo o médico.
"Está seguro?" "Bastante"
Paul meditado moito tempo. "Está seguro É un tumor?", Preguntou el.
"Por que nunca Dr Jameson en Nottingham descubrir algo sobre iso?
Ela vén a suceder con el por semanas, e tratouse a para o corazón e indixestión. "
"Sra Morel nunca dixo Dr Jameson sobre o nódulo ", dixo o médico.
"E vostede sabe É un tumor?" "Non, eu non estou seguro."
"O que máis podería ser?
Vostede preguntou a miña irmá se houbo cancro na familia.
Pode ser cancro? "" Non sei ".
"E o que debe facer?"
"Gustaríame un exame, co Dr Jameson."
"Entón ten unha." "Ten que organizar sobre iso.
A súa taxa non sería inferior a dez guinéus para vir aquí de Nottingham ".
"Cando lle gustaría que veña?" "Eu vou chamar esta noite, e nós
falar sobre iso. "
Paul foi, mordendo o labio. A súa nai podería vir de abaixo para té,
dixo o médico. O seu fillo subiu a axudala.
Levaba o vello roupão rosa que Leonard deu Annie, e, cun pouco
cor no seu rostro, era moi novo de novo. "Pero queda moi bonita na que," el
afirmou.
"Si, me fan tan ben, que apenas coñezo a min mesmo", respondeu ela.
Pero cando se levantou para andar, a cor foi.
Paul axudou a, medio de transporte dela.
Na parte superior das escaleiras, tiña ido aínda. El ergueuse e levouna a rapidamente
escaleiras; deitouse no sofá. Ela era leve e fráxil.
O seu rostro parecía como se estivese morta, cos beizos azuis pechadas.
Os seus ollos abríronse - o seu ollos azuis, infalible - e ela mirou para el suplicante, case
querendo que perdoalo la.
El colleu coñac aos beizos, pero a súa boca non se abría.
O tempo, ela observouse con amor. E só foi pena del.
As bágoas corrían polo seu rostro sen cesar, pero non moveu un músculo.
Tiña a intención de obter un pouco de augardente entre os beizos.
Logo ela foi quen de comelas unha colher de chá.
Ela botou-se, tan canso. As bágoas continuaban a correr polo seu rostro.
"Pero", ela ofegou, "que vai saír. Non chores! "
"Eu non estou facendo", dixo.
Despois dun tempo ela estaba ben de novo. Estaba axeonllado a carón do sofá.
Eles ollaron un para o outro nos ollos. "Non quero que faga un problema dela",
ela dixo.
"Non, nai. Vai ter que ser moi aínda, e despois
vai estar mellor en breve. "
Pero el era branco para os beizos, e os seus ollos como se entreolharam
entendido. Os seus ollos estaban tan azul - como un marabilloso
esquecerme non-azul!
El sentiu que só foran dunha cor diferente, el o tería soportado
mellor. O seu corazón parecía estar rasgando lentamente en
o seu peito.
Axeonllouse alí, seguro a man dela, e nin dixo nada.
A continuación, Annie entrou "Está ben?", Ela murmurou timidamente
a súa nai.
"Por suposto", dixo a Sra Morel. Paul sentouse e dixo-lle sobre o Blackpool.
Ela estaba curioso.
Un ou dous días despois, foi ver o Dr Jameson, en Nottingham, para organizar unha
consulta. Galicia tiña practicamente ningún diñeiro no mundo.
Pero podería tomar prestado.
A súa nai fora usado para ir á consulta pública na mañá do sábado,
cando podía ver o médico para só unha suma de nomes.
O seu fillo foi o mesmo día.
A sala de espera estaba chea de mulleres pobres, que estaba sentado pacientemente nun banco en todo o
parede. Paul pensou na súa nai, no seu pequeno
traxe ***, sentado esperando o mesmo.
O médico estaba atrasado. Todas as mulleres parecía bastante asustada.
Paul preguntou a enfermeira na atención se podía ver o médico inmediatamente veu.
Foi organizado de modo.
As mulleres sentado pacientemente arredor das paredes da sala mirou a nova, curiosa.
Finalmente, o médico veu. Tiña uns corenta anos, bo aspecto, marrón-
pel.
A súa esposa morrera, e el, que a amaba, tiña se especializado en enfermidades das mulleres.
