Tip:
Highlight text to annotate it
X
Momento de Reflexión
O escapulario de Nosa Señora do Carmo
Quen o non traerá consigo como penhor de salvación eterna e protección dos perigos,
se Deus o concedeu ao mundo para honrar súa Nai e axudar a salvar
e protexer os seus fillos xustos e pecadores?
Foi o 16 de xullo de 1251 que Nosa Señora, aparecendo a San Simón Stock,
Superior Xeral dos Carmelitas, llo entregou dicindo:
"Recibe, meu fillo, este escapulario da túa Orde,
como sinal distintivo da miña confraría e selo do privilexio que obtiven para ti e para todos os Carmelitas.
O que con el morrer, non padecera o lume eterno.
Este é un sinal de salvación, unha salvagarda nos perigos e pezas de paz e da alianza eternas ".
- Setenta anos máis tarde apareceu a Virxe ao Papa Xoán XXII,
confirma esta promesa e engade outra, chamada a do privilexio Sabatino,
en que, mediante determinadas condicións, a alma do confrade carmelita será libre do Purgatório,
alí está, o sábado seguinte a súa morte.
Os soberanos Pontífices consideran como pertencentes á Orde do Carmo, todos os que reciben o escapulario.
Para que todos poidan gozar das grazas inherentes ao escapulario,
Súa Santidade, o Papa Pío X, en 16 de decembro de 1910,
concedeu que o escapulario, xa imposto,
puidese ser substituído por unha medalla que dun lado Nosa Señora baixo calquera invocación
(Carmo, Dores, Concepción, Fátima, etc.)
e do outro lado o Corazón de Xesús, e benzida co simple sinal da cruz,
na intención de substituír este escapulario.
- O 28 de xaneiro de 1964, o Papa Paulo VI concedeu aínda
que todos os Sacerdotes puidesen impoñer o escapulario e substitúe-lo pola súa medalla,
pois ata entón era privilexio dos Padres Carmelitas e doutros sacerdotes
que o pedisen á Santa Sé e nisto se mostra o desexo da Santa Igrexa de que todos o traian.
CONDICIÓNS
I-Para a I ª balde (é dicir ser libre do lume do Inferno, a máis importante):
- Ter recibido este escapulario imposto polo sacerdote e trae-lo, ou a medalla que o substitúe.
- Morrer con el ou coa medalla, o que significa que se saíu deste mundo en estado de graza santificante.
II-Para a II ª balde (é dicir, o privilexio Sabatino):
ser liberado do Purgatório no 1 º Sábado, despois da morte, para alí se foi.
Ademais das condicións para primeira graza, que é a máis importante,
é gardar aínda a castidade propia de cada estado, que, de feito xa é obrigatoria para todos por mandamento divino;
rezar, sabendo ler, todos os días, o pequeno Oficio de Nosa Señora,
ou, non sabendo, absterse de comida de carne nas cuartas feiras e Sábados.
Estas obrigas poden ser conmutadas (o rezo do Oficio e da abstinencia de comida de carne) por un sacerdote,
o que impuxo o escapulario ou o confesor, por outra obra pía, por exemplo:
o rezo do 7 Pai-Nosos, 7 Ave-Marias, e 7 Glorias ou pola reza do Terzo ou por outra máis fácil.
Quen reza o Terzo todos os días, ese vale, sen ser preciso máis nada,
podendo aplicala lo por todas as intencións acostumadas.
O sacerdote que reza o Oficio Divino, tamén xa cumpre sen ser preciso outra conmutación.
Aos homes e aos nenos, que normalmente rezan non ser que as mulleres,
pode-se cambiar por 3 Ave-Marias, rezadas diariamente. Así aconsellaba o Santo Padre Cruz,
que foi un gran apóstolo do escapulario.
Quen o pode recibir?
Todos os católicos, que o pidan, poden recibir, imposto por un sacerdote.
Pódense no recibir aínda os nenos bautizadas, mesmo inconscientes e os enfermos destituídos dos sentidos,
pois parte do principio que, se coñecesen o seu valor, o quererían recibir.
É óptimo costume de pór pronto o día do Bautismo.
O escapulario é de tecido de lá de cor castaña ou negra, pero, o máis común, é
o de cor castaña.
O escapulario, xa benzido, non precisa de nova bendición.
O valor do escapulario está no tecido de lá coa bendición propia e non nas imaxes que adoita ter.
Pode ser lavado, pode vostede cambiar os cordóns, pode ser recuberto de plástico para non ensuciar, etc.
Debemos andar sempre con el ou coa medalla e, sobre todo, telo á hora da morte.
Nunca o deixemos, mesmo ao tomar o baño.
Quen o recibiu e deixou de traer consigo,
pode que comece de novo a usalo, ou a medalla, sen precisar de nova imposición.
Súa Santidade Pio X concedeu que os militares en campaña poidan impoñer a si mesmos o escapulario ou a medalla,
xa benzidos polos sacerdotes e que, acabando a súa misión,
continúen a gozar de todas as grazas e privilexios a el inherentes, sen teren que o recibir de novo.
Seguro que o escapulario non dispensa dos Sacramentos,
que son os medios instituídos por Noso Señor como vía normal para santificar,
nin dispensa da práctica das virtudes.
Non mete no Ceo as almas en pecado mortal,
pero axuda a ben recibir os Sacramentos e á conversión da alma ea perseverar no ben.
Axuda a saír do estado de pecado mortal, onde hai un mínimo de boa vontade.
O escapulario do Carme é un don misericordioso do Ceo, obtido por intercesión da Nai de Misericordia,
xa que os xustos e pecadores custaron o sangue de Xesús e as bágoas e Dores de María Santísima.
Caros irmáns e irmás, Xesús xa deu a súa vida para salvar,
pero desexando gardar todos os homes, ao longo dos séculos, enviou moitas veces Nosa Señora, súa é a nosa nai,
con mensaxes divinas, cheas de grandes promesas para colaborarmos con eles na salvación das nosas almas.
Cantas aparicións de Xesús e María nestes dous mil anos de cristianismo!
Recordemos que Nosa Señora do Carmo, aquela señora que apareceu en 1251 a San Simón Stock,
apareceu tamén aos Pastorinhos de Fátima.
Aceptemos a invitación de María e comecemos a utilizar, se aínda non o usan, o escapulario do Carme.
+ A bendición de Deus Omnipotente e Misericordioso, Pai, Fillo e Espírito Santo descenda sobre vós,
pola intercesión de Nosa Señora do Carmo, e permaneza para sempre. - Amen