Galicia dixo o seu nome e da súa nai. O médico non se lembraba.
"Número 46 M.", dixo a enfermeira, eo médico mirou para o caso no seu libro.
"Hai un gran grande que pode ser un tumor", dixo Paul.
"Pero Dr Ansell ía che escribir unha carta."
"Ah, si!", Respondeu o médico, tirando a carta do peto.
El era moi simpático, afable, amable, ocupado.
El viría a Sheffield o día seguinte. "Cal é o seu pai?", Preguntou el.
"El é un mineiro de carbón", dixo Paul. "Non moi ben fóra, eu supoño?"
"Este - Eu vexo despois desa", dixo Paul.
"E vostede?", Sorrir o médico. "Eu son un funcionario en Appliance da Xordania
Fábrica. "O médico sorrir para el.
"Er -! Para ir a Sheffield", dixo, poñendo as puntas dos dedos, e
sorrindo cos ollos. "Oito guinéus?"
"Grazas", dixo Paul, rubor e subindo.
"E virá mañá?" "Mañá - domingo?
Si! Pode me dicir sobre o que o tempo hai un tren pola tarde? "
"Hai unha Central chega ás 4-15."
"E haberá algún tipo de levantarse para a casa?
Será que teño que andar? "O médico sorriu.
"Non é o tranvía", dixo Paul, "o tranvía Western Park".
O médico fixo unha nota do mesmo. "Grazas", dixo el, e apertaron as mans.
A continuación, Galicia foi a casa, para ver o seu pai, que foi deixada a cargo de Minnie.
Walter Morel estaba quedando moi gris agora. Paul atopouse a cavar no xardín.
El escribira unha carta para el.
El apertou a man do seu pai. "Ola, meu fillo!
Tha aterrou, entón? ", Dixo o pai. "Si", respondeulle o fillo.
"Pero eu vou volver esta noite."
"Ten que, beguy!", Exclamou o mineiro. "Un 'ten OWT comer?"
"Non" "Isto é só semellante a ti", dixo Morel.
"Ven os teus camiños dentro"
O pai estaba con medo de que a mención da súa esposa.
Os dous foron dentro de casa.
Paul comeu en silencio, o seu pai, coas mans de terra, e mangas arregaçadas, sentou-se en
o contrario asento e mirou para el. "Ben, unha como 'está?", Preguntou o mineiro en
lonxitude, cunha voz algo.
"Ela pode sentir-se, pode ser levada para abaixo para o té", dixo Paul.
"Esta é unha bendición" exclamou Morel. "Espero que en breve s'll havin 'ela whoam,
entón.
Un "o que é iso BNG médico dixo?" "Vai mañá para ter unha
exame dela. "" Será que beguy!
Esta é unha moeda dun centavo ordenado, eu estou a pensar! "
"Oito guinéus." "Oito guinéus!" O mineiro falou
sen alento. "Ben, nós mun atopalo de algún lugar."
"Eu podo pagar iso", dixo Paul.
Houbo silencio entre eles hai algún tempo.
"Ela di que espera que está a recibir en todas as dereita con Minnie," Paul dixo.
"Si, eu estou ben, un 'eu desexo que foi", respondeu Morel.
"Pero Minnie'sa *** pouco de bo, corazón bendiga 'er!"
Sentou ollando triste.
"Eu s'll deben estar indo en tres e media", dixo Paul.
"É un Traps para ti, rapaz! Oito guinéus!
Un 'cando Dost creo que vai ser capaz de chegar tan lonxe como iso? "
"Debemos ver o que din os médicos mañá", dixo Paul.
Morel suspirou profundamente.
A casa parecía estrañamente baleiro, e Paul pensou que o seu pai parecía perdido, abandonado,
e vellos. "Vai ter que ir vela a próxima semana,
pai ", dixo.
"Espero que vai ser unha whoam-por ese tempo", dixo Morel.
"Se non está", dixo Paul, "entón ten que vir."
"Eu non sei wheer eu s'll atopar diñeiro th '", dixo Morel.
"E eu vou escribir para ti o que o médico di", dixo Paul.
"Pero tha escribe i 'tal xeito, eu canna ma'e-lo", dixo Morel.
"Ben, eu vou escribir simple."
Non era bo preguntar Morel para responder, xa que apenas podía facer máis que escribir o seu
propio nome. O médico veu.
Leonard sentiu que era o seu deber coñece-lo con un taxi.
O exame non pasou moito. Annie, Arthur, Paulo e Leonard foron
na sala de espera ansiosamente.
Os médicos viñeron abaixo. Paul mirou para eles.
El nunca tivera esperanza, excepto cando tiña enganado a si mesmo.
"Pode ser un tumor, hai que esperar e ver", dixo Jameson.
"E se é", dixo Annie, "pode sweal-la?"
"Probablemente", dixo o médico.
Paul puxo oito soberanos e medio soberano sobre a mesa.
O médico contou, levou un florín para fóra da súa bolsa, e poñer isto para abaixo.
"Grazas", dixo.
"Sinto moito Mrs Morel é tan doente. Pero hai que ver o que podemos facer. "
"Non pode haber unha operación?", Dixo Paul. O médico balance a cabeza.
"Non", dixo, "e aínda que non puidese, o seu corazón non soportaría iso."
"É o corazón de risco?", Preguntou Galicia. "Si, ten que ter coidado con ela."
"Moi arriscado?"
"Non - er - non, non! Só Tomé coidado. "
E o médico marchou. Entón Paulo colleu a súa nai alí embaixo.
Ela estaba simplemente, como un neno.
Pero cando estaba na escaleira, ela puxo os brazos en redor do pescozo, agarrando-se.
"Estou moi asustado con estas escaleiras ***", dixo.
E estaba con medo, tamén.
El deixaría Leonard facelo de novo. El sentiu que non podería leva-la.
"El pensa que é só un tumor", gritou Annie para a súa nai.
"E pode sweal-lo."
"Eu sabía que podía", protestou a Sra Morel con desdén.
Ela finxiu non notar que Paul saíra da sala.
El sentouse na cociña, fumando.
A continuación, el tentou cepillo algunhas cinzas gris o abrigo.
El mirou de novo. Foi un dos cabelos brancos da súa nai.
Foi tanto tempo!
El ergueuse a, e iso derivou na cheminea.
El soltou. O cabelo grisalho longo flutuou e desapareceu en
o negrume da cheminea.
O día seguinte, a bico antes de volver ao traballo.
Era moi cedo de mañá, e eles estaban sos.
"Non vai te preocupes, meu fillo!", Dixo.
"Non, nai." "Non, sería parvo.
E coidar de si mesmo. "" Si ", respondeulle el.
Entón, despois dun tempo: "E virei o próximo sábado, e debe levar o meu pai?"
"Creo que quere vir", respondeu ela. "De calquera forma, se fai vai ter que deixar
el. "
El bico de novo, e acariciou o pelo dos seus templos, suavemente, tenramente, como se
ela fose unha amante. "Non fará se demora?", Ela murmurou.
"Vou", dixo, moi baixo.
Aínda estaba sentado uns minutos, acariciar o cabelo castaño e gris dos seus templos.
"E non será peor, nai?" "Non, meu fillo."
"Vostede me prometeu?"
"Si, eu non vou ser peor." El bico, seguro nos seus brazos por un
momento, e marchou.
No inicio da mañá soleada, el foi para a estación, chorando todo o camiño, non
saber para que. E os seus ollos azuis estaban arregalados e mirando como
ela cría del.
Na parte da tarde foi un paseo con Clara. Sentáronse no pequeno bosque onde bluebells
estaban de pé. El colleu a man dela.
"Vai ver", dixo a Clara, "nunca vai ser mellor."
"Oh, non sabe", respondeu o outro. "Eu fago", dixo.
Ela colleu impulso ao peito.
"Tentar e esquece-lo, querido", ela dixo: "tentar esquece."
"Vou", respondeu el. O seu peito estaba alí, quente para el, o seu
mans no seu cabelo.
Foi reconfortante, e suxeitou os seus brazos arredor dela.
Pero non esqueceu. El só falou con Clara de outra cousa.
Sempre foi así.
Cando ela sentiu que vén, a agonía, ela gritou para el:
"Non penso niso, Galicia! Non creo niso, meu querido! "
E ela apertou-contra o peito, embalou, calmou-o como un neno.
Entón, el puxo o problema de banda por mor dela, para retomar-la inmediatamente, foi
só.
O tempo, como andou, el gritou mecánicamente.
A súa mente e as mans estaban ocupadas. El chorou, non sabía por que.
Foi o seu choro sangue.
Estaba tan só canto se estaba con Clara ou cos homes no Branco
Cabalo. Só a si mesmo e esa presión dentro del,
iso era todo o que existía.
El leu algunhas veces. Tiña que manter a súa mente ocupada.
E Clara foi un xeito de ocupar a súa mente. O sábado Walter Morel foi para
Sheffield.
Era unha figura desesperada, buscar, antes, como se ninguén propiedade del.
Paul foi alí enriba. "O meu pai está benvida", dixo, bico súa
nai.
"Será que?", Ela respondeu en ton canso. O Collie de idade veu un pouco asustado no
o cuarto.
"Como Dun creo-te, moza?", Dixo el, indo para adiante e bico-la nun apresurado, tímida
moda. "Ben, eu estou middlin '", respondeu ela.
"Eu vexo a arte tha", dixo.
El quedou mirando para ela. El enxugar os ollos coa súa
pano. Desamparados, e como se ninguén propiedade, el
mirou.
"Vostede quedou en todo non?", Preguntou a muller, no canto cansado, como se fose un
esforzo para falar con el. "Y é", respondeu el.
"'Er'sa bit behint man de cando en vez, como yer podería esperar."
"Ela ten o seu xantar está listo?", Preguntou Mrs Morel.
"Ben, eu teño 'ad gritar' er unha ou dúas veces", dixo.
"E ten que berrar con ela se non está preparado.
Ela deixará as cousas a última hora. "
Ela deulle algunhas instruccións.
Sentou-se mirando para ela como se fose case un estraño para el, ante quen el era
desajeitado e humilde, e tamén como se perdese a súa presenza de espírito, e quería
executado.
Esta sensación de que quería fuxir, que estaba en espiños para ser pasado de forma
intentando unha situación, e aínda se fará esperar, pois parecía mellor, fixo a súa presenza
para probar.
El puxo as cellas para a miseria, e pechou os puños sobre os xeonllos, sentindo-se así
inábil en presenza dun gran problema. Mrs Morel non cambiou moito.
Ela quedou en Sheffield por dous meses.
Se algo, ao final foi bastante peor.
Pero ela quería ir para casa. Annie tiña os seus fillos.
Mrs Morel quería ir para casa.
Entón, eles teñen un automóbil de Nottingham - pois estaba moi doente para ir en tren - e ela
foi conducido a través da luz do sol. Era só agosto, todo era brillante
e quente.
Baixo o ceo azul que todos puidesen ver que ela estaba morrendo.
Con todo, ela estaba máis alegre do que fora durante semanas.
Todos riron e conversaron.
"Annie", ela dixo: "Eu vin un dardo lagarto en que o rock!"
Os seus ollos estaban tan rápido, ela aínda estaba tan chea de vida.
Morel sabía que estaba benvida.
El tivo a porta da fronte aberta. Todo o mundo estaba na punta dos pés.
A metade da rúa acabou. Eles ouviron o son do gran motor-
coche.
Mrs Morel, sorrindo, volveu para casa ao final da rúa.
"E só tes que mirar para todos eles saen para me ver!", Dixo.
"Pero alí, eu supoño que eu debería ter feito o mesmo.
Como fai, a Sra Mathews? Como está, a Sra Harrison? "
Eles ningún deles podía escoitar, pero eles viron o seu sorriso e aceno.
E todos viron a morte no seu rostro, dixeron.
Foi un gran evento na rúa.
Morel quería levala dentro de casa, pero estaba moi vello.
Arthur tomou como se fose un neno.
Tiñan-lle un escano, gran profundidade pola lareira onde a súa cadeira de balance utilizado para
stand.
Cando ela foi desembrulhar e sentado, e tiña bebido un pouco de augardente, ela mirou arredor do
cuarto.
"Non pense que eu non me gusta a súa casa, Annie", dixo, "pero é bo para a
. Miña casa de novo "E respondeulle Morel voz rouca:
"É, moza, é."
E Minnie, a empregada pouco curioso, dixo: "Un 'nós t feliz' av yer".
Había unha linda Ravel amarela de xirasois no xardín.
Ela mirou para fóra da xanela.
"Non son os meus xirasois!", Dixo.
